ฟังเสียงรัก

ตอนที่ 3 ผู้ชายซื่อ(บื้อ)

รติชาเก็บยางอายไว้ที่บ้าน เธอมาที่ไร่เลิศประจักษ์ของศาสตราวุธในตอนเช้าติดต่อกันอยู่สามวัน และอ้อนให้ศาสตราวุธพาเธอเที่ยวชมไร่จนเข้าไม่เป็นอันทำการทำงาน ไม่ใช่เพราะว่าเธอรบกวนการทำงานของเขา แต่เป็นเพราะรติชาชอบหยอดคำหวานใส่เขาเป็นเชิงทอดสะพานให้เขาชอบเธอจนเขานั้นอึดอัด

“น้ำชาชมไร่พี่ครบทุกส่วนแล้ว พรุ่งนี้คงไม่มีอะไรให้ดู” ศาสตราวุธบอกเธอ ในใจนั้นแสนโล่งอก เมื่อรู้ว่าเธอจะไม่มีข้ออ้างมาหาเขาอีก

“ยังมีอีกที่ ที่น้ำชายังไม่ได้ไปชม” รติชาบอกเขาแล้วมองด้วยสายตาที่ชวนอึดอัด

“ที่ไหนครับ” ศาสตราวุธถามเธอ

“ในหัวใจของพี่วุธไงคะ น้ำชาอยากเข้าไปดูในนั้น ว่านอกจากต้นไม้ใบหญ้า ที่วุธจะเหลือที่ให้น้ำชาได้เข้าไปอยู่ในนั้นหรือเปล่า” รติชาพูดแล้วก็นึกอยากอาเจียนออกมา ไม่รู้ว่าเธอไปเอาคำพูดหวานเลี่ยนชวนอ้วกแบบนี้มาจากที่ไหน

ศาสตราวุธอึ้งไป เขาอึดอัดและทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกรุกหนักจากเธอมากขึ้นเรื่อยๆ นับตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

“อย่าเงียบสิคะ พูดอะไรบ้าง” รติชาบอกแล้วเดินเข้าไปหาเขา หยุดตรงหน้าของศาสตราวุธที่ยืนอึ้งอยู่ แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นไปสบตากับเขา

“เขินน้ำชาเหรอคะ” เธอถามเขา

“พี่ว่าเรากลับกันเถอะ แดดเริ่มแรงแล้ว” ศาสตราวุธบอก พลางถอยห่างจากเธอ

‘เป็นผู้หญิงที่รุกหนักจนน่ากลัวจริงๆ’ ศาสตราวุธคิดพลางหลบสายตาของเธอที่เอาแต่จ้องมองเขาไม่หยุด

“พรุ่งนี้น้ำชาไม่ได้มาหรอกค่ะ ต้องดูงานที่ไร่ แต่ถ้าคิดถึงก็โทรมานะคะ น้ำชาเมมเบอร์ของน้ำชาไว้ในเครื่องพี่วุธแล้ว” รติชาบอก

“ครับ” ศาสตราวุธรับปากไปอย่างนั้น

“พูดแล้วนะคะ ว่าจะโทรมา อย่าลืมโทรหาน้ำชานะคะ น้ำชาจะรอรับโทรศัพท์จากพี่วุธ” รติชาบอกแล้วเดินนำเขากลับไปที่รถ

ศาสตราวุธถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จะไม่ได้เจอเธอเป็นวันที่ห้าติดต่อกัน เขาจะได้หายใจได้ทั่วท้องเสียที

*********************

ในเช้าวันอาทิตย์ศาสตราวุธตื่นลงไปรดน้ำต้นไม้อย่างสดชื่น เขาไม่เคยตื่นสายเลยสักวัน เพราะมีบรรดาต้นไม้รอให้เขาไปดูแลพวกมันอยู่ โดยเฉพาะไม้ประดับและกล้วยไม้ที่เขาไม่ให้คนงานมารดน้ำให้ เพราะกลัวให้น้ำมากหรือน้อยเกินไป เขาจึงอยากดูแลเองเป็นการส่วนตัว

เมื่อวานรติชาไม่มาให้เขาเห็นหน้า มันเป็นอะไรที่โล่งใจและทำให้ศาสตราวุธมีความสุขมาก เธออาจถอดใจจากเขาไปแล้วเพราะว่าเขานั้นไม่ได้ให้ความหวังเธอเลย

