ENGINEER 3 | มองอะไร |
978 Words
ENGINEER 3
| มองอะไร |
เมื่อรถของพี่คริสจอดเทียบสนิท ฉันรีบเปิดประตูก้าวขาลงจากรถแล้วรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องครัวเพื่อหาป้าบัวทันที โดยที่มีเสียงพี่คริสตะโกนไล่หลัง "น้องแคร์เดี๋ยวล้ม" แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจนัก เพราะตอนนี้ท้องไส้มันร้องหาอาหารฝีมือป้าบัวเต็มทน
"ป้าบัวขาแคร์หิวจังเลย" ฉันพูดเสียงหวาน ไม่มีอาหารที่ไหนสู้ฝีมือบัวป้าได้ แล้วถ้าฉันต้องย้ายไปอยู่คอนโดหล่ะ ฉันก็อดทานอาหารฝีมือป้าบัวหน่ะสิ แค่คิดก็เศร้าแล้ว
"โถ่ หนูแคร์ของป้า อยากทานอะไรคะ เดี๋ยวป้าจะทำให้ แล้วเรียนวันนี้เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยไหม"
"แคร์จะตอบคำถามไหนก่อนดีคะ" ฉันอ้าแขนเข้าไปกอดป้าบัวอย่างออดอ้อน
"อยากทานอะไรคะ"
"แคร์อยากทานสเต็กปลาค่ะป้าบัว ทำให้ได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ ไปรอที่ห้องอาหารเลยนะ แล้วคุณคริสหล่ะ เห็นบอกไว้ว่าจะออกไปรับคุณหนู แล้วตอนนี้..."
"ผมอยู่นี่ครับป้าบัว" ป้าบัวถามถึง พี่คริสก็เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องครัวพอดี
"อย่าวิ่งแบบนั้นอีกรู้ไหม" พี่คริสเอ็ดฉันแต่ไม่จริงจังนัก
"ก็แคร์หิวนี่คะ แล้วก็คิดถึงป้าบัวด้วย" ฉันเอาหัวซบไหล่ไปที่ป้าบัว
"คิดถึงป้า หรืออาหารฝีมือป้ากันแน่"
"ทั้งสองเลยค่ะ" ป้าบัวยิ้ม
"แล้วคุณคริสอยากทานอะไรคะ ป้าจะได้ทำให้"
"น้องทานแบบไหนผมก็ทานแบบนั้นครับ"
ระหว่างที่ฉันกับพี่คริสกำลังจะเดินไปยังห้องอาหารเสียงข้อความของฉันก็ดังขึ้น
Line
โดนัท : ไปดูคอนโดเป็นยังไงบ้าง
แคร์ : ถูกใจเรามากเลย
โดนัท : คอนโดชื่ออะไร
แคร์ : คอนโด xxx
โดนัท : ไว้แคร์เข้าอยู่เราขอไปสิงหน่อยนะ
แคร์ : สิงอะไร
โดนัท : หมายถึงว่าเราอาจจะไปขอนอนค้างด้วยแบบนี้
แคร์ : อ่อ ได้สิ
โดนัท : นี่ถึงบ้านแล้วใช่ไหม พรุ่งนี้ห้ามลืมนัดเรานะ
แคร์ : ไม่ลืม
โดนัท : แคร์ พิมพ์มาเยอะๆบ้างก็ได้
แคร์ : ทำไม
โดนัท : โอเค เราควรหาเพื่อนที่มหาลัยเพิ่ม
แคร์ : ???
โดนัท : เห้อ ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะแม่สาวพูดน้อย
หลังจากกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ "พี่คริสคะ แคร์พูดน้อยหรอคะ"
"หึ เพิ่งรู้ตัวหรือไง"
"ก็โดนัทพิมพ์ไลน์มาคุยกับแคร์ บอกว่าให้แคร์พิมพ์มาเยอะๆ"
"ดูโดนัทเป็นตัวอย่างบ้างสิ รายนั้นพูดเป็นต่อยหอย" ฉันทำหน้าสงสัย
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ไปรอทานอาหารฝีมือป้าบัวดีกว่า" พี่คริสบอก คิ้วที่ผูกเป็นปมบนใบหน้าฉันเลยค่อยๆคลายลง ใช่รอทานอาหารฝีมือป้าบัวดีกว่า :)
@มหาลัย
#หลายวันต่อมา
"วันนี้มีเรียนตัวเดียวดีจัง" เราสองคนมีเรียนแค่ช่วงเช้าวิชาเดียว นี่ก็ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว "ไปหาอะไรทานกัน" เพราะตอนนี้ท้องของฉันมันเริ่มร้องท้วง
"ไหนๆวันนี้ก็ไปห้างอยู่แล้ว ไปหาอะไรทานที่นั่นเลยดีไหม แคร์อยากทานอะไรหรือเปล่า"
"อยากทานอาหารฝีมือป้าบัว"
"แคร์จะกลับบ้านเลย?"
