หลินเฟิ่งแบกเหมยกุ้ยฮวามาถึงร้านบะหมี่ เห็นว่าในตรอกไม่ได้มีคนมากเหมือนทางเส้นหลักจึงปล่อยให้นางลงเดิน เวลานั้นเองคนติดตามทั้ง ๖ คนก็หายไปแล้ว
"รีบไปเถิด ประเดี๋ยวขากลับค่อยกินบะหมี่" เหมยกุ้ยฮวาบอกพลางเร่งฝีเท้าเดินไปตามตรอก โดยมีหลินเฟิ่งเดินตามหลัง
ใช้เวลาราวครึ่งก้านธูป ตรงหน้าก็ปรากฏหมู่ตึกขนาดใหญ่โตโอ่อ่า ป้ายหน้าประตูสีทองเป็นตัวอักษรว่า ****(หลินเย้าหวู่) กรอบประตูตกแต่งอย่างหรูหรา บานประตูสีแดงเป็นลักษณะบานเฟี้ยมทำจากไม้หอม ด้านบนมีช่องโปร่งด้านล่างเป็นบานทึบแกะสลักลายดอกเหมยสีทอง เหมยกุ้ยฮวามองอย่างตื่นตาตื่นใจ หลินเฟิ่งเห็นนางหยุดยืนอยู่นานจึงเข้าไปยืนข้างๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า
"เหตุใดจึงไม่เข้าไป"
"ร้านยาต้องใหญ่โตถึงเพียงนี้เชียวหรือ" เหมยกุ้ยฮวาหันไปมองหลินเฟิ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างไม่เข้าใจ
นางสอบถามเถ้าแก่เนี้ยร้านซาลาเปามาแล้วว่า นางสามารถหาซื้อตัวยา หายา
