ศรัณย์ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว รีบออกรถขับตรงออกไปจากตรงนี้ โดยมีคนร่างบางนั่งเงียบกอดอกตัวสั่นด้วยความหนาวจากการตากฝน แล้วยังต้องมาตากแอร์ในรถซ้ำอีก น้ำค้างเม้มปากสั่นระริกไว้ พยายามกอดร่างตัวเองให้คลายความหนาวเหน็บ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย มิหนำซ้ำบรรยากาศที่เงียบเชียบไร้บทสนทนากลับยิ่งกดดันให้เธอตัวลีบเล็กอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้อง
พี่รันโกรธเธอที่คิดจะหนีกลับไปก่อนแน่ๆ แต่จะทำไงได้ล่ะ เธอยังไม่พร้อมจะอยู่ใกล้ชิดแบบสองต่อสองกับเขาตอนนี้ ในใจเธอยังคงหวาดกลัวว่าเขาจะทำเรื่องแบบนั้นกับเธออีก
เมื่อรถขับไปได้ครึ่งทางศรัณย์หักพวงมาลัยไปจอดเข้าข้างทางตรงซอยเปลี่ยวร้างผู้คน น้ำค้างที่เห็นแบบนั้นก็สะดุ้งวาบในใจรับรู้ได้ในทันทีที่ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร จึงเบียดตัวเข้ากับประตูให้ไกลจากมือเขาเอื้อมถึง ตราบใดที่ประตูรถยังล็อกอยู่เธอก็หนีไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น แล้วพี่รันก็คงไม่ยอมปล่อยตัวเธอ
