ฉันยืนรออยู่ที่หน้าอาคารกว่าสองชั่วโมง ฝนก็เริ่มตกแบบไม่ลืมหูลืมตา...จากเดิมที่ยืนรอกลายเป็นนั่ง จากนั่งก็กลายเป็นนอนพิงอยู่ที่เสา
แต่สุดท้ายเขาก็ไม่มา...
เสียงมอเตอร์ไซด์ของพี่อินดังมาจากประตูหน้าโรงเรียน พอเขาเห็นสภาพฉันก็ตวาดใส่ฉันสารพัด แบกฉันขึ้นหลังมอเตอร์ไซด์เพื่อพาฉันกลับบ้าน
ฉันที่ไม่สบายอยู่แล้ว พอโดนละอองฝนเข้าไปก็เลยไม่สบายหนักเข้าไปใหญ่ แต่พอได้สติ ฉันก็พยายามโทรหาคอนโทรล แต่เขากลับไม่เปิดโทรศัพท์หรือโทรฯ กลับมาหา
ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ เพราะเป็นไข้หวัดใหญ่ ระหว่างนั้นเขาไม่เคยคิดจะมาเยี่ยมหรือโทรฯ มาหาฉันเลยสักครั้ง
จนกระทั่งฉันหายดี ฉันก็ไปยืนรอที่หน้าห้องเรียนของเขาพร้อมกับบอกเลิก
ใครจะไปทนไหวล่ะ! ในเมื่อผู้ชายแบบนี้...ผู้ชายแบบเขามันห่วยแตกที่สุด!
ผลั่ก!
ฉันที่นึกถึงอดีตที่แสนเจ็บปวด ก็มีเรี่ยวแรงในการผลักร่างของคอนโทรลออกห่างด้วยความโมโห ทันใดนั้นเสี
