“คุณ..”
“ขนาดชื่อผัวคนแรก ก็ยังจำไม่ได้ มันไม่เกินไปหน่อยหรือ ปั้นหยา”
เขายังคงย่างสามขุมเข้าหาเธอ ก่อนค่อยๆ ถอดแมสก์ ถอดหมวก และถอดแว่นตากันแดดวางไว้ที่โต๊ะ จ้องมองเธอด้วยสายตาดุกร้าวน่ากลัว
“ทะ ที่รัก ทำไมฉันจะจำไม่ได้ แล้วคุณเข้ามาในห้องฉันทำไม เราไม่ได้มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันแล้ว ฉันรับเงินมาจากคุณหมดแล้วนี่ จะมายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันอีก”
“หึ ยังดี ที่จำชื่อผัวคนแรกได้ ใครว่าเราไม่เกี่ยวข้องกัน คุณคงลืมไปแล้วว่าเราเป็นอะไรกัน”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“คุณคงลืมไปจริงๆ อย่างนั้นเรามาทบทวนความจำกันหน่อยดีไหม”
“อย่าเข้ามานะ ฉันโทรเรียกตำรวจจริงๆ ด้วย”
เธอยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาขู่ แต่เขากลับกระชากทั้งโทรศัพท์และกระเป๋าของเธอมาโยนลงไปบนโซฟาตัวโตกลางห้อง แล้วตรงเข้าอุ้มเธอพาดบ่า เดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอน แม้เธอจะทั้งทุบตีและเตะเขาจนเจ็บไปหมดก็ตาม
“ว้าย”
คนตัวบางถูกโยนลงกลางเตียงอย่าง