แต่รอยยิ้มและความดีใจของศาสตราวุธก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อรถยนต์คันคุ้นตาแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน รติชาลงจากรถและส่งยิ้มให้เขามาแต่ไกลและโบกมือให้เขาอย่างสนิทสนมจนศาสตราวุธสะดุดสายยางเพราะท่าทางของเธอ

เขาเดินไปปิดน้ำแล้วเดินไปต้อนรับเธอตามหน้าที่ของเจ้าบ้านที่ดี แล้วก็ตาโตเมื่อเห็นว่าเธอถืออะไรมาด้วย

“นี่มัน ‘หวายบูเลนเนียนั่ม’ กล้วยไม้พันธุ์หายากนี่” ศาสตราวุธพูดอย่างตื่นเต้น และยิ้มออกมาด้วยอาการดีใจและชื่นชมกล้วยไม้ตรงหน้า

“สวยไหมคะ” รติชาถามเขา

“สวยครับ สวยมาก” ศาสตราวุธพูดพลางเอามือไปสัมผัสดอกกล้วยไม้หายากอย่างเบามือด้วยความชื่นชม

“กล้วยไม้กับน้ำชา อะไรสวยกว่ากันคะ” รติชาถามเขาแล้วยิ้มให้ คาดหวังคำตอบให้เขาเอาใจเธอหากเขาอยากได้ของฝากชิ้นนี้

“กล้วยไม้สิครับ” ศาสตราวุธบอก เขาไม่ยอมละสายตาจากกล้วยไม้สีส้มตรงหน้า

รติชาหน้าบึ้งที่เขาไม่คิดแม้แต่จะพูดโกหกเพื่อเอาใจเธอเลยสักนิด

“งั้นน้ำชากลับก่อนนะคะ” รติชาพูดแล้วทำท่าจะถือกระถางกล้วยไม้กลับ

“ขอบคุณสำหรับกล้วยไม้ ขับรถกลับดีๆ นะครับ” ศาสตราวุธยกกระถางมาถือไว้ก่อน และยังไม่ละสายตาจากดอกสวยๆ ตรงหน้า

“พี่วุธ” รติชาเรียกเข้าเสียงแหลม

ศาสตราวุธหันไปมองเธอแล้วขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าเธอต้องการอะไร เพราะเมื่อสักครู่เธอบอกว่ากำลังจะกลับไป

“อะไรครับ” เขาถามเธอด้วยสีหน้าที่ดูนิ่งเรียบ จนรติชาต้องสงบใจลงแล้วพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุด เพราะดูท่าศาสตราวุธคงไม่รู้ว่าเธอแค่พูดประชดเขา

“เปล่าคะ น้ำชาเปลี่ยนใจแล้ว วันนี้น้ำชาจะอยู่กับพี่วุธทั้งวัน” รติชาบอก

ศาสตราวุธหุบยิ้มอ่อนๆ ของเขาลง แต่เมื่อหันไปมองกล้วยไม้สวยๆ ที่เธอเอามาฝากก็เลยพยายามฝืนยิ้มออกมาให้เธอ

‘งั้นวันนี้อดทนอยู่ด้วย ตอบแทนเรื่องกล้วยไม้ก็แล้วกัน’ ศาสตราวุธคิดในใจแล้วยิ้มออกมา

“งั้นไปทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนสิ” ศาสตราวุธบอกแล้วเอากระถางกล้วยไม้ไปวางใกล้ๆ กับกล้วยไม้ต้นอื่นๆ อย่างทะนุถนอม ก่อนจะเดินนำเธอเข้าไปในบ้าน โดยที่รติชานั้นถือวิสาสะไปคล้องแขนของเขาเอาไว้แล้วเดินไปพร้อมกัน

ศาสตราวุธตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ควงแขนรติชาเข้าไปไหว้ทักทายบุพการีแล้วให้คนจัดอาหารให้เธออีกที่ข้างๆ เขา

ศศิประภาหันไปยิ้มกับยุทธนาด้วยความพอใจ เธอผิดหวังจากศรายุทธลูกชายคนโตที่แต่งงานกับบัวบงกชไปแล้ว เธอจะไม่ยอมให้ลูกชายอีกคนต้องคว้าผู้หญิงบ้านๆ มาเป็นลูกสะใภ้อีกคนแน่

