ศาสตราวุธกลับเข้ามาที่ไร่ของตัวเองในตอนเย็น เขากำลังจะพารติชาไปนอนที่บ้านของเธอ แต่กลับพบว่าอยู่ดีๆ สุริวิภาก็กำลังขนของย้ายออกไป
“เกิดอะไรขึ้นครับแม่” ศาสตราวุธกระซิบถามมารดา
“แม่ก็ไม่รู้ อยู่ๆ ก็บอกว่าจะไปอยู่กับเพื่อน” ศศิประภาบอก
“คงเกรงใจเรามั้ง” ยุทธนาบอกลูกชายเสียงเบา
ในขณะที่รติชานั้นมองอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่สุริวิภาขับรถออกไปเมื่อตอนสาย และสงสัยว่าเธอกำลังมีเรื่องปิดบังอะไรสักอย่างอยู่ ตาแดงๆ กับรอยอะไรบางอย่างที่เธอปล่อยผมลงมาปิดตรงซอกคอ มันทำให้รติชาสงสัย
สุริวิภาเดินถือกระเป๋าของเธอลงมาวางแล้วไหว้ลาศศิประภากับยุทธนา ปรายตามองรติชาด้วยความโกรธ พาลคิดว่าเธอคือต้นเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพอย่างนี้ แต่ก็อดอิจฉาเธอไม่ได้ที่ทั้งศาสตราวุธและพ่อเลี้ยงคำปองนั้นรักเธอ
“ขอให้โชคดีนะคะ” รติชาบอกเธอแล้วยิ้มให้ สุริวิภาจึงยิ้มตอบกลับไป
“ขอบคุณนะคะ” เธอบอกรติชาแล้ว
