รติชาเดินขึ้นห้องไปหยิบของ ศาสตราวุธแต่งตัวเสร็จก็เดินมาหอมแก้มเธออย่างเอาใจ แต่รติชาก็ผลักเขาออกแล้วทำหน้ามุ่ยใส่เขา
“เมื่อเช้ายังดีๆ อยู่เลย โกรธอะไรพี่อีกเนี่ย” ศาสตราวุธถามอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมยืนรดน้ำต้นไม้คนเดียวอย่างนั้นคะ นางงามนั่นไปอ่อยอยู่รู้หรือเปล่า” รติชาพูดแล้วทุบต้นแขนเขาด้วยความโมโห
“โอ๊ย พี่เจ็บ” ศาสตราวุธบอก แล้วรวบมือเธอเอาไว้
“น้ำชาจะไปนอนที่ไร่นู้น” รติชาบอกเขา ศาสตราวุธจำได้ว่าเมื่อคืนเขาเสนอเรื่องนี้ไปแล้ว แต่เธอปฏิเสธมันไปด้วยซ้ำ และถ้าเธอพูดอย่างนี้ คงแปลว่าเขาต้องตามไปนอนที่นั่นด้วย
“โอเค งั้นตอนเย็นเราค่อยไปพร้อมกัน” ศาสตราวุธบอก เขาเรียนรู้ความต้องการของรติชามาพอสมควรแล้ว จากการชอบพูดไม่ตรงความหมายของเธอ
“ค่ะ” รติชายิ้มที่ศาสตราวุธเข้าใจเธอ
รอยยิ้มนั้นของรติชาทำเอาเขาโล่งอกเป็นอย่างมาก ที่ครั้งนี้เขาตีความหมายของเธอได้อย่างถูกต้องและถูกใจเธอ
ทั้งสองเดิ
