ENGINEER 50
| พี่จะรอ |
รอยยิ้มของเขาทำเอาฉันต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย ความวาบหวาม หวั่นไหว มันเริ่มก่อตัวในหัวใจดวงน้อยๆของฉัน
"เชี่ย ไอเตอร์แม่งยิ้มหว่ะ ขนลุก" พี่เลโอบอกพร้อมกับทำท่าลูบแขนไปมา
"เบาไอเตอร์ น้องเขินไปหมดแล้ว"
"ตกลงจะทานอะไร" เขาไม่ฟังเสียงของเพื่อนทำกับว่าที่ตรงนี้มีแค่ฉันกับเขา
"มะ ไม่ทานแล้ว" ฉันบอกก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกจากโรงอาหารคณะวิศวะ แต่ก็เดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก็ถูกมือหนาคว้ามือฉันเอาไว้ แล้วจูงมือฉันให้เดินกลับมานั่งที่โต๊ะที่มีพวกเพื่อนๆของเขานั่งอยู่ด้วย
"อยากทานอะไร" เขาถามย้ำเสียงละมุน
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
พักนี้ทำไมเขาต้องทำหัวใจฉันสั่นอยู่เรื่อย ฉันควรที่จะโกรธ เกลียดเขาสิ แล้วทำไม...
"แคร์ไม่หิว"
"งั้นแบ่งทานกับพี่" เขาบอกแล้วเดินไปสั่งอาหาร แต่เมื่อกี้เขาว่ายังไงนะ แบ่งทานกับพี่ คือเขาจะให้ฉันทานจานเดียวกันกับเขาอย่างนั้นหรอ
