“ข้ายังไม่ตายแม่ทัพอี้” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมการปรากฏกายของชายในชุดคลุมหลังบุตรสาว
‘ตั้งแต่เมื่อไหร่!’ คนทั้งหมดอยู่ในภวังค์ไม่มีใครเห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นมาก่อน
มือขาวที่มีเส้นเลือดเด่นชัดยกขึ้นปลดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นวงหน้าโดดเด่นสง่างาม กลิ่นอายเย็นชาอำมหิต ไม่ต้องแนะนำตัวพวกเขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าชายผู้นี้คือใครแต่สิ่งที่ติดค้างมีเพียงเขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
“ถวายบังคมรุ่ยอ๋องพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ” ครอบครัวสกุลอี้โค้งศีรษะทำความเคารพทันที
“เจอกันครั้งแรกสินะแม่ทัพอี้ ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้วหวังว่าจะได้ประลองฝีมือกันสักครั้ง” ไห่เทากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ทำเอาคนฟังเย็นยะเยือกไปทั้งใจ
“หากเป็นความประสงค์ของท่านอ๋องแล้วกระหม่อมไม่ขัดข้องพ่ะย่ะค่ะ” แรงกดดันจากชายหนุ่มตรงหน้าทำให้เขามิอาจเงยศีรษะขึ้นจึงทำได้เพียงมองพื้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ในหัวคิดกังวลไปมากมายว่าเขาได้ยินเรื่องที
