“ฮือ ๆ เจ็บ... คุณป๋าผึ้งเจ็บ” คุณป๋าลากฉันขึ้นบันไดโดยไม่สนใจใยดี ฉันเจ็บขาจนก้าวเดินไม่ไหวแล้ว
“ป๋าเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าป๋าเกลียดคนทรยศหักหลัง ทำไมหนูถึงยังทำ โอกาสที่ให้ไปมันไม่มีค่าพอให้หนูหายร่านเลยใช่ไหม”
เพี๊ยะ!
ฉันตบหน้าเขาด้วยความที่อดกลั้นไม่ไหว มันเจ็บปวดใจตั้งแต่ตอนที่เขาด่าฉันว่าร่านครั้งก่อนแล้ว
“ผึ้งก็เกลียดคนทรยศหักหลังเหมือนกัน ด่าผึ้งว่าร่านแล้วคุณป๋าต่างจากผึ้งตรงไหน”
“พูดเรื่องอะไร”
“คุณแคทบอกผึ้งหมดแล้วว่าคุณป๋าไปนอนกับเธอ” ฉันพูดเสียงสั่นเครือ ใจดวงนี้มันเจ็บจนจุกอกไปหมดแล้ว “ใครกันแน่ที่ร่านวางไข่ไปทั่ว”
“น้ำผึ้ง!”
“ผึ้งไม่อยู่กับคุณป๋าแล้ว ผึ้งจะกลับบ้านไปอยู่กับพ่อ”
“กลับไปอยู่กับพ่อหรือกลับไปหาชู้กันแน่!” คุณป๋ากระชากแขนฉันแรงมาก ฉันก็พลักเขาออกไปอย่างนึกรังเกียจกับคำพูดและการกระทำที่แสนหยาบคายของเขา
“ผึ้งจะไหนมันก็เรื่องของผึ้ง ผึ้งเกลียดคุณป๋าผึ้งไม่อยาก