“เห็นสนิทสนมกันดีอย่างนี้แม่ก็ดีใจ” ศศิประภาบอกแล้วยิ้มให้รติชาด้วยความเอ็นดู

ระหว่างรับประทานอาหารศศิประภาก็ลอบมองทั้งคู่ แล้วหันไปยิ้มกับสามีบ่อยๆ ศาสตราวุธนั้นไม่เคยขัดใจเธอ ดังนั้นถ้าศศิประภาให้เขาแต่งงานกับรติชา เธอคิดว่าศาสตราวุธก็คงไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน

“วันนี้น้ำชามีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่าลูก” ศศิประภาถามเธอ

“ว่างทั้งวันเลยค่ะคุณป้า นี่ก็นึกเบื่อๆ อยู่เหมือนกัน เลยว่าจะเข้าเมืองไปดูหนังสักเรื่องอยู่พอดี แต่ต้องขับรถไปยี่สิบนาทีเลย คงเหนื่อยน่าดู” รติชาบอกพลางปรายตาไปทางศาสตราวุธที่ได้ยินแต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะเสนอตัวขับรถพาเธอไป จนศศิประภาต้องช่วยพูด

“งั้นก็ให้พี่เขาพาไปสิ” ศศิประภาบอก

ศาสตราวุธหันหน้ามองมารดาและรติชาที่มองมาทางเขาแบบยิ้มๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้เขาพาไป

“น้ำชาคงอยากดูหนังคนเดียวมากกว่า ผมไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวน้องครับ” เขาบอกมารดา

“น้ำชาอยากชวนพี่วุธไปดูหนังด้วย ว่างหรือเปล่าล่ะคะ” เธอถามเขา

“ไม่ว่างครับ พี่ต้องเอาต้นไม้ลงดินวันนี้” ศาสตราวุธบอก เขาเพิ่งเพาะต้นไม้ประดับสำเร็จแล้วอยากเอามาจัดสวนที่หน้าสำนักงานที่อยู่ห่างจากตัวบ้านไปเพียงยี่สิบเมตร

รติชาหุบยิ้มลงเล็กน้อย เมื่อศาสตราวุธเป็นผู้ชายซื่อบื้อกว่าที่เธอคิด

“แค่เอาต้นไม้ลงดิน พรุ่งนี้ให้คนงานมาทำก็ได้ พาน้องไปเถอะ” ยุทธนาบอกลูกชายเพื่อเอาใจภรรยา ทำให้ศศิประภายิ้มกว้างเมื่อสามีนั้นเห็นดีเห็นงามด้วย

“ครับ” ศาสตราวุธรับปากเมื่อเห็นว่านานๆ ทีบิดาที่ออกความเห็นเรื่องอย่างนี้

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ศาสตราวุธก็ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสุภาพ เพื่อพารติชาไปดูหนังอย่างที่เธอต้องการ โดยทำหน้าที่ขับรถให้เธอ

เมื่อถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง เขาก็ให้รติชาลงจากรถไปก่อนแล้วลงรถตามมาทีหลัง รติชาชินแล้วเธอเลยเปิดประตูลงเองไม่ได้รอให้เขามาเปิดประตูให้ เพราะรู้ว่ารอทั้งวันเขาก็คงไม่ทำ

รติชาควงแขนเขาไปในโรงหนังแล้วจับมือเขาจนหนังจบโดยที่ศาสตราวุธไม่ได้พยายามที่จะเอามือออกจากเธอเลย ซึ่งรติชาก็พอใจเพราะถือว่าเธอพัฒนาความสัมพันธ์กับเขาไปอีกขั้นแล้ว

“ขอบคุณนะคะที่จับมือน้ำชาไม่ปล่อยเลย” รติชาบอกเขาเมื่อออกจากโรงหนังและกำลังจะเดินไปขึ้นรถ

“เห็นว่าน้ำชาอยากจับมือพี่ พี่เลยตอบแทนที่น้ำชาเอากล้วยไม้มาฝาก” ศาสตราวุธบอกเธอ รติชาถึงกับหน้าชา เขาพูดเหมือนกับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อยากจับมือผู้ชายมากๆ มากจนเขาต้องตอบแทนเธอด้วยการที่ยอมให้เธอจับมือเขา

‘ฉันคิดถูกหรือเปล่านะที่เลือกคุณ อีตาบ้า’

*********************