ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเสียงจักจั่นเรไรเริ่มร้องแข่งกันเมื่อยามอากาศเย็นคล้ายฝนจะตก ไอรักวิ่งเลาะมาตามขอบสวน แต่จนแล้วจนรอเธอก็ยังไม่เห็นทางออก หน้าสวยมีความวิตกกังวลและเริ่มเข้าสู่โหมดเครียด ยามที่มองเห็นสัตว์น้อยน่ารักอย่างหนอนน้อยเกาะบนใบไม้ ใจก็ไม่ได้คิดเลยว่าเพื่อนจะเดินไปไกลแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ไร้วี่แววของทุกคนแล้ว
เธออาจจะ…หลงป่า
“แพรว!”
เสียงตะโกนเรียกเพื่อนสนิทเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ตามความกลัวที่มี ไอรักเผลอย่ำเท้าลงกับโคลนจนเปื้อนเลอะไปหมด มือปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาตามโครงหน้าเรียว น้ำตาเริ่มคลอหน่วยเมื่อเธอยิ่งเดินยิ่งลึกเข้าไปทุกที
“ฮึก…ใครก็ได้ช่วยด้วย!”
ใบหน้าของใครบางคนพลันปรากฏขึ้นในหัวของหญิงสาว เธอหวังว่าหากเดินต่อไปอีกนิดแล้วจะเจอเขา ทว่าความหวังนี้กลับเป็นเพียงความฝัน แต่ความจริงนั้นกลับมีเพียงตัวเธอที่เดินหลงป่าอยู่เพียงลำพัง และสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้คงเป็นบทเรียนราคาแพง
