ENGINEER 8 | เชื่อก็โง่ |
930 Words
ENGINEER 8
| เชื่อก็โง่ |
"น้องแคร์ เมื่อกี้ใคร รู้จักหรือเปล่า" พี่คริสถามหลังจากที่เราสองคนพี่น้องเดินมาตรง Lobby ภายในตัวคอนโด
"เปล่าค่ะ"
"หรอ แต่หนุ่มคนนั้นมองเหมือนจะรู้จักน้องสาวพี่นะ"
"ไม่หรอกค่ะ เพิ่งจะเจอกันเมื่อกี้" ฉันพูดปด ปิดกั้นเพื่อไม่ให้พี่คริสมีคำถามต่อ แต่จะว่าไปฉันก็ไม่ได้รู้จักกับพี่คาร์เตอร์เป็นการส่วนตัวจริงๆนี่หน่า คิดแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย
"อืม เดี๋ยวพี่โทรหาอินทีเรียก่อน" จากนั้นพี่คริสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาอินทีเรียที่นัดไว้
"ครับ...ถึงแล้วหรอครับ ผมกับน้องสาวอยู่ตรง Lobby ครับ"
หลังจากพี่คริสวางสาย "ใกล้แล้วถึง เรารอเขาตรงนี้เลยแล้วกันนะ" ฉันพยักหน้ารับ
ยืนรอเพียงไม่นาน ผู้ชายตัวสูงร่างกายกำยำภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวเดินเข้ามาภายในคอนโด
ฉันสะกิดพี่คริส "ใช่คนนั้นไหมคะ" พี่คริสหันไปมอง "ใช่"
"สวัสดีครับ คุณคริส" เขาทักทายพี่คริสก่อนจะหันมามองหน้าฉัน "น้องสาวคุณคริสหรอครับ"
"ใช่ครับ น้องแคร์น้องสาวผม" พี่คริสแนะนำตัวฉันให้อินทีเรียรู้จัก
"สวัสดีครับน้องแคร์ ไม่ยักรู้เลยว่าคุณคริสจะมีน้องสาวน่ารักขนาดนี้" ในขณะที่เขาพูด เขามองหน้าฉันตลอดเลย
"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้ เขาดูน่าจะอายุพอๆกับพี่ชายฉันนะ
"พี่ชื่อพอร์ชครับ" เขาแนะนำตัวเองให้ฉันรู้จัก แล้วนี่เขาจะจ้องหน้าฉันอีกนานไหม
อะแฮ่ม~ พี่คริสกระแอมแล้วมองหน้าพี่พอร์ช
"ขึ้นห้องกันดีกว่าครับ" พี่คริสโอบไหล่ฉันเดินไปที่ลิฟท์โดยมีพี่พอร์ชเดินตามหลัง
เราสามคนมายืนอยู่หน้าลิฟท์ "น้องแคร์อยู่มหาลัยอะไรครับ"
"มหาลัยA" พี่คริสตอบแทน
"ปีไหนครับ"
"ปีหนึ่ง" พี่คริสก็ตอบแทนฉันอีก ทำหน้าที่พี่ชายได้ดีมาก พี่พอร์ชเขาถามฉันนะ ฉันเลยดูเหมือนคนเป็นใบ้ไปเลย แต่ดูจากอาการพี่ชายคนนี้ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิดพี่คริสคงกำลังหวงน้องสาวตัวเองใช่ไหมเนี่ย โอบไหล่ฉันไม่ปล่อยเลย
ติ๊ง~
"เชิญครับ" พี่พอร์ชผายมือเชิญให้ฉันกับพี่คริสเข้าลิฟท์ก่อนที่พี่พอร์ชจะเดินตามเข้ามาทีหลัง
ในระหว่างที่ประตูลิฟท์กำลังจะปิดสนิท ประตูลิฟท์เปิดออกอีกครั้ง
"พี่คาร์เตอร์" ฉันตกใจอุทานชื่อพี่เขาออกมา บ้าจริง นั่นทำให้พี่คริสปล่อยแขนลงแล้วหันมามองหน้าฉัน
