ENGINEER 1 | เสือยิ้มยาก |
1217 Words
ENGINEER 1
| เสือยิ้มยาก |
"พี่เขามองเพราะเราสองคนไปมองพี่เขาหรือเปล่า" ฉันคิดแบบนั้น เพราะเราสองคนเล่นจ้องพี่เขาแบบไม่ละสายตา พี่เขาก็คงรู้สึกว่ามองทำไมมากกว่า
"หล่อมากเลยเนอะ เราเห็นตั้งแต่ที่พวกพี่ๆเขามากันเป็นกลุ่มแล้ว"
"อืมก็...ดี"
"อะไรก็ดี"
"ก็...หล่อดี"
"ไม่ใช่แค่ก็ แต่พี่เขาโคตรหล่อเลย" โดนัทพูดอย่างเพ้อฝัน "เพราะพี่เขาใส่เสื้อช็อปงั้นสิ ถึงเฉยได้ขนาดนี้"
"เกี่ยวอะไรกันหล่ะ เราก็ชมเขาอยู่ไง ไม่ถูกหรอ"
"เห้อ เราไม่คุยกับแคร์แล้ว ไปหาข้าวกินดีกว่า ได้ยินเพื่อนที่นั่งถัดจากเราตอนอยู่ในคลาสบอกว่าโรงอาหารวิศวะอาหารอร่อย ลองไปทานกันไหม เผื่อจะได้เจอพวกพี่ๆเขาอีก" เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้วเพื่อนฉัน
"..."
"อะไร มองหน้าฉันทำไม"
"เรามาเรียนหนังสือนะ ไม่ใช่มามองผู้ชาย"
"เจ็บนะ" โดนัททำหน้างอแง
"เจ็บอะไร เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"ซื่อบื่อจัง ไม่คุยละ"
"แล้วจะไปไหน" ฉันเรียกโดนัทที่เดินนำฉันไปสามสี่ก้าว
"ไปโรงอาหารวิศวะ" โดนัทหมุนตัวมาบอก ฉันจึงต้องจำใจเดินตามโดนัทไป ถ้าฉันเจอพี่คนที่ชื่อเดลอีก เขาก็จะเข้าหาฉันอีกหน่ะสิ แต่เพราะเพื่อนอยากไปทานที่นั่น ฉันก็เลยต้องเดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
"เดินไปด้วยกันสิ"
#โรงอาหารวิศวะ
"โดนัท คนเยอะมากเลย เราเปลี่ยนไปกินที่อื่นดีกว่า" ตอนนี้นักศึกษากำลังยืนต่อแถวยาวเหยียดเพื่อซื้ออาหาร แต่คนเยอะแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ทานข้าวกัน
"เห็นคนแล้วท้อจัง ไปที่อื่นก็ได้ เสียดาย" ที่เพื่อนสาวบอกเสียดายคงเพราไม่ได้เจอพี่คนนั้นสินะ ฉันมองแล้วแอบส่ายหัวเล็กๆ
"คงเพราะช่วงพักเที่ยงด้วยแหล่ะ นักศึกษาเลยเยอะ"
"นั่นสิ ไม่รู้โรงอาหารคณะอื่นจะเยอะหรือเปล่า" โดนัทบ่น
"ก็ไปทานตึกแพทย์สิ เราว่าคนไม่น่าเยอะเท่าไหร่"
"แหม ตัวเองก็จะไปมองนักศึกษาแพทย์ชายอย่างที่ตัวเองชอบใช่ไหมหล่ะ" โดนัทแซวพร้อมกับเอาไหล่ชนไหล่ฉันเบาๆ
"บ้าหรอ ก็เดี๋ยวเราต้องเรียนที่ตึกต่อเลยไง ก็หาที่ทานใกล้ๆ จะได้ขึ้นเรียนทันเวลา"
"จ้า แม่คนขยัน เกียรตินิยมอันดับหนึ่งต้องเป็นของเธอ"
"เวอร์อีกแล้วนะ"
"ก็เราพูดจริง ตอนเรียนมอปลายแคร์ก็ได้ที่หนึ่งของชั้นทุกปี พอขึ้นมหาลัยยังไงแคร์ก็ได้เกียรตินิยมแน่นอนเราฟันธง"
"ก็เราขยัน"
"เจ็บ" โดนัททำหน้าเหมือนคนปวดท้องเลย แล้วเจ็บอะไร
"เป็นอะไรไป" ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
"แอคติ้งค่ะ"
"..."
