Osman müdürün emrettiği gibi Ahu ile konuşmak için yola çıktım. Daha dün geçtiğim için yolar bana oldukça tanıdık gelmişti. Geçen geldiğimizde de boş olan yere arabayı park ettim. Bu sefer ısrarcı olmayarak sadece bir kez zili çaldım. Ahmet abinin yine aynı huzur veren sesi ile diafonun diğer ucundan cevap verdi.
"Komiser kızım sen misin?"
"Benim Ahmet Abi."
O tiz elektrik sesi geldi ve kapı açıldı. İçeri girdiğimde Ahmet abi beni yine kulübenin kapsına çıkıp karşıladı.
"Amirin yok mu bu sefer?"
"Maalesef onun işleri vardı. Konuşmamız yarım kalmıştı o yüzden sadece ben geldim."
"Ben sana eşlik edeyim."
Büyük bahçeyi yürümeye başladık. Gün batımında bahçenin manzarası muhteşem olmuştu.
"Akşam oldu neredeyse yemeğe de kal."
Ahmet abinin her zaman ki samimiyeti üstündeydi.
"O kadar
