Dear Friend เพื่อนรัก

Chapter 5

หลังจากดูหนังเสร็จก็ออกจากโรงหนังมาหาอะไรทานที่ร้านชั้นบนสุดของห้าง อืม อาหารญี่ปุ่นดีกว่า ฉันเดินนำพาพี่แม็คเดินเข้าไปนั่งด้านในทันทีก่อนจะสั่งอาหาร

"พี่แม็คอยากทานอะไรคะ"

เขาก้มมองเมนูสักพักก็มีเสียงที่ตามหลอกหลอนทั้งวันดังขึ้น

"กินชูชิ ซาชิมิของโปรดของไอน้ำจ้า"

ฉันกับพี่แม็คมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ

"นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก"

ฉันพูดออกไปลอยๆเขาทำหน้างอนเล็กน้อยแล้วก็เดินมาเบียดตรงที่นั่งข้างๆฉัน

" หิวนี่นาไม่ชวนกันเลยน้อยใจสุดๆ"

ฉันเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาสงสัย

"ผู้หญิงของนายอยู่ไหนซะล่ะ"

เขายักไหล่พร้อมกับหยิบเมนูตรงหน้าฉันไปดู

"กลับไปแล้ว เอานี่ นี่ แล้วก็อันนี้ด้วยของโปรดไอน้ำเลยนะเนี้ย"

ฉันมองหน้าไอ้พัชที่ทำท่าทางตื่นเต้นตอนมั่งเมนู อดยิ้มไม่ได้จริงๆจำได้หมดเลยว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร

"รู้ได้ไงว่าฉันจะกินอันนี้"

" แกชอบของโปรดแกไง อันนี้ด้วย"

มันชี้ไปทางข้าวหน้าปลาซาบะแล้วก็อมยิ้มกรุ่มกริ่ม

" เอ่อไอน้ำพอดีว่าพี่มีธุระด่วน พี่คงต้องกลับก่อน"

"ไปสิเชิญ กลับดีๆนะ"

พี่แม็คเหมือนจะอึดอัดนะตลอดเวลาตั้งแต่ไอ้พัชมา ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันหมอนี่มันตีมึนจะตาย ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆก่อนจะเอ่ยขอโทษเขา

"ไอน้ำขอโทษนะคะพี่แม็ค"

เขายิ้มไม่ว่าอะไรก่อนจะเดินออกไปทันทีฉันหันไปมองหน้าเขาแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหนาย

"ไอ้พัชแกทำแบบนี้ทำไม"

ฉันถามมันออกไปตามตรงคือตามอย่างกับผัวตามหึงหวงเมียอ่ะ ทั้งๆที่เป็นแค่เพื่อนกันอ่ะ

"ไม่ได้ทำไรนี่นา หิวๆ"

วันนี้ถามไปก็ไม่ได้คำตอบหรอก เห้อ ฉันนั่งดูเมนูเล่นๆสักพักอาหารที่ไอ้พัชมันสั่งก็มาเสิร์ฟ ฉันลงมือทานทันที ไอ้บ้านี่ก็คอยจิ้มนั้นตักนี่มาใส่จานฉัน

"พอแล้วพัชนายทานบ้างสิ"

เขาส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะยื่นชูชิมาตรงปากฉันชิ้นหนึ่ง

"อ่ะ ทานนี่อร่อย"

ฉันยื่นมือไปรับมาแต่ถูกไอ้บ้าพัชตีมือทีหนึ่งก่อนจะมองหน้าฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วยื่นมาตรงปากฉันอีกรอบ ฉันต้องอ้าปากปล่อยให้มันคีบใส่ปากฉันอ่ะ

"อร่อยมะ"

"อือ"

เขายิ้มแก้มปริก่อนจะจัดการลงมือทานของตัวเองต่อ ผ่านไปสัก20นาทีก็ทานเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาเดินย่อยซื้อของชั้นล่าง

"กลับเลยมั้ย"

ไอ้พัชหันมาถามฉันก่อนจะจับมือฉันเดินไปข้างๆจนฉันเกร็งไปทั้งตัวแล้ว

"เดินเฉยๆก็ได้ป่ะจำเป็นต้องจับมือมั้ย เป็นแค่เพื่อนกันนะโว๊ยยยย"

ฉันตะโกนใส่หน้ามันอย่างหงุดหงิด มันทำให้ฉันรู้สึกประหม่าแล้วไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วนะ

"แกอยากเป็นมากกว่าเพื่อนเหรอ"

มันถามฉันมองฉันด้วยสายตาจริงจังจนฉันเกร็งไปหมด

"อะ ไอ้บ้าเอ้ย ใครจะอยากเป็นกันเล่า"

มันยักไหล่เบาๆก่อนจะจับมือฉันแล้วเดินไปต่อไม่สนใจเสียงประท้วงของฉันเลยสักนิด

"ก็ไม่ได้คิดกับฉันเกินเพื่อนแล้วจะบ่นทำไม ฉันก็ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนไม่ว่าเพื่อนหรือแฟนอ่ะ"

ฉันชะงักไปทันทีที่ไอ้พัชมันพูดออกมาแบบนั้น ฉันเค้นหัวเราะออกมาเบาๆนั้นสินะ มันก็ทำแบบนี้กับทุกคนจริงๆแหละ

"ก็ดีฉันจะได้รู้ไว้ว่าสถานะแกกับฉันคือเพื่อนกัน คราวหลังแกอย่ามาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันเหมือนอย่างวันนี้ล่ะ ฉันไม่อยากให้พี่แม็คเขาไม่สบายใจ"

ฉันพูดออกไปแบบนั้นเสร็จก็ปล่อยมือจากมันเดินไปอีกทางทันที บางคำพูดของมันฉันก็รู้สึกนะ อย่างเช่น ทำตัวอย่างกับทอม ไม่มีใครเอาบ้าง นมแบนบ้าง บางทีฉันก็พอรู้นะว่ามันอยากล้อเล่นฉันนะ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกก็ไม่รู้ เห้ออออ

@บ้านวิศิษฎ์ไพบูลย์

" คุณแม่ขา"

ฉันอยู่ในห้องนอนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเตรียมจะนอนแต่ว่าแม่ของฉันเข้ามาหาที่ห้องพอดีฉันรีบวิ่งไปสวมกอดแม่ฉันทันที

"ลูกสาวของแม่วันนี้ทำไมกลับมานอนบ้านได้คะ"

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเซงๆ ถ้าไปนอนคอนโดไอ้บ้าพัชก็ตามไปหาสิ ชิ

"หนูคิดถึงคุณแม่นิคะ"

แม่ฉันหัวเราะขำๆก่อนจะลูบหัวฉันยิ้มๆ

"ไม่ใช่ทะเลาะกับพัชชามาเหรอ"

ฉันเงยหน้ามองหน้าแม่ฉันอย่างงุนงงปนสงสัย แม่รู้ได้ไงว่าฉันทะเลาะกับไอ้บ้าพัชชา

" คุณแม่รู้ได้ไงคะ"

"พัชชาโทรมาตอนเย็นบอกว่าหนูงอนอะไรก็ไม่รู้ คอนโดก็ไม่กลับเลยโทรมาถามแม่ว่าหนูมาค้างที่นี่ไหม แม่ก็บอกว่ามา ตาพัชก็เลยวางไป"

ฉันกอดอกถอนหายใจอย่างเซ็งก่อนจะบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก

" ไอ้บ้าพัช ไอ้คนขี้ฟ้อง"