ทางออกเพื่อกลับบ้าน
1196 Words
“อาการคุณหนูของข้าเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะท่านหมอ”
สาวใช้ดาโซเอ่ยถามหมอยุลด้วยความเป็นห่วงผู้เป็นเจ้านายของตัวเอง
“เฮ้อ!ข้าก็ตรวจนางอย่างละเอียดแล้ว อาการภายนอกไม่ได้เป็นอย่างไรมากหรอกเดี๋ยวข้าจะเขียนใบสั่งยาบำรุงให้”
“แล้วที่คุณหนูพูดไม่ค่อยเป็นภาษาเล่าเจ้าคะ เป็นเช่นไร”
หมอยุลส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยออกมา
“อันนั้นข้าก็จนปัญญาจริงๆ ข้าขอตัวกลับก่อนนะดาโซ”
“เช่นนั้นก็ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านหมอ”
สาวใช้ดาโซโค้งคำนับแสดงถึงการขอบคุณ
???
“ดาโซ ดาโซ มานี่ๆๆ ชั้นถามอะไรหน่อยสิ”
สาวใช้มองหน้าชอนอาหรือแพรไหมที่ยังอยู่ในร่างชอนอาเพราะ งงๆ กับคำพูดของหญิงสาว
“เจ้าค่ะคุณหนู มีอะไรจะถามข้าเช่นนั้นหรือเจ้าคะ”
“มีหนทางไหนที่ชั้น..เอ้ย!ข้าไม่ต้องเข้าวังไปเป็นสนมอะไรได้หรือไม่"
"คงไม่ได้เจ้าค่ะ เพราะพระราชโองการออกมาแล้ว ตระกูลของคุณหนูจะต้องถวายตัวไปเป็นพระชายา หรือพระสนมทุกคนเจ้าค่ะ ถ้าขัดราชโองการก็จะต้องโดนประหาร 7 ชั่วโคตรเจ้าค่ะ"
"ข้าก็อยากรู้นัก องค์รัชทายาท ทำไมต้องหาสนม ในเมื่อมีพระชายาอยู่แล้ว ข้าดูซีรีส์มาก็หลายเรื่องไม่เคยพบเจอเลยนะดาโซ"
“ซีรีคืออะไรเจ้าคะ? คืออย่างนี้เจ้าค่ะ ข้าจะบอกคุณหนูว่า”
สาวใช้เอามือป้องปากกระซิบที่หูของชอนอา
"ข่าวว่าพระชายาไม่สบายอย่างหนัก กำลังจะสิ้นลมเจ้าค่ะ นายท่านเลยจะส่งคุณหนูไปเป็นสนมเพื่อรอวันที่จะขึ้นเป็นพระชายาแทนพระชายาคนเก่าไงเจ้าคะ"
"ไอหย๋าาา! ชั้นเกรงว่าจะอยู่ไม่ถึงตอนที่จะได้เป็นชายานี่สิโซดา เอ้ย!ดาโซ ชื่อของเธอชั้นอยากเอาไปผสมเหล้าจริงๆ เลยโซดาเอ๋ยย"
สาวใช้ทำตาปริบๆ ไม่เข้าใจกับคำพูดของชอนอาผู้เป็นนายเท่าไหร่นัก
“โซดาเป็นเช่นไรเจ้าคะคุณหนู ข้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้”
“เออๆ เจ้าไม่รู้จักหรอกมันอยู่ในยุค 2023 โน้น นี่ๆๆ ชั้นเอ้ยย ข้า อยากออกไปข้างนอกได้หรือไม่?”
แพรไหมเอ่ยกับสาวใช้เพราะอยากออกไปสำรวจเมืองโชซอนโบราณอยู่เหมือนกันใหนๆ ก็มาแล้วอย่าให้เสียเที่ยว
"คงไม่ได้เจ้าค่ะ ถ้าหากนายท่านกลับมารู้ว่าคุณหนูหายป่วยแล้วจะต้องถูกส่งไปในเร็ววันแน่เจ้าค่ะ เหตุใดครั้งนี้คุณหนูถึงไม่อยากเข้าวังล่ะเจ้าค่ะ ในเมื่อคุณหนูเฝ้ารอเวลาที่จะได้เข้าวังไปพบองค์รัชทายาทมานานถึงเพียงนี้"
“ไปตายล่ะสิไม่ว่า ข้าไม่ได้อยากเจอองค์รัชทายาทของชอนอาของเจ้าหรอกนะเจ้าออกไปเถอะดาโซข้าอยากพักผ่อนแล้ว ไปๆๆๆ”
หญิงสาวโบกมือไร่สาวใช้ออกไป
“คุณหนูต้องทานข้าวทานยาก่อนนะเจ้าคะ”
ดาโซเตือน!เพราะดูเหมือนอาการของชอนอาผู้เป็นนายยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่นัก ค่อนข้างจะหนักกว่าเดิมเสียอีก
“เออ!นั่นสิดาโซ ไปเอามา ข้าอยากเห็นเมนูอาหารของเจ้านักพูดถึงท้องข้าก็ร้องแล้วล่ะ ดาโซ!”
หญิงสาวเอามือลูบท้องของตัวเอง พอพูดถึงเรื่องอาหารเกาหลีเธอก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
สาวใช้นึกขันกับท่าทางแปลกๆ ของชอนอายิ่งนัก คำพูดวาจา และกิริยา ที่ไม่สำรวมเหมือนเช่น
ทุกวันทำให้นางเข้าใจว่าชอนอายังคงไม่สบายอยู่
???
“อาหารมาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”
สาวใช้ยกสำรับมาให้แพรไหมที่อยู่ในร่างชอนอา
"หืมมม ดูซิ ทำไมมีแต่ผักล่ะดาโซ อุ้ย!นั้นกิมจิโบราณหรอ เคยกินแต่กิมจิสำเร็จรูปตามห้างคราวนี้ได้กินของจริงแล้วว มากินกิมจิที่ห้องเราป่ะ มันแซ่บหลายเด้อ! มันแซ่บหลายเด้อ!"
หญิงสาวร้องเพลงและโยกไปมาตามจังหวะเพลง ทำเอาดาโซอ้าปากค้างกับอากัปกิริยาของชอนอาตอนนี้แถมพูดออกมาก็ไม่รู้เป็นภาษาอะไร เธอไม่คุ้นหูและไม่เคยได้ยิน
“คะ..คุณหนูทำอะไรเจ้าคะ ไม่ได้นะเจ้าคะกิริยาแบบนี้ไม่สำรวม คุณหนูเป็นถึงแม่หญิงชนชั้นสูงนะเจ้าคะ”
ดาโซรีบปรามเพราะเกรงถ้าหากใครมาเห็นเข้าเขาจะหาว่านายเธอเป็นบ้าไปเสียแล้ว
"ข้าร้องเพลงไง เพลงไทยน่ะดาโซ อืมมม..ถ้ายุคนี้ยุคโชซอนงั้นของไทยเรายุคอะไรสุโขทัยหรืออยุธยา โอ้ย!ปวดหัวไม่ได้ตั้งใจเรียนประวัติศาสตร์ขนาดนั้นน่ะสิ กูเกิ้ลก็ไม่มีให้ค้นหาด้วย เซ็งจัง! ดูจ้องข้าเข้าสิ เจ้าอย่าได้สนใจใส่ใจกับอาการข้าตอนนี้เลย ข้าจะพยายามสำรวมก็แล้วกันนะ ออกไปเถอะข้าอิ่มแล้ว ข้ารู้สึกอยากพักจริงๆ ล่ะคราวนี้ถ้าพรุ่งนี้ข้าตื่นมาปกติ งั้นก็แสดงว่าข้าไม่ใช่ข้านะดาโซ ไปๆๆ"
สาวใช้ไม่พูดอะไรก่อนจะยกสำรับออกไปด้วยอาการมึนๆ งงๆ ตกใจและเป็นห่วงกับท่าทีของผู้เป็นนาย
???
หญิงสาวหลับไปและฝันว่าตัวเองเดินอยู่ในความมืดมิด ความเย็นเชียบซึมลึกเข้ามาจนหนาวเหน็บไปทั้งร่าง
ทันใดนั้นก็มีแสงส่องลงมาที่ตัวของเธอ
“เจ้ากำลังหลงทางอยู่ใช่หรือไม่”
หญิงสาวได้ยินเสียงชัดเจนแต่ไม่เห็นเป็นรูปร่างว่าเสียงมาจากตรงไหนเหมือนจะมาพร้อมแสงสว่าง
“หากเจ้ากำลังหลงทาง ก็จงเร่งหาทางออกด้วยเถอะ ทางออกของเจ้ามีทางเดียวเท่านั้น”
“ทางออกอะไรคะ? ท่านเป็นใคร ช่วยฉันด้วย พาฉันกลับบ้านที ได้โปรดเถอะค่ะ”
หญิงสาวนั่งลงคุกเข่าลงพนมมือไหว้
"เจ้าจะได้กลับก็ต่อเมื่อ ตัวละครของเจ้าไปถึงจุดจบ นั่นก็หมายถึงตอนจบไงเล่า
แต่ถ้าเจ้าตายเสียก่อน เจ้าจักต้องกลับมาเล่นตอนแรกได้แค่ 3 ครั้งเท่านั้น ถ้าเจ้าตาย
ครั้งที่4 วิญญานของเจ้าก็จะหายไปตลอดกาล ข้าทำตามคำอธิษฐานอันแรงกล้าของเจ้าแล้ว…แพรไหม"
เสียงนั่นพูดเสร็จก็หายวับไปทันที เหลือแต่ความมืดมิดเยือกเย็นเหมือนเดิม
“เดี๋ยวก่อน ท่านเป็นใคร เดี๋ยวก่อนได้มั้ยอย่าเพิ่งไปได้โปรด!!”
แพรไหมตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาอีกแล้ว
หญิงสาวนั่งคุกเข่าหมดทางออกแล้วจริงๆหรอนี่ นี่เธอต้องติดอยู่ในซีรีส์จริงๆ หรือนี่ ทุกอย่างคือเรื่องจริง
แล้วเธอทำอะไรผิดกันล่ะเนี่ยยย โอ้ย!อยากจะร้องไห้ ก็อยากจะเป็นเหมือนในซีรีส์อยู่หรอกนะ
ก็ตอนดูมันฟิน แต่พอเข้ามาอยู่จริงๆ มันโคตรน่ากลัว ตัวละครทุกตัวก็ไม่รู้ว่านี่คือโลกสมมุติ ในโลกที่เธอ
อยู่ตอนนี้เปรียบเสมือนโลกจริงโลกนึงของมนุษย์เลย หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ เมื่อนึกถึงหนทางอีกยาวไกล
ในละครเกาหลียุคโบราณนี้
- Writer
