เสน่หาร้ายทวงรัก

บทที่ 1-3

ร่างบอบบางใต้เสื้อโค้ชสีดำกับรองเท้าผ้าใบสีขาวกำลังเดินทอดน่องชมบรรยากาศด้านข้างหญิงสาวเป็นแม่น้ำที่มีชื่อว่า “แม่น้ำแซน” (Seine River หรือ La Seine a Paris)

เป็นแม่น้ำสายหนึ่งซึ่งไหลผ่านสถานที่สำคัญและย่านสวยงามของกรุงปารีส ทั้งหอไอเฟล มหาวิหาร นอเทรอดาม แกรนด์พาเลส (Grand Palais) พิพิธภัณฑ์ลูฟร์ พิพิธภัณฑ์ออร์เซย์ โบสถ์แซงต์ชาแปล เป็นต้น

สุพัตราเดินมองสถานที่แห่งนี้ด้วยใบหน้าเปลี่ยมยิ้มมือบางยกกล้องถ่ายรูปที่เพิ่งนำมาใช้ได้ไม่กี่ครั้งขึ้นมาถ่ายรูปบริเวณโดยรอบเมื่อวานเธอลืมเอามันมาใช่จึงต้องใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปแทน

ร่างบางเดินมานั่งบนเก้าอี้ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งเธอก็จำชื่อไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าที่แห่งนี้มีชื่อว่าอะไรแต่สวนสาธารณะแห่งนี้สงบร่มรื่นเหมาะแกการพักผ่อนกับครอบครัวหรือคนรักมากกว่า

สุพัตรามองซ้ายขวาก็เห็นมีแต่คนมีคู่กันทั้งนั้นที่อยู่บริเวณนี้มือบางยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมากดชัดเตอร์อีกสองสามภาพจนพอใจแล้วจึงกดเข้าไปดูภาพที่ตัวเองถ่ายมาด้วยความพอใจ

เมื่อนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้วร่างบางจึงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนนักยังเหลือเวลาอีกมากในการเที่ยวชมความงามของที่นี้ในระหว่างเดินสายตาก็มองชมไปเรื่อยจนไม่ได้สนใจว่าข้างหน้าที่หญิงสาวจะเดินไปนั้นมีร่างสูงใหญ่กำลังเดินมาทางนี้พอดี

“อุ๊ย ขะ ขอโทษคะ” หญิงสาวละล่ำละลักบอกขอโทษร่างหนาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองร่างหนาตรงหน้า “อ้าว คุณนั้นเองเจอกันอีกแล้วนะคะ” สุพัตราเอ่ยทักพร้อมกับยิ้มให้

“ครับ เจอกันอีกแล้ว”

แดเนียลเนียลพูดยิ้มๆเหมือนไม่ค่อยแปลกใจที่เจอหญิงสาวที่นี้ตอนนี้ แตกต่างจากหญิงสาวที่ดีใจและตื่นเต้นมากที่เจอชายหนุ่มจนเก็บอาการไม่อยู่จนยิ้มแก้มแดงเป็นมะเขือเทศเมื่อสายตาคมเข้มมองมาที่ร่างบางที่สูงแค่ปลายจมูกของชายหนุ่มด้วยสายตาสงบนิ่ง

“เอ่อ ว่าแต่คุณมาทำอะไรแถวนี้หรอค่ะ หรือว่าคุณเป็นนักท่องเที่ยว”

สุพัตราเดินสำรวจวนรอบตัวชายหนุ่มร่างสูงด้วยใบหน้าสงสัยและแอบเก็บรายละเอียดโดยที่ร่างสูงไม่รู้ตัว วันนี้ชายหนุ่มใส่สูทสีดำและทับด้วยเสื้อโค้ชสีดำด้วยเช่นกัน “แต่คงไม่มีนักท่องเที่ยวที่ไหนเขาใส่สูทผูกเนกไทกันหรอกจริงไหมคะ” พูดจบสุพัตราก็เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าร่างสูง

สุพัตราเพิ่งรู้ตัวว่าเสียมารยาทกับชายหนุ่มก็ตอนที่สายตาคมสีน้ำเงินเข้มจ้องมาที่เธอเขม็งจึงยิ้มแหยๆแล้วเอ่ยขอโทษชายหนุ่มด้วยใบหน้าสำนึกผิด “เอ่อ ฉันขอโทษนะค่ะที่เสียมารยาทกับคุณแบบนี้” สุพัตราก้มหน้าสำนึกผิดที่ตัวเองชอบทำอะไรตามความเคยชินแบบนั้น

แดเนียลมองร่างบางของสุพัตราแล้วอมยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวก้มหน้าสำนึกผิดเหมือนเด็กที่โดนผู้ใหญ่จับได้ว่าตัวเองทำผิด

“ไม่เป็นไรครับ” แดเนียลเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าแล้วยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองเขาทันทีที่เขาพูดจบ

“คุณไม่โกรธฉันใช่ไหมคะ” สุพัตราจ้องใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าอย่างรอคำตอบ

“ไม่ ผมจะโกรธคุณทำไมล่ะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ” แดเนียลตอบหญิงสาวเสียงราบเรียบแล้วมองหญิงสาวตรงหน้าที่ส่งยิ้มหวานมาให้

“เอ่อ ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย คุณชื่ออะไรคะ ฉันสุพัตราคะหรือจะเรียกว่าใหม่ก็ได้นะคะแต่ฉันว่าเรียกใหม่ดีกว่านะคะมันเรียกง่ายกว่า” สุพัตราถามชื่อชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวกับชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง

“ครับ ผมแดเนียลครับหรือจะเรียกแดนก็ได้” แดเนียลตอบหญิงสาวเสียงทุ่มแล้วจองใบหน้าหวานของหญิงสาวด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่าเขาคิดอะไร

“คะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณแดน” สุพัตราเอ่ยพูดขณะเดินคู่มากับร่างสูงแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ในสวนสาธารณะที่เธอเพิ่งเดินออกมาเมื่อก่อนหน้านี้แล้วเอ่ยชวนชายหนุ่มคุยไปเรื่อยเปื่อยตามคนอัธยาศัยดี

“วันนี้คุณแดนว่างหรือเปล่าคะ เอ่อ คือใหม่อยากจะหาใครสักคนในที่นี้ใหม่หมายถึงคนที่นี้น่ะค่ะมาเป็นไกด์พาใหม่เที่ยวหน่อยน่ะค่ะ” สุพัตราพูดจบก็มองมาทางใบหน้าหล่อเหลาที่ทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆเธอ นี่เธอคุยกับหุ่นยนต์หรือเปล่าเนี่ยบทจะนิ่งก็นิ่งซะจนเหมือนไม่ใช่คนแต่เหมือนหุ่นยนต์มากกว่า หญิงสาวคิดในใจ

ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองเจ้าของคำถามแล้ว จ้องเข้าไปในนัยน์ตากลมโตสีนิล ที่มองมาทางเขาอยู่ก่อนแล้ว