หมับ!
มือใหญ่กร้านสัมผัสลงบนไหล่ของฉัน ทำให้ฉันหมับตาพร้อมกับเหวี่ยงหมัดกลับไปในความมืด
“อ๊ะ!” ฉันร้องขึ้นเมื่อการเหวี่ยงหมัดทำให้ตนเองเสียการทรงตัว เพราะทุกอย่างมันมืดไปหมดเลยลืมไปว่าตนเองกำลังยืนอยู่ตรงบันได
ฉันหลับตาเพื่อเตรียมรับความเจ็บปวด ขมกรามแน่นตั้งใจจะไม่ส่งเสียงร้องเพราะมันจะเป็นการเรียกคนให้มาหาฉันมากขึ้น
ถ้าฉันตกบันไดไปแล้วเกิดบาดเจ็บหนักขึ้นมา... แค่คิดภาพก็ทำให้รู้สึกกลัว แต่ทุกอย่างมันบีบบังคับให้ฉันต้องดิ้นรนเอาตัวรอด
หมับ!
เอวของฉันถูกคว้าหมับจากด้านหลังก่อนที่จะร่วงลงไป ก่อนจะถูกเจ้าของวงแขนที่มองไม่เห็นดึงรั้งเข้าไปซุกเข้ากับอกแกร่ง เสียงหัวใจที่เต้นแรงอยู่ใต้แผงอกดังมากเสียจนฉันรู้สึกหูอื้อไปหมด
ฉันที่เพิ่งพ้นจากอุบัติเหตุมาอย่างหวุดหวิดกลั้นหายใจอ ก่อนจะนิ่งงันเมื่อรู้สึกว่ามีของบางอย่างยัดเข้าใส่กระเป๋ากางเกงของตนเอง
“มือถือของเธอ เธอลืมไว้”
พอจำได้ว่ามันเ
