The Prodigy Twin

Blaze pov "Sa tingin mo Kuya. Bakit kaya tayo pinapatawag ni Mom at Dad?" i asked Blade, my twin brother na mahigit tatlong segundo lang ang tanda nito sa akin.  Nagtataka kasi ako dahil sa pagpapatawag ni Mom sa amin dito sa palasyo. As far as i know, wala naman kaming nagawang mali sa academy. Sa katunayan ang bait nga namin ni kambal. He just shrugged his shoulder as a response na ikinasimangot ko nalang.  "Ba't ba ang tahimik mo?" naiinis na tanong ko sa kaniya. As what i expected he still did the same. I heaved a deep sighed.  "Tsk. Ang boring mong kausap. Pasalamat ka mahal kita" tanging nasabi ko na lang. Napangiti naman ako ng ngumiti ito at inakbayan ako.  "I love you too, bro" he sweetly said. I'm so lucky having him as my twin brother. He's not very talkative and jolly like me, but then, his love for me and for our family is unmeasured and unyielding. Despite of his cold-hearted personality and snob appearance, lies  his very sweet and caring personality. Maswerte kami dahil kami lang na malalapit sa kanya ang kayang magpalabas ng tunay niyang katauhan.  "Bolero" kunwari hindi ako naniwala sa sinabi nito at inalis ang braso nito sa aking balikat. Mahina lang itong natawa at inakbayan muli ako na hinayaan ko na rin.  Habang tinatahak namin ang mahabang pasilyo ay binabati kami ng mga royal knights na nagkalat sa paligid. I greet them back but my twin brother remain silent beside me. Nang marating namin ang aming patutunguhan ay otumatikong bumukas ang malaking pintuan ng bulwagan at bumungad sa amin ang napakagandang bulwagan ng aming palasyo na kung saan matatagpuan ang aming ina at ama at pati na rin si- "Maligayang pagbabalik, baby Blazy, Baby Blady!!" Napangiwi naman ako ng marinig ko ang mga iyon mula kay Zia, our older sister. She's not our biological sister but we treated her like our true sister. Inampon siya ni Mom ng mamatay ang ina nito nang minsang sumugod ang Dark Prince sa amin. She's just five years old at that time and Mom can't bear to leave her alone. At minahal namin siya na parang tunay naming Ate. Spoiled nga kami dito kaya nga baby ang tawag sa amin. Hindi naman kasi basehan ng pagiging kapamilya ang dugong nananalaytay sa amin dahil what's important for us is the love that bind us together. We love each other and that's enough reason to treated her as our sister, not by blood but by heart. "I miss my babies" she said. Natagpuan na lang namin na nakakulong na kami sa mahigpit na yakap ni Ate Zia. "Ate naman eh. Hindi na kami baby" reklamo ko habang yakap-yakap niya kami. "Yeah. We're already 19 years old and we're too old for being a baby" Blade seconded. Napabitaw naman kaagad si Ate ng marinig niya ang mga reklamo namin. Naka-pout ito ngayon. "Ate, Don't pout. Baka maging pato iyang baby mo" Blade said again Napadako naman ang tingin ni Ate sa baby bump niya. She's eight months pregnant at this moment and we're excited at the fact that soon she'll be a mother soon. She's twenty nine years old right now by the way, a contented and happy housewife.  "Baby. You're uncle is bullying me. Pag lumabas ka na, awayin mo rin sila ha. Huwag mo silang kakausapin" sabi ni Ate na ikinabahala namin. Agad kaming lumuhod ni Blade at hinawakan namin ang tiyan ni Ate. Hindi ko hahayaang mangyari iyon.  "Hey, baby. Huwag mong pansinin ang sinabi ng mama mo ha. Pag lumabas ka na, iki-kiss kita at bubuhatin. Mahal na mahal kita" i sweetly said. Sana marinig ni baby para hindi nito kami kamuhian.  "I love you baby. Please come out already" "Ouch!!" Nakatanggap siya ng malakas na batok kay Ate. "What was that for ate?!!" Blade asked. Hawak-hawak nito ngayon ang kaniyang batok. "Hindi ko pa kabuwanan, kaya huwag kang magsabi ng ganyang bagay at baka bigla akong manganak ng wala sa ora-aaahhhhhhhh" Nagulat naman kami ng bigla na lang napahawak si Ate sa tiyan nito. Naka-rehistro sa mukha nito ngayon ang sakit na kaniyang iniinda. Nakaramdam kami ng kaba kaya tumayo kami  kaagad para inalalayan siya nang hindi ito mabuwal. Baka mapano ang baby sa sinapupunan nito. "What's happening?" Nag-aalalang tanong ni General Fernan, ang asawa ni Ate Zia na kadarating lang. He is the powerful knight in our palace. He posses the ability of manipulating the blood-a blood manipulator. "M-Manganganak na ako-aaaahhhhhh" Nanlaki ang aking mata ng marinig ko iyon. Damn.. Mukhang nagkatotoo ang sinabi ni Blade. "Kuya Fernan" Nagulat ako ng bigla na lang nahimatay si Kuya Fernan na agad namang dinaluhan ni Mom and Dad. Siraulo din itong asawa ni Ate, ngayon pa talaga nahimatay. Nakita ko rin na nagsilapitan na ang mga knights at mga tagapagsilbi na pawang nag-aalala rin sa kalagayan ni Ate. "Dalhin niyo na siya sa Medical Clinic natin!! Kami ng bahala sa lalaking ito!!" Dad commanded to us and we just nod after hearing that from him. Hindi na kami nag-aksaya ng panahon ni Blade at agad na nagteleport papunta sa clinic. Pagkarating namin doon ay bumungad kaagad sa amin si Doc Xena, ang pinakamagaling na healer at doctor dito sa palasyo. "Manganganak na po siya doc"  agad na sabi ko. "I know. Let me take care of her" she said. Ang obvious na rin kasi kung bakit kami biglang napasugod dito. "Pero-" "No buts, Princes" Hindi na kami pinapasok ni Doc kaya namam nanatili na lang kami sa labas ng clinic. This is unexpected that's why Blade and I are silent for a few minutes.  "How is she? Is she ok?" Napatingin naman ako sa pawisan at kadarating lang na si Kuya Fernan. Mabuti naman at nagkamalay na siya. "I don't know but i hope she's okay" i answered. "This is all my fault" Napalingon naman kaming dalawa ni Kuya Fernan ng marinig namin iyon sa bibig ni Blade. Nakayuko ito ngayon habang nakakuyom ang kamao nito.  "Walang may kasalanan sa nangyari" sabi ni Mom na kadarating lang. "But i was the one-" Nilapitan kaagad ni Mom si Blade at pagkuwan ay niyakap ito ng mahigpit. Ganito siyang tao, inaako  nito ang mga kasalanan na hindi naman niya ginagawa. Pagkatapos itong mapakalma ay puno ng pagmamahal na tiningnan ito ni Mom. Sapo nito ang magkabilang pisngi ng kakambal ko. "Son, don't blame yourself. It's already destined to happened" Mom said again habang pinapakalma nito si Blade. Lumapit na rin si Dad sa mga ito habang ako ay nakatingin lang sa kanila. Siguro nga ay sa tingin ng iba ay napakalakas ni Kuya pero alam namin na may mga kahinaan rin ito. "Let's just pray that Zia will be okay. Praying is the best thing that we should do right now and not blaming someone" dad said and then he look at me "Right Blaze?" he asked "Yup" i answered.   Blade pov After 5 hours "Ano ba bro, pumasok ka na. Ate and Baby Gabriel is waiting for you" Blaze said to me. Hindi ko kasi magawang pumasok sa loob dahil nagi-guilty ako. I don't know why i'm blaming myself to what happened to Ate Zia. Hindi ko dapat sinabi iyon kanina para hindi ito nanganak ng maaga. "Haisst. Ang daming arte" Blaze irritatingly said as he hold my hand and pull me inside the room where Ate Zia and our big family are. Our Lolo and Lola in both side of our parents are here and they look so happy for Ate Zia. So am i.  "There you are baby Blady. Come here. You're nephew is waiting for you" Ate Zia said while she's carrying her newly born child, her son.The moment i lay my eyes on her son, i just found myself smiling at him. Damn. I look like an idiot right now but i don't care. He's just too cute to resist. "Go" Sabi ni Blaze sa akin at itinulak niya ako papalapit kay Ate Zia at sa baby nito. Wala na akong nagawa kundi ang tuluyang lumapit sa kanila. "Do you want to carry him?" Ate Zia asked. "Ahm..can i" i stuttered a bit. Nag-aalinlangan pa ako dahil natatakot ako na baka mabitawan ko ang baby niya. He's to cute and fragile. "Of course. Here" nakangiting sabi ni Ate at dahan-dahang ibinigay sa akin si Baby Gabriel. Baby Gab for short. "So cute. He looks like you ate" i said while i am gently carrying baby Gab. Ngumiti rin ito kaya lalo akong nasisiyahan habang buhat-buhat ko siya. "Of course. He's my son by the way" Ate Zia said and i just nod with her response. Buong ingat ko na hinawakan ang maliliit na kamay nito at may kung anong bumalot na kasiyahan sa aking puso ng ngumiti ito sa akin. "How about me Blade? Do he look like me?" Kuya Fernan asked to me. Kasalukuyan itong yakap-yakap si Ate sa ibabaw ng kama nito.  "Yeah. A little bit" i answered. "Bro, ako naman" Napadako naman ang tingin ko kay Blade na nasa tabi ko na pala. So sobrang pag-eenjoy ko habang buhat-buhat ko si Baby Gabay hindi ko napansin ang makulit kong kakambal. "Ayoko" i said shortly. He continue to annoy me but i just ignore him. This baby in my arms is what important to me right now. "Hahahahahaha. Ang mga anak ko binata na. Kaya lang wala pang girlfriend. Kailan niyo ba kami bibigyan ng apo" Nagkatinginan naman kami ni Blaze sa sinabi ni Mom habang katabi nito si Dad na nakangisi na rin. Here we go again.  "We're too young mom" Blaze and I said in chorus. We're not ready for that. Sinusulit pa namin ang buhay single at malayo sa responsibilidad at commitment. "Of course not. You two are already 19 years old and you both are in legal age to start a family. Ang sabihin niyo hindi pa kayo na-iinlove?" Mom said. "No comment" i said before i give Baby Gabriel back to his mother.  Well, mom has a point. In my 19 years of existence, no one catches my attention. No one made my heart beat fast like what Mom told us. Na kahit iyong sinasabi ni Dad na tumitigil ang pag-ikot ng mundo ay hindi ko pa nararanasan sa isang babae. Dad told me all of those love stuffs that he felt when he meet mom for the first time and i'm already sick of hearing those corny shits from him. Can't they just wait patiently instead of rushing things and keep bothering us to have a girlfriend. Hindi madaling maghanap ng tamang babae. Iyong babaeng mamahalin ko at mamahalin rin niya ako pabalik.  "By the way. Before i forgot this thing. I would like to say to both of you that i'll gave you two your first Class-S Mission" My eyes widen when i heard Dad said those. Nagkatinginan pa kami ni kambal at nag-appear pa bago ibinalik ang tingin sa kaniya.  "Really Dad?" hindi makapaniwalang sabi ni Blaze. Dad just nod as a response. "Yes. I'm so excited" Blaze said Yeah, me too. Matagal na naming inaasam na mabigyan ng ganitong kataas at kahirap na mission kaya naman hindi ko mapigilan ang aking sarili na makaramdamn ng sobrang excitement. I'm craving or should i say we're craving for a b****y hell mission and i think this is the right time for us. TO BE CONTINUED.