นิสัยตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง !
1018 Words
กริ๊งงงง !
เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานดังอีกครั้ง เจ้าขาจำต้องวิ่งกลับมาเพื่อรับมัน เสียงปลายสายพูดขึ้นก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร
“ นั่นทำอะไรอยู่ รอฤกษ์งามยามดีก่อนหรือไงถึงจะเดินเข้ามาได้ ผมต้องบริหารงานบริษัท ไม่ได้มีเวลามานั่งรอคุณทั้งวันหรอกนะ เจ้าขา ! ”
ก่อนจะกระแทกหูโทรศัพท์ใส่ เจ้าขาสะดุ้งเฮือก แล้วรีบสาวเท้าไปยังประตูแต่ก็ยังบ่นพึมพำ
“ บ้าจริง นี่มันยังไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ ”
เขาจงใจที่จะเอาคืนเธอแหง ๆ คนบ้าอะไรเจ้าคิด เจ้าแค้น ไม่ดูความประพฤติตัวเองเสียบ้าง
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งแล้วผ่อนมันออกมายาว ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นจะเคาะประตู แต่มันกลับถูก เปิดพรวดออกมา ด้วยความตกใจทำให้เธอผงะจะหงายหลัง ทว่าแขนแข็งแรงมาเอื้อมคว้าไว้ก่อนจะดึงเธอเข้าไปสู่แผงอกหนาของเขาพอดิบพอดี
“ ว้าย ! ”
เธอร้องอย่างตกใจ เมื่อพบว่าปากตัวเองปะทะกับกล้ามอกแข็ง ๆ ของเขาพอดิบพอดี เมื่อได้สติเธอก็รีบดิ้นขลุกขลักให้ออกห่างจากแผงอกนั้น
“ ขะ... ขอโทษค่ะท่านประธาน ”
เขาเลิกคิ้วเข้มข้างหนึ่งขึ้นก่อนจะก้มลงมองเสื้อเชิ้ต สีขาวด้านในของตนที่มีสีพีชรูปริมฝีปากจาง ๆ ประทับอยู่
“ คุณทำเสื้อผมเปื้อน ”
“ เจ้าขา เอ๊ย ฉัน เอ๊ย ดิฉันขอโทษค่ะท่าน เดี๋ยวดิฉันจะรับผิดชอบค่าซักรีดให้ทั้งหมด ” เธอตะกุกตะกักพูดผิด พูดถูกด้วยความตกใจ
“ ไม่จำเป็น เดี๋ยวคิดทบต้นทบดอกทีเดียว ”
“ อะไรนะคะ ” เธอเงยหน้าขึ้นถามอย่างงุนงง ทบต้นทบดอกอะไรของเขา เขายักไหล่
“ ก็คุณขยันก่อเรื่อง ผมขี้เกียจทำโทษทีละเล็ก ทีละน้อย ” เขาว่า แต่เธอส่ายศีรษะดิก
“ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ ก็ท่านดึงดิฉันเข้าไปทำไมล่ะ ”
“ อ้าว ก็คุณจะล้ม ผมก็ช่วยดึงไว้ไง ไม่งั้นหัวฟาดพื้นตายห่าไปแล้ว แทนที่จะขอบคุณสักคำไม่มี เนรคุณ ! ”
เขาว่า นั่นทำให้เจ้าขายิ่งฉุนหนัก
“ ก็ถ้าท่านไม่เปิดประตูพรวดออกมา ดิฉันคงไม่ตกใจแบบนี้ ”
“ แล้วคุณจะให้ผมรอทั้งวันหรือไง โทรตามสองครั้ง ยังไม่รู้จักโผล่หน้าเข้าไป คุณช้า ผมก็ต้องออกมาตาม เวลาของผมทุกวินาทีเป็นเงินเป็นทอง ”
“ ท่านประธานคะ ดิฉันไม่ได้มีเวทมนต์วิเศษหรือ ไม้กายสิทธิ์อย่างในเรื่องแฮรี่พอตเตอร์นะคะ จะได้หายตัวเข้าไปในห้องทันทีที่ท่านเรียก ดิฉันกำลังเดินไปถึงประตูแล้ว แต่โทรศัพท์มันดังอีก ก็ต้องเดินกลับไปรับสายอีกไงคะ ใช้เวลาไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำไป ”
“ นี่ไอ้ภพมันจ้างให้คุณมายืนเถียงผม ถูกมะ ”
เขาว่า นั่นทำให้เธอรู้สึกตัว ก่อนจะสะกดกลั้นอารมณ์ แล้วยกมือขึ้นไหว้
“ ขอโทษค่ะท่านประธาน ”
“ ตามผมเข้ามา ”
เขาว่าเสียงห้วนก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้อง เจ้าขาแอบถอนหายใจเบา ๆ ยังไม่ทันไรก็เจอชุดใหญ่เข้าให้แล้ว
เอาน่า สู้ ๆ สิเจ้าขา เธอเก่งอยู่แล้ว
หญิงสาวให้กำลังใจตัวเอง
เธอเดินตามร่างสูงใหญ่เข้าไปด้านในห้อง พึ่งจะเห็นชัด ๆ ว่าวันนี้เขาแต่งตัวเนี้ยบด้วยสูทอาร์มานี่ สีน้ำเงินเข้ม ด้านในเป็นเชิ้ตขาวที่เธอบังเอิญทำเปื้อนเปรอะผมเผ้าเซ็ทมาอย่างเนี้ยบ ดูดีเหลือเกิน แต่ก็แค่ภายนอกเท่านั้นแหละ
นิสัยตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง !
เขานั่งลงบนโซฟาหนังสีดำตัวใหญ่ ซึ่งดูเหมือนจะถูกเปลี่ยนจากตัวเก่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอที่ยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะ
“ อ้าว นั่งสิ ต้องให้คนมาตัดริบบิ้นก่อนหรือไง ”
สุดจะคาดเดาได้ว่าท่านประธานคนนี้เลี้ยงหมาไว้ในปากกี่ตัว ถึงได้ขยันกัดเหลือเกิน
เจ้าขานับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ อีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วทรุดนั่งลงไป
“ ขอบคุณค่ะท่านประธาน ”
“ สถานการณ์ของไวรัสตอนนี้เป็นไงบ้าง ยอดประเทศไหนพุ่งสูงที่สุดรองจากจีน ยุโรปติดไปแล้วกี่ประเทศ ที่ไหนอยู่ในภาวะอันตรายสุด ”
“ อะ... อะไรนะคะ ”
“ ไม่ได้ติดตามข่าวหรือไง ”
“ ติดตามค่ะ แต่จำรายละเอียดไม่ได้ ”
“ ข่าวเช้าล่าสุดอ่านยัง ”
“ ยังค่ะ ”
“ ราคาทองตอนนี้เท่าไร ขึ้นหรือตกจากเมื่อวาน ”
เธออ้าปากหวอ
“ อ่า... คือ... ”
“ ไม่รู้ ? ”
“ ค่ะ คือเช้านี้ดิฉันยังไม่ได้อ่านข่าว ”
“ หุ้นตัวไหนขึ้นสูงสุดเมื่อวาน ”
“ คือว่า... ”
“ แพท ณปภา คบกับใครอยู่ตอนนี้ ”
“ อ่า... ”
“ นี่คุณเป็นเลขาท่านประธานประสาอะไร ไม่รู้ข่าวสารอะไรบ้างเลย คุณรู้ไหมว่าทุกสถานการณ์มีผลกับหุ้น กับการลงทุน กับบริษัทของเราและในเครือทั้งนั้น ”
“ ขอโทษค่ะ ต่อไปดิฉันจะปรับปรุงตัวเองให้ทัน ทุกข่าวสาร ”
เธอเลือกที่จะยอม ไม่ต่อล้อต่อเถียง แต่ก็ยังนึกแย้ง ในใจ แพท ณปภา มาเกี่ยวอะไรกับงานด้วย ?
หาเรื่องกันชัด ๆ !
เขายื่นแฟ้มหนึ่งให้เธอ
“ เซ็นสัญญาจ้างงานที่หน้าสุดท้ายซะ รายละเอียดคร่าว ๆ คือการทดลองงานก่อนสามเดือนด้วยเงินเดือนสามหมื่นห้า ถ้าคุณผ่านโปรจะเพิ่มขึ้นให้อีกหมื่นนึง แต่ถ้าไม่ผ่านก็อีกเรื่อง ” เธอรับมาแล้วเปิดดูคร่าว ๆ ให้อ่านหมดตอนนี้ คงไม่ไหวเพราะมันมีร่วมยี่สิบหน้า
“ อ้าว เมื่อไรจะเซ็นได้สักที วันนี้จะได้เริ่มงานไหม สัญญาจ้างงานไม่ใช่นิยายโรมานซ์ จะได้ต้องจดจ่ออ่านทั้งวี่ทั้งวัน ”
“ ขอโทษค่ะ ”
เธอว่าก่อนรีบจรดปากกาเซ็นที่หน้าสุดท้าย มัวก้มหน้าเลยไม่ทันเห็นมุมปากหยักกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
- Writer