"เปล่าแค่พูดถึง"
"อ่าว แล้วตกลงแคร์อยากทานอะไร"
"อืม..."
"คิดนานจัง ไปเดินเลือกที่นู่นเอาก็แล้วกัน"
เราสองคนเลยเดินไปที่ลานจอดรถหลังตึกคณะแพทย์เพื่อไปขึ้นรถของโดนัท แล้วไปยังห้างสรรพสินค้าตามที่ได้ตกลงกับโดนัทไว้
@ห้างสรรพสินค้า
เมื่อเข้ามาถึงตัวห้าง โดนัทก็จูงมือฉันเดินไปที่โซนของร้านอาหาร จนมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านหนึ่ง
"อยากกินแกงกะหรี่ แคร์กินไหม"
"ได้สิ"
พอฉันตกลงแคร์ก็เดินนำฉันเข้าไปในร้านอาหาร
ฉันที่กำลังจะเปิดดูเมนู "พี่คะ สั่งอาหารค่ะ" โดนัทก็เรียกพี่พนักงานมาสั่งอาหาร
"เดี๋ยว เรายังไม่ได้เลือกเลย"
"งั้นเลือกสิ เราเลือกได้แล้ว"
"พี่คะ สั่งข้าวแกงกะหรี่ปลาแซลมอนย่างซีอิ๊วค่ะ"
"ได้ยังแคร์" ฉันกำลังก้มหน้าดูเมนูอาหารอย่างตั้งใจ "เอ่อ...จานเดียวก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูเรียกอีกที"
"รับน้ำอะไรดีคะ"
"น้ำเปล่าสองขวดค่ะ"
"สรุปเลือกได้หรือยัง ถ้ายังเลือกไม่ได้ทานแบบเดียวเหมือนเราไหม"
"เอาตามนั้นก็ได้" ฉันคงเลือกนานเกินไปสินะ โดนัทถึงได้เร่ง
"นี่เพิ่งเรียนไปได้สามสี่วัน งานก็ท่วมหัวแล้ว"
"ดีซะอีก"
"ดีตรงไหนเล่า"
"โดนัทจะได้ไม่ต้องมีเวลาไปคิดถึงพี่คาร์เตอร์ไง" ฉันแกล้งแซวขนมปังเล่น
"โอ้ยแคร์ก็ แค่มองไหมหล่ะ"
"โดนัทชอบพี่เขาไม่ใช่หรอ"
"ชอบที่ไหนหล่ะ แค่แทะโลมไหม"
"อะไรแทะโลม"
"แทะโลมทางสายตา รู้จักไหมทำไมเราจะต้องมานั่งอธิบายแคร์ทุกเรื่อง"
"น่าเกลียด"
"โอเค พรุ่งนี้เราจะหาเพื่อนใหม่"
"โดนัท"
"ล้อเล่นหน่า แต่บางทีแคร์ก็ซื่อบื่อเกินไป เราก็ขี้เกียจมาอธิบายตลอดเวลา แต่ว่าเราเห็นแก่แคร์นะที่ทั้งสวย น่ารัก บ้านรวย เรียนเก่ง เรียบร้อย อ่อนโยน อ่อนหวาน และที่สำคัญพูดน้อย แต่รวมๆก็คือเพอร์เฟคไปเลอะ"
"เวอร์อีกแล้ว" ฉันหัวเราะให้กับความตลกของโดนัท ก่อนที่สายตาจะเลื่อนขึ้นไปจ้องหน้ากับใครบางคนเพราะคิดว่าคนที่เดินมาจะเป็นพนักงานมาเสิร์ฟอาหารแต่ว่าไม่ใช่
"มองอะไร" ฉันไม่ได้จะมองพี่เขาสักหน่อย ก็แค่เข้าใจว่าเป็นพนักงานมาเสิร์ฟอาหาร แล้วทำไมจะต้องทำเสียงเข้มใส่ฉันด้วย ฉันทำอะไรผิด
- Writer
