ศรัณย์หายไปพักรักษาตัวอยู่สามวันตามที่พูด ก่อนจะโผล่มาหาน้ำค้างในสภาพที่รอยช้ำจางลงมาก หากไม่สังเกตดูดีๆ ก็คงไม่เห็น ยกเว้นเจ้าตัวดีตรงหน้าที่ช่างสังเกตหรี่ตามองรอยฟกช้ำตรงแก้มไม่กะพริบ มือเรียวบางสัมผัสลงมาบนรอยช้ำแผ่วเบา มือของน้ำค้างนุ่มมาก แต่ก็ยังทำเขาซี้ดปากเพราะยังไม่หายเจ็บดี
บอกแล้วไงว่าหมัดไอ้น่านมันหนัก ขนาดซัดไม่เต็มแรงถึงตายก็ยังปางตายเลย
"เจ็บมากเลยหรือคะ ไปโดนอะไรมากันแน่ เกี่ยวกับที่หายหน้าหายตาไปหลายวันรึเปล่า ตอนแรกน้ำนึกว่าพี่รันจะหายไปเลยไม่กลับมาอีก คิดว่าจะเลิกยุ่งกับน้ำแล้วซะอีก"
"ให้ตายก็ไม่เลิก" ศรัณย์ตวัดวงแขนโอบกอดร่างบอบบางหอมกรุ่นเย้ายวนใจของน้ำค้างไว้พลางเกยคางลงบนไหล่มน
ตอนนี้พวกเขาสองคนอยู่ในห้องรับแขกของบ้านเพื่อนรัก มันโทรมาบอกให้เขาไปรับน้ำค้างกลับบ้างพร้อมกับข้อความว่าวันนี้จะไม่กลับ เพราะต้องอยู่เคลียร์ปัญหากับทางบ้านของน้องมิ้นท์
พอพี่หมาป่าไม่อยู
