“ที่รัก คุณเจ็บไหม”
เธอพยุงพาเขามานั่งที่โซฟาตัวโตกลางห้องนั่งเล่น แล้วกุลีกุจอหากล่องยามาเตรียมทำแผลให้กับเขาเองโดยที่เขาไม่ต้องร้องขอ
“นิดหน่อยครับ ไกลหัวใจ ผู้ชายคนนั้นมันเป็นคนที่พ่อคุณจะให้แต่งงานด้วยเหรอ”
เธอชะงักมือที่กำลังใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดที่มุมปากของเขา แม้จะเป็นรอยแดงช้ำและมีเลือดไหล แต่ก็ยังดูดีกว่าผู้ชายที่พ่ออยากให้แต่งงานด้วยเยอะ
“อืม ใช่ พ่อชอบพี่จอมมาก”
“มันไม่ใช่คนดีอย่างที่พ่อคุณเห็นหรอก”
“ฉันไม่สนว่าเขาจะดีหรือไม่ดี แต่ฉันไม่อยากแต่ง ฉันจะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักเด็ดขาด เพราะฉะนั้นงานใหญ่รอเราอยู่ กลับกรุงเทพฯ รอบนี้ คุณต้องไปเจอพ่อกับแม่ของฉัน ไปแสดงตัวให้พ่อแม่รู้จักว่าคุณเป็นแฟนฉัน ก่อนที่พี่จอมจะไปฟ้องพ่อกับแม่ว่าฉันคบอันธพาล”
“หึหึ จะให้ผมยอมให้มันต่อยผมอยู่ฝ่ายเดียวหรือไงครับ ถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่มีปัญญาโต้กลับ แล้วผมจะเอาปัญญาที่ไหนไปดูแลคุณ
