ยัยตัวร้ายที่น่ารัก

ตาสว่าง

​

เสียงแหบแห้งของคนในสาย ทำเอาคนเป็นแฟนอดเป็นห่วงไม่ได้ ชีวินโทรมาอ้อนเธอแต่เช้าว่าวันนี้เค้าป่วย ปวดหัวตัวร้อน เพราะเมื่อวานไปออกรอบมาแล้วแดดแรงมาก ผ้าแพรมองดูตารางนัดไปมือ ก่อนจะตอบออกไป

"แพรจะแวะไปหาช่วงค่ำนะคะ วินอยากทานอะไรหรือเปล่า"

ผ้าแพรถามด้วยความเป็นห่วง ชีวินยิ้มอย่างดีใจ

" แค่แพรบอกว่าจะมาหา ผมก็ไม่อยากกินอะไรเลย แล้วแต่เเพรแล้วกัน"

ชายหนุ่มตอบเสียงหวานอย่างอารมณ์ดีขึ้นมา ผ้าแพรตอบออกไปอีกสองสามประโยคก่อนจะตัดสายไป แล้วมองดูแผนงานวันนี้ แล้วขับรถออกจากคอนโดหรูทันที

มือบางหิ้วโจ้กเจ้าดัง กะเพาะปลารสเด็ด และส้มอีก2โล เดินขึ้นไปบนคอนโดอย่างว่องไว วันนี้ลูกค้ารายสุดท้าย ติดธุระด่วน มาไม่ได้ยกเลิกนัดในช่วงเย็น เธอจึงได้มาเร็วกว่าที่บอกเค้าไว้ ผ้าแพรวางของลงบนกับพื้นก่อนจะควานหนาคีย์การ์ดที่ซุกอยู่ตรงไหนสักที่ในกระเป๋า มือบางหยิบมาอย่างโล่งใจ คิดว่าจะลืมแล้ว

เธอไม่อยากรบกวนคนป่วยต้องมาเปิดประตูห้องให้ เสียงเซนเซอร์ถูกเปิดดังติ้ด ผ้าแพรรวบถุงในมือแล้วเดินเข้าห้องไป ก่อนจะถอด

รองเท้าส้นสูงออก มีรองเท้าผู้หญิงอีกคู่ถอดอยู่ ผ้าแพรเดินเข้าไปในห้อง ในใจคิดถึงเรื่องไม่ดีเอาไว้เต็มหัวไปหมด

เสียงคุยกันกระหนุงกระหนิงดังลอดออกมาจับใจความได้ว่าพูดถึงตัวเธออยู่

"แพรนะเค้าไม่อร่อยเหมือนเธอสักนิด จืดชืดที่สุด เธอนะเร้าใจที่สุดแล้ว"

เสียงผู้หญิงหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ผ้าแพรวางของลงบนโต๊ะแล้ว เดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะผลักประตูเข้าไป

"ชีวิน"

เธอเรียกเค้าเสียงลั่นห้อง คนในห้องสภาพเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง มีผ้าห่มสีสวยที่เธอซื้อให้เค้าคลุมร่างกายของทั้งคู่ไว้

"วารีหรอ "

เสียงผ้าแพร พูดออกไป ผู้ช่วยของเธอกับแฟนเธอ ผ้าแพรวิ่งออกมาเดินตรงไปที่มุมครัว ก่อนจะหยิบมีดขึ้นมา วิ่งตรงเข้าไปในห้อง เสียงร้องกรี้ดดังลั่น มือบางคว้าผ้าห่มผืนใหญ่ออกก่อนจะปักมีดลงไป แล้วกรีดผ้าห่มจนขาดเป็นริ้วๆ กระจุยกระจายเต็มห้อง ท่ามกลางเสียงหวีดร้อง

เสียงลูกชายฟ้องแม่ออกมาอย่างน่ารังเกียจที่สุด

"แพรจะฆ่าวิน แพรจะฆ่าวิน"

เสียงลูกชาย ฟ้องแม่ทันที คุณหญิงมองหน้าคู่กรณีที่นั่งหน้าสวยแบบไม่สะทกสะท้านสักนิด ชีวินแจ้งขอกล่าวหาพยายามฆ่า บุกรุก และทำลายข้าวของ แก่เธอ ผ้าแพรยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยใจ เธอแค่กรีดผ้าห่มที่เธอซื้อให้เค้า แถมยังไม่เคยได้ใช้ด้วยสักครั้ง

เธอไม่ได้บุกรุก เพราะเธอมีคีย์การ์ด และสุดท้าย เธอยังไม่ได้แตะตัวเค้าสักนิด ไม่ได้โดนตัวแม่วารีนั่นด้วย เสียงเธออธิบายออกมาอย่างหนักแน่นชัดเจน นายตำรวจรูปหล่อ แอบยิ้มออกมา เธอสวยจริงๆทำไมไอ้หมอนั่นถึงได้ตาถั่วไปเลือกกิ้กหน้าตาแบบนั้นได้

ราเมศเดินดุ่มๆตรงเข้ามาก่อนจะคว้าคอเสื้อไอ้หน้าอ่อน แล้วปล่อยหมัดลงไปกระแทกหน้าอย่างแรง ผ้าแพรร้องห้ามเสียงหลง

"เมศอย่า"

เสียงพี่สาวดึงสติ ราเมศหันกลับมามอง แล้วสำรวจร่างกายพี่สาว

"มันทำอะไรพี่แพร พี่แพรเจ็บตรงไหน"

นายตำรวจที่สวมชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์มา สำรวจพี่สาวตรงหน้าอย่างห่วงใย ชีวินร้องลั่น

"จับมันเลย มันต่อยผม นี่คงจะเป็นนักศึกษาที่เธอเลี้ยงไว้ใช่ไหมผ้าแพร มีผัวอยู่แล้วก็ไม่บอก"

เสียงชีวินอาละวาด

"ผ้าแพรจะฆ่าฉัน ไม่ใช่ฉันทำอะไรผ้าแพร" ราเมศมองดูกองผ้าห่มแล้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

"เก่งที่สุดเลยพี่แพร" น้องชายชื่นชมพี่สาวต่อหน้าตำรวจ แล้วหัวเราะลั่นออกมาอีกครั้ง

รามิลมองพี่ชายและพี่สาวก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ใจร้อนงี้ทั้งพี่ทั้งน้อง"

รามิลจัดการจ่ายค่าปรับและคุยกับตำรวจด้วยความสุภาพ คุณหญิงโมโหนักหนาที่ทำอะไรเธอไม่ได้ รามิลจับมือพี่สาวมากุมเอาไว้

"พี่แพรโอเคไหม อยากร้องไห้หรือเปล่า" น้องเล็กถามออกมาอย่างห่วงใย

"พี่ไม่เป็นไร แต่มันแค้นใจ มีหน้ามาพูดว่าพี่จืดชืด ไม่ได้เรื่อง ยังไม่มีวาสนาได้ลองถึงได้ปากหมา "

ผ้าแพรแค้นใจนัก การที่เธอไม่ให้เค้าถึงเนื้อถึงตัวใช่ไหม ชีวินถึงได้ทำแบบนี้