ปลายยามเหม่า (05.00 – 06.59 น.)
ซ่งจินผิงเลี้ยงดูบุตรทั้งสองด้วยตนเองมาตั้งแต่เล็กจนพวกเขาเติบใหญ่ นางสนิทกับลูกๆ มากชนิดที่ว่าไร้เรื่องใดต้องปิดบัง เมื่อวานลูกสาวกลับมาด้วยสีหน้าสดใสทำให้นางโล่งใจไปหลายส่วน ดูแล้วโลกภายนอกคงไม่โหดร้ายกับหลิงเอ๋อร์มากจนเกินไป
วันนี้นางตั้งใจตื่นแต่เช้าเพื่อมาหาเหม่ยหลิงด้วยความคิดถึง สำหรับคนเป็นแม่การได้อยู่กับลูกเพิ่มอีกนิดนึงก็ยังดี
“หลิง...” ก่อนที่จะได้เรียกบุตรสาว ประตูหอนอนก็เปิดขึ้นเสียก่อน คำพูดที่เตรียมมาทั้งหมดหายเข้าลำคอไปในทันทีเพราะคนตรงหน้าหาใช่บุตรีของนางไม่
“ทะ...ท่านอ๋อง” อี้ฮูหยินกล่าวเสียงสั่น ทั้งที่อากาศหนาวแต่เหงื่อกลับชุ่มเต็มมือไปหมด
“นางยังไม่ตื่น” ร่างสูงเอ่ยโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยน
“เพคะ เดี๋ยวสายๆ หม่อมฉันจะมาใหม่” พูดจบนายหญิงของจวนก็หมุนตัวกลับไปโดยที่ไม่ทันได้แสดงความเคารพรุ่ยอ๋องด้วยซ้ำ
‘มิใช่ว่าเมื่อคืนส่งเขาที่เรือ
