ศรัณย์เดินลงมาข้างล่างเพื่อบอกแม่ครัวให้ทำข้าวต้มในตอนเที่ยง บอกเสร็จก็กะว่าจะขึ้นไปสังเกตอาการลูกกวางตาหวานสักหน่อยว่าอาการเป็นยังไงบ้าง หลังจากถูกเขาทิ้งให้ต้องค้างเติ่งได้แต่มองวิมานบนสวรรค์ที่เอื้อมมือไปคว้าไม่ถึง
“ตื่นแล้วเหรอ กูไปหาที่ห้องแล้วไม่มีเสียงตอบรับนึกว่ามึงฆ่าตัวตายไปซะแล้ว”
“กูจะฆ่าตัวตายทำไมวะ อกหักไม่ถึงตาย ผู้หญิงไม่ได้มีแค่คนเดียวบนโลก”
“เมื่อคืนมึงดื่มหนักมาก เอาแต่คร่ำครวญหาทิพย์จนกูรำคาญ ถ้าวันหลังจะเมาเหมือนหมาก็ไม่ต้องลากกูไปด้วย ขี้เกียจดูแล”
“นี่มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่ไหม ไม่ชวนมึงไปดื่มเป็นเพื่อนกูเพื่อย้อมใจแล้วจะให้ชวนหมาที่ไหนวะ”
ศรัณย์ว่าพลางเดินเข้าห้องรับแขกไปนั่งที่โซฟาสีครีม โดยมีน่านฟ้าเดินตามมาข้างหลังและทรุดนั่งบนโซฟาอีกตัว ด้วยความที่ทั้งสองคนรู้จักกันมานาน เวลาเจอหน้ากันทีไรก็ไม่ติองคอยรักษาภาพพจน์ของนักธุรกิจพูดจากันได้อย่างเปิดเผย พูดกูมึงเห