"จริงๆเลยคุณหนู ตามอะไรไม่เคยทัน"
"คุณหนูอะไรกัน พูดเวอร์อีกแล้ว"
"ก็แคร์เป็นถึงลูกสาวคนเล็กของเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เรียบร้อย อ่อนหวาน พูดเพราะ หน้าตาสะสวย ดวงตากลมโต แก้มยุ้ยนิดๆ ผิวขาวอย่างกับสำลี ไม่ให้เรียกคุณหนูแล้วจะเรียกว่าอะไร"
"ประโยคหลังพอเข้าใจ แต่ประโยคแรกที่บอกว่าเราเป็นลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลนี่มันเกี่ยวอะไร"
"เอาเป็นว่าเราชม โอเคนะ" ฉันยิ้มให้กับความน่ารักของโดนัท เธอเป็นคนพูดเก่ง มีความแก่นเสี้ยว ส่วนฉันเป็นคนพูดน้อยเรียบร้อยอย่างที่โดนัทว่าจริงๆ
"อ่าวน้องคนสวยที่เจอกันเมื่อเช้า มาทานข้าวที่นี่หรอครับ อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ พี่ลัดคิวได้ พี่เส้นใหญ่"
"เส้นใหญ่ แล้วเส้นเล็กมีไหมคะ" ฉันรีบหันหน้าไปหาเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยความงุนงง พี่เขาไม่น่าจะหมายความว่าอย่างนั้นนะ
"อยากทานเส้นเล็กหรอได้ครับ ว่าแต่น้องคนสวยอยากทานอะไร พี่จะไปซื้อให้"
"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะพี่เดล" ฉันตอบออกไปแบบเกร็งๆ ว่าแล้วเชียวว่าต้องเจอพี่เขาแน่ๆ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่ค่อยอยากมาโรงอาหารที่นี่ เพราะพวกพี่เขาเรียนวิศวะ
"รู้จักชื่อพี่ด้วยหรอครับ" พี่เดลบอกแล้วยิ้มจนตาหยี ก็ได้ยินพี่คนที่ชื่อนัทพูด ฉันก็เลยจำได้
"ว่าแต่น้องชื่ออะไร"
"...แคร์ค่ะ"
"ชื่อน่ารัก คนก็น่ารัก" ทำไมต้องพูดแล้วขยิบตาข้างนึงด้วย
"เห้ยไอเดล มันจีบน้องอีกแล้วหว่ะ" พี่คนเดิมเลยชื่อนัท ฉันจำหน้าพี่เขาได้
"ขอตัวนะคะ" ฉันรีบดึงตัวโดนัทให้ออกจากโรงอาหารที่นี่ แต่โดนัทกลับกระตุกแขนฉันกลับแล้วกระซิบที่ข้างๆหูฉัน
"อยู่แปปนึงพี่สุดหล่อกำลังเดินมาตรงนี้"
ฉันยืนคิดแล้วกระซิบตอบ "...แปปเดียวนะ"
"อืม อืม" โดนัทพยักหน้ารัวๆอย่างดีใจ
"ไอนัท คนนี้กูจริงจัง" พี่เดลหันไปบอกพี่นัท จริงจังอะไร จู่ๆก็พูดขึ้นมา
"กูเห็นมึงพูดงี้ทุกคน"
ผลั๊ว~ ทำไมตบหัวกันรุนแรงแบบนี้หล่ะ ฉันไม่ชอบเลย
"น้องแคร์ครับ อย่าไปเชื่อไอนัทมัน มันขี้แกล้ง" พี่เดลหันมาบอกฉันหลังจากตบหัวพี่ที่ชื่อนัทเข้าไปแบบเต็มแรง แต่ฉันเชื่อคำพูดพี่นัทนะ
"ชื่อแคร์หรอครับ ชื่อน่ารัก" พี่นัทชมชื่อฉันอีกคน
"เห้ยๆ อย่ามาชมเหมือนกู"
"ไอห่า วันหลังก็จดลิขสิทธิ์ไปเลยไอสัส"
"มึงดูหน้าน้องด้วย น้องกลัวหมดแล้วไอพวกเหี้ยนี่" พี่ผู้ชายอีกคนช่วยพูด ใช่ ฉันกลัวจริงๆ เมื่อไหร่จะได้เดินออกจากตรงนี้
"พวกพี่ๆทานข้าวกันเสร็จแล้วหรอคะ" ฉันหันไปหาโดนัท จะไปถามพวกพี่ๆเขาทำไมกัน
"ยังหรอกครับ พวกพี่เพิ่งเดินมา พอดีเห็นน้องแคร์คนสวยเลยอยากเดินมาทักทาย คงจะเป็นพรมลิขิตของพี่" พี่เดลนี่ก็เพ้อฝันจัง พรมลิขิตอะไรกัน อยู่ในรั้วมหาลัยเดียวกัน จะเดินเจอกันก็คงไม่แปลก แต่สำหรับพี่เดลฉันขอหมายหัวว่าเป็นบุคคลที่ไม่อยากเจอด้วยเท่าไหร่ ไม่ถูกชะตาด้วยเลย
โดนัทกระตุกแขนฉันอีกรอบ ฉันรู้เลยว่าเป็นเพราะอะไร พี่ผู้ชายสุดหล่อของโดนัทยืนอยู่ด้านหลังพี่เดลกับพี่นัท
"พี่ขอแนะนำเพื่อนๆให้รู้จักเลยแล้วกันนะครับ ไหนๆเราก็เจอกันอีกครั้ง" พี่นัทเป็นคนพูด ตอนนี้พวกพี่เขายืนกันเป็นกลุ่มสี่ห้าคน
"พี่ชื่อนัท
"เดลครับ"
"พี่ล็อกครับ"
"พี่เลโอครับ"
พวกพี่ๆแนะนำตัวต่อหน้าฉันกับโดนัททีละคน แต่ว่ายังเหลืออีกคน....
"เห้ยแนะนำตัวดิ" พี่เลโอกระทุ้งศอกไปที่พี่...เพราะเขาสองคนยืนข้างๆกัน
"ไร้สาระ"
"พี่ขอโทษแทนมันด้วยนะครับ ไอเสือยิ้มยากมันชื่อคาร์เตอร์" พี่นัทเป็นคนบอก
ชื่อคาร์เตอร์ แล้วทำไมต้องบอกว่าเป็นเสือยิ้มยากด้วย หมายความว่ายังไง
- Writer
