“ทำไมหัวใจคุณเต้นแรงจัง”
เสียงแหบพร่าดังขึ้นแผ่วเบาอยู่ข้างหู คราวนี้เขาก้มลงมาชิดเธอมากกว่าเดิม แถมยังเป่าลมร้อนๆ รินรดใบหูเธอจนขนอ่อนในกายสาวลุกตั้งชูชันไปทั้งร่างและเขาก็สังเกตเห็น
“มะ ไม่จริงสักหน่อย ฉันอึดอัด ถอยไปสิคะ จะไปกินข้าว”
“จะถอยยังไงครับ ผมถือจานแทนคุณอยู่นะ”
“ก็ปล่อยมือสิ”
“ปล่อยมือจานก็ตกแตกสิครับ”
เธอไม่ได้หมายถึงปล่อยทั้งสองมือเสียหน่อย เขาจับจานอยู่ทั้งสองมือ ปล่อยแค่มือเดียว เธอก็ออกจากอ้อมแขนของเขาได้แล้ว และจานก็ไม่ตกแตกด้วย เรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมเขาไม่เข้าใจ
“ก็ปล่อยแค่มือเดียวสิคะ”
“จานมันหนักครับ ผมถือไม่ไหว ไปครับ ผมจะพาคุณไปที่โต๊ะอาหารเอง”
พูดจบก็บังคับพาเธอเดินไปด้วยกันทั้งอย่างนั้น ดีที่โต๊ะอาหารอยู่ไม่ไกลจากตู้เก็บจาน เธอเลยถูกเขาโอบกอดแบบนี้ไม่นาน แต่แค่ไม่กี่วินาที หัวใจเธอก็แทบวายแล้ว
ใช้เวลาไม่นาน อาหารค่ำแสนอร่อยฝีมือท่านประธานสาวก็หมดลง เธอแล