"ชั้นไหนครับ" พี่พอร์ชถาม เพราะพี่เขาอยู่ใกล้ปุ่มเลขลิฟท์
"ชั้นหก" ค่อยโล่งอก ฉันอยู่ชั้นเก้ายังดีที่ไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกัน ฉันไม่กล้าสบตาไปมองเขา เลยแหงนหน้ามองตัวเลขลิฟท์ที่อยู่ด้านบน
2
3
4
5
6
ติ๊ง~
ทันทีที่ลิฟท์เปิด "แฟน?" อึก~ เสียงห้วนๆของพี่คาร์เตอร์เอ่ยถาม
จังหว่ะนี้ขอมองหน้าพี่คริสก่อน แต่พี่คริสกลับมองไปยังพี่คาร์เตอร์แล้วถาม "มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"แฟน?" เขาไม่ตอบคำถามพี่คริส แต่กลับจ้องหน้าฉันเพื่อเอาคำตอบ
"พี่ชายค่ะ"
"อืม" เขาตอบสั้นๆก่อนจะเดินออกจากลิฟท์
เมื่อประตูลิฟท์ปิดลงพี่คริสถามคำถามฉันทันที "ตกลงรู้จักกันหรือเปล่า" จนได้ เพราะพี่คาร์เตอร์คนเดียวเลย
"ไม่รู้จักค่ะ" ฉันยังคงเลือกที่จะพูดปดต่อ
"แล้วเขาถามทำไม" พี่คริสถามเสียงแข็ง
"แคร์ไม่รู้"
อีกด้าน
คาร์เตอร์กลับขึ้นมารอช่างบนห้อง แต่ในขณะที่รอช่างไฟมา เขาหาสาเหตุของไฟที่ดับไปด้วย อยู่คอนโดมาตั้งหลายปีไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น จริงๆมันไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าของห้องที่จะมานั่งหาสาเหตุ แต่ในตอนนี้เขารอช่างนานเกินไปแล้ว
ก่อนที่เขาจะลงไปสำนักงาน คาร์เตอร์เดินไปดูคัทเอาท์ก่อนอันดับแรกมันก็ไม่ได้เด้งตกลงมา คาร์เตอร์เลยหาสาเหตุด้วยตัวเอง เพราะก่อนหน้านี้ที่ลงไปที่สำนักงานยังไม่มีใครแจ้งว่าไฟดับ แล้วทำไมห้องเขาถึงดับได้ คนกำลังจะงีบหลับแท้ๆ แอร์ในห้องดับแบบนี้เขาจะหลับลงได้ยังไง
เพียงไม่นานเขาก็หาสาเหตุได้และไฟในห้องก็กลับมาติดอีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เพิ่งจะมา นานชิบ" ช่างไฟแน่ๆ ทำไมถึงเพิ่งมา เขาบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะเดินไปเปิดประตู
"ไฟติดแล้ว"
"อ่าว" ช่างไฟอุทานด้วยความงง
"กลับไปได้ละ ชักช้า" ช่างไฟยืนเกาหัวแกรกๆ ก่อนที่คาร์เตอร์จะปิดประตูใส่ช่างไฟ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนตัวเอง
ในขณะที่คาร์เตอร์ล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ในหัวพลันให้เขานึกถึงหน้าหญิงสาวที่ชื่อแคร์ "พี่ชาย? เชื่อก็โง่" เขาพูดดูถูกหญิงสาวที่เพิ่งเจอกันในลิฟท์ที่มาพร้อมกับผู้ชายอีกสองคน ในสมองตอนนี้เขาคิดเป็นอื่นไปไม่ได้ จากตอนแรกที่เห็นเพียงคนเดียวแต่ไหงมาถึงสองคนได้ แล้วยังขึ้นคอนโดไปพร้อมกันอีก มันจะเป็นอะไรได้นอกจาก...
°°°°°°°°°°
- Writer
