“อะ!” ขณะที่กำลังลุกออกจากร่างแกร่งที่ตนคร่อมอยู่หว่างขาก็ชนเข้ากับบางสิ่งที่แข็งขืน
“รับผิดชอบด้วย แล้วข้าจะปล่อยพวกเขาไป” คนเจ้าเล่ห์เอ่ย ทีนางยังไม่เคยทักท้วงเรื่องความรับผิดชอบจากเขาเลยสักครั้ง
“ต่อให้หม่อมฉันไม่ทำ ท่านอ๋องก็จะเป็นฝ่ายลงมืออยู่ดี” นางตอบอย่างรู้ทัน เรื่องนี้แค่เปลี่ยนตำแหน่งบนล่างเขาไม่คิดจะปล่อยนางไปอยู่แล้ว
“ถูกต้อง” มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อยด้วยความชอบใจ
“แต่ท่านอ๋องรับปากแล้วต้องห้ามคืนคำเด็ดขาดนะเพคะ” นางย้ำคำด้วยสีหน้าแดงจัด
“ได้สิ”
มือเล็กเอื้อมไปสัมผัสแก่นกายร้อนหลังก้นกลม นางกลืนน้ำลายลงคอหลายครั้งด้วยความกล้าๆ กลัวๆ ตรงข้ามกับแววตาที่แวววับของบุรุษใต้ร่าง เขาจับจ้องทุกการกระทำเงอะงะไม่วางตาก่อนจะหลุดยิ้มออกมา เหม่ยหลิงมองค้างเพราะมันเป็นรอยยิ้มที่แม้แต่เทพมารตนใดเห็นก็ยังต้องใจเต้น
“ไม่ได้เรื่องเลยนะอี้เหม่ยหลิง ข้าจะเริ่มให้ก่อนเอง” ชายหนุ่มชันต
