“ละ แล้วเหตุใดเขาถึงได้มาเกาะท่านได้เล่าเจ้าคะ!”
“ถามแล้วแต่เขาไม่พูด ไล่ก็ไม่ไปส่งเสียงโวยวายอยู่ได้” แค่คิดว่ารุ่ยอ๋องไล่เด็กคนนี้ด้วยสายตาแบบใด หากเป็นตนคงหมดสติไปแล้ว
“ไม่ร้องนะ เจ้าเป็นอะไรงั้นรึบอกข้าได้หรือไม่” โฉมสะคราญยอบตัวลงถามเจ้าตัวเล็ก
“ฮึกๆ ขะ ข้าหาท่านแม่ไม่เจอ” ที่แท้ก็หลงทางนี่เอง แต่อย่างน้อยก็ควรจะรู้ว่าห้ามไปยุ่งกับคนน่ากลัวสิ ไม่ใช่วิ่งเข้าหาแบบนี้
“จำได้หรือไม่ว่าบ้านของเจ้าอยู่ทางไหน” เด็กน้อยส่ายหัว
“เช่นนั้นจำได้หรือไม่ว่าเจอกับแม่ของเจ้าตอนสุดท้ายที่ใด” เด็กชายยังคงส่ายหัว
“ร้านน้ำตาลปั้น” คนตัวโตเป็นฝ่ายตอบแทน
“เหตุใดท่านชายจึงรู้เล่าเจ้าคะ”
“ปากเปื้อนน้ำตาล ที่หัวก็บวมเพราะโดนตีมา เสื้อผ้าก็สกปรกดูแล้วคงไปหยิบน้ำตาลจากร้านค้า” รุ่ยอ๋องเล่าเป็นฉาก
“เจ้ากินน้ำตาลไปงั้นหรือ” คราวนี้เด็กชายผงกหัว
“เราไปรอแม่ของเจ้าที่ร้านน้ำตาลกันเถิด พี่ชายท่านนี้น่ากลัว
