บอดี้การ์ดเซ่อซ่า กับคุณหนูสุดแสบ

บทนำ เกาะแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางน่านน้ำสากล ที่คนให้ขนานนามว่า The Heaven เกาะที่เป็นเหมือนสวรรค์สำหรับนักท่องเที่ยวที่มา เกาะที่คนจะทำอะไรได้อย่างอิสระ ภายใต้กฏของเกาะ ที่มีไม่มากมายให้ปวดหัว ใครที่ได้รับบริการของเกาะสวรรค์ ก็ต่างไม่มีใครอยากกลับทั้งนั้น ไป๋ชิงเหอ เจ้าพ่อสถานบันเทิงครบวงจร ที่มีคนในเกาะมากมายนับหน้าถือตา ไป๋ชิงเหอแต่งงานมาหลายปีแล้วไม่มีลูกสักที เลยควานหาเด็กชายจากบ้านเด็กกำพร้าต่างๆ ที่มีลักษณะเด่นตามสัตว์เทพทั้ง 4 ตามที่ซินแสของตระกูลแนะนำ ถ้าครบ4คนเมื่อไหร่ ไป๋ชิงเหอจะมีอำนาจเหนือใคร คนแรกคือชิงหลง เด็กชายที่มีดวงของมังกร เยือกเย็น สุขุม พูดน้อย น่ายำเกรง การมาของชิงหลงทำให้มีเรื่องดีๆ เข้ามา การค้าดีขึ้นทันตา ธุรกิจรุ่งเรือง จนไป๋ชิงเหอต้องตามหาเด็กอีก 3 คนที่เหลือ คนที่สองไป๋ชิงเหอรับเลี้ยง คือไค เด็กชายที่มาพร้อมลักษณะของเต่าดิน ดูใจเย็น ทำอะไรตั้งใจหนักแน่นในความคิดของตัวเองดั่งภูผา การมาของไค ทำให้ธุรกิจขยายแผ่กว้าง แต่สิ่งที่น่าดีใจกว่า คือภรรยาของไป๋ชิงเหอได้ตั้งครรภ์ และมีลูกสาวน้อยๆ ให้ไป๋ชิงเหอได้เชยชม เด็กสาวผู้เกิดมาพร้อมกับลักษณะของหงส์ไฟ ทำให้คนเป็นพ่อตั้งชื่อลูกว่า ไป๋เฟิง ที่แปลว่าหงส์ขาวบริสุทธิ์ แต่เด็กน้อยไป๋เฟิงทำให้ธุรกิจของคนพ่อพัดโชติช่วง 4 ปีต่อมา........ "เจ้านายครับ มีเด็กเข้ามาโกงเกมของเราอีกแล้วครับ" คนเป็นลูกบอกถึงเด็กที่เข้ามาแฮ็กระบบเครื่องเล่นเกมในกาสิโนของเค้า แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก "ไปเอาตัวมาเจอกู กูจะจัดการเอง" ไป๋ชิงเหอพูดออกมานิ่งเรียบ แม้จะรู้ว่าระบบกาสิโนของเค้าโดนแฮ็ก เพราะสิ่งที่เค้าต้องการไม่ใช่เงิน แต่เป็นตัวเด็กที่ทำต่างหาก ไม่นานนัก คนของกาสิโน ก็นำตัวเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ผู้มีสายตาดุดันราวกับเสือ ร่างกายผอมเพรียวปราดเปรียว เข้ามาในห้อง เด็กชายจ้องมองไป๋ชิงเหอโดยที่ไม่หลบสายตาแม้แต่น้อย "พ่อแม่ไปไหน" "ไม่มี ไม่รู้ ผมอยู่ตัวคนเดียว ชิพผมก็คืนไปหมดแล้ว จะเอาอะไรกับผมอีก แท็บเล็ตของผมคืนมา มันไม่ใช่ของพวกคุณ" เด็กน้อยขอของตัวคืน แต่คนที่นำตัวเค้ามา กลับนำแท็บเล็ตเครื่องนั้นมาส่งให้ไป๋ชิงเหอแทน "ใช้ไอ้นี่แฮ็กกาสิโนของฉันเนี่ยหรอ??? " ไปชิงเหอถามเด็กที่ทำเรื่องมหัสจรรย์ เพียงแค่แท็บเล็ตเครื่องเดียว "ก็ที่นี่มันกากอะ แค่ 20 นาที ก็จัดการไฟล์วอลได้แล้ว" "มาอยู่กับฉันไหมล่ะ อยู่ที่นี่ ฉันจะให้คอมที่ดีที่สุด แพงที่สุด เท่าที่ในโลกนี้จะมี และฉันจะหาได้ ไหนๆ เจ้าก็ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีญาติ มาเป็นลูกบุญธรรมของฉัน ฉันจะดูแลเจ้าไม่ให้ต่างจากลูกเลย" ไป๋ชิงเหอยื่นแท็บเล็ตคืนให้เด็กชายที่มีสีหน้าครุ่นคิด "คุณจะไม่เอาเรื่องที่ผมแฮ็กกาสิโนของคุณหรอ" เด็กชายมองชายวัยกลางคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี "ใช่...แต่ฉันจะให้พื้นที่วิ่งเล่น สำหรับเธอให้ใหญ่พอ ดีไหม เจ้าเสือน้อย ต่อไปนี้ฉันจะเรียกเจ้าว่าอะไรดีนะ ไป๋หู ก็แล้วกัน เสือขาว" ไป๋ชิงเหอมองเด็กตรงหน้า ที่เป็นดั่งเสือลม ที่ล่องลอยไม่หยุดนิ่ง จิ๊กซอตัวสุดท้ายที่เค้าต้องการ "ผมชื่อโทร่า แปลว่าเสือ" "งั้นหรอ หึ โตมาแกต้องเป็นตัวแสบแน่ๆ" เด็กทั้ง 4 เติบโตขึ้นมาไม่ต่างกัน แต่ละคนมีความสามารถที่ต่างกัน นิสัยที่ต่างกัน ชิงหลง นักธุรกิจที่เติมโตมาแรง ดูแลงานของเค้าได้อย่างดี ไค ศัลยแพทย์มือดี ที่รักษาเคสที่ใครว่าช่วยไม่ได้ ให้หายมานักต่อนัก แต่จะทำไม่ทำ ขึ้นอยู่กับอารมณ์ด้วย ไป๋หู แฮ็กเกอร์มือหนึ่ง ที่ไม่เคยเจาะอะไรไม่ได้ และก็ไม่เคยให้เข้ามาทำลายความภูมิใจที่เค้าสร้าง ระบบความปลอดภัยของไป๋กรุ๊ป ที่เค้าสร้างขึ้น เป็นระบบความปลอดภัย ที่ทันสมัย และปลอดภัยที่สุดในโลก ทุกคนดูดีจนคนเป็นพ่อนั้นต่างยิ้มยินดี จะเหลือก็แต่น้องน้อย หงส์ไฟของพ่อที่แสบทรวงเกินหญิง . . หลายปีต่อมา...... "ไอ้หมวยนรกนั่นอีกแล้วหรอ กูบอกมึงแล้วใช่ไหม ว่าอย่าไปแหย่มกับคนของมัน แม่งเผาไนต์คลับกูซะวอดวาย มึงไปทำอะไรมันกฎหมาย" ชายหนุ่มมองไนต์คลับของตัวเองที่ดำเป็นตอตะโก "ผมแค่ฟันเด็กของมันเองพี่ ไม่นึกว่ามันจะมาเผาไนต์คลับเราแบบนี้ เลสเบี้ยนเอ้ย" "กูไม่เบี้ยโว้ยยยย!!!!! แค่ผู้ชายอย่างมึงมันห่วย" หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ยกเท้าขึ้นมาถีบคนที่บอกว่าเธอเป็นเลสเบี้ยน จนหน้าคะมำไปกับพื้น "อาเฟิง หนูเล่นแรงไปนะ ถึงกับต้องเผากันเลยหรอ" เจ้าของไนต์คลับ แม้จะโกรธ แต่ก็ไม่อยากมีเรื่องกับคนตระกูลไป๋ "น้องของแก มันชั่ว ถ้ามันขอสาวๆ ของฉันดีๆ ฉันจะไม่ว่า แต่นี่มันเสือกฉุดไปข่มขืน ในไนต์คลับโสโครกนี่ ถ้าไม่ให้ฉันเผา ก็ฆ่า เลือกมา ถ้าไม่เลือกจะให้ฆ่าเลยก็ได้นะ สวะเอ้ย" ไป๋เฟิงจัดการส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดจับคนที่ฉุดคนของเธอทุ่มลงไปกับพื้น แล้วเธอก็ใช้เท้าเดินเหยียบร่างกายที่นอนบิดไปมาด้วยความ เหมือนเป็นพรมให้เธอเดิน "มากไปแล้ว ถึงเราจะอยู่ในเขตปกครองของครอบครัวเธอ แต่นี่มันมากเกินไปแล้ว!!!! " คนที่โดนเหยียบลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วปาขวดแก้วที่อยู่แถวนั้นไปโดนหัวไป๋เฟิงจนแตกกระจาย เลือดสีแดงไหลออกมาจากด้านข้างของหัว มันทำให้เธอต้องใช้มือสัมผัสของเหลวที่ไหลออกมา "ชิ ไอ้นี่ไม่อยากตายดีใช่ไหม!!!! " ไป๋เฟิงทะยานพุ่งเข้าใส่คนที่ปาขวดแก้วใส่เธอ แต่กลับถูกแขนใหญ่ของคนเป็นพี่ชายคว้าร่างเล็กเอาไว้ แต่ด้วยความโกรธ ทำให้เธอยิ่งดิ้นอย่างสุดแรง "อาเฟิง ถ้าไม่หยุด เราได้เห็นดีกันแน่ๆ " เสียงทุ้มต่ำแต่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นของชิงหลง ทำให้หงศ์ไฟที่กำลังจะเผาไหม้ ต้องนิ่ง แล้วทิ้งตัวห่อเหี่ยวในอ้อมแขนของพี่ชาย ที่หิ้วเอวเธอจนลอยขึ้นมาจากพื้นไม่ต่างจากคนที่หิ้วตุ๊กตา เมื่อกลับมาถึงบ้าน อาเฟิงน้อยลองพี่ๆ ก็เริ่มพยศ เพราะเธอเจ็บทั้งกาย และเจ็บทั้งใจ ไคเดินเข้ามาดูแผลที่หัว ที่ตอนนี้เลือดยังไหลไม่หยุด "เอามีดผ่าตัดมาผ่าสมองด่วนเลย ไม่งั้นคงไม่ทันการ" ไคพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง "เฮีย!!!!! ฉันแค่หัวแตก!!! " อาเฟิงมองค้อนพี่ชาย ที่จะเปิดกะโหลกเธอซะแล้ว "เจ็บตัวมาแบบนี้ บอดี้การ์ดเธอซวยแน่ แต่เธอนี่มันเหลือเกินเลยนะ เผาไนต์คลับพี่ชายมันซะวอดวายเลย" ไป๋หูมองคนเป็นน้องสาว แล้วอดไม่ได้ที่จะเอานิ้วจิ้มแผล แต่โดนไคคว้าข้อมือเอาไว้ "เดี๋ยวแผลติดเชื้อ มือแกมันไปล้วงตูดมารึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันเป็นหมอ ฉันต้องดูแลคนเจ็บ เอามีดผ่าตัดมาเปิดกะโหลกดีกว่า" ไคคว้ากระเป๋าเล็กๆ ข้างตัวที่ด้านในมือห่อผ้าสีดำ จนทำให้ไป๋เฟิงต้องรีบกุมมือพี่ชายเอาไว้ "เฮีย ฉันแค่หัวแตก อย่าเปิดกะโหลกฉันเลย" "ว้าแย่จัง วันหลังเจ็บหนักๆ หน่อยซี้...." ไคมองคนเป็นที่แค่หัวแตกอย่างเสียดาย "มีแต่พวกปัญญาอ่อน รู้ไหมทำไมเฮียถึงหิ้วเธอกลับมา อาเฟิง" ชิงหลงมองคนเป็นน้องสาวด้วยสายตาเย็นเฉียบ "ฉันกำลังจะเอามือไปบีบคอมันค่ะ แต่เฮียมันทำฉันหัวแตก" ไป๋เฟิงยังคงขอความเป็นธรรมจากคนเป็น "ใช่....เธอกำลังจะทำให้มือสกปรก ต่อไปใช้ปืนซี้ งี่เง่าจริง การต่อสู้ระยะประชิดกับคนที่ตัวโตกว่า เราได้เปรียบรึไง เอามือไปแตะมันน่าขยะแขยงจะตาย ฉันก็จับตัวเธอ ฉันจะต้องไปล้างมือไหมนะ" ชิงหลงมองมือของตัวเองที่สวมถุงมืออยู่ "โรคอะไรฉันก็รักษาได้ ทำไมฉันถึงรักษาโรคกลัวความสกปรกของแกไม่ได้นะ" ไคมองชิงที่ไม่ยอมถอดถุงมือ แม้ตอนนี้จะอยู่ในบ้านแล้ว "ไม่ต้องมารักษาฉัน ฉันโอเคกับมัน" ชิงหลงหลบสายตาน้อยๆ "ถามจริง ตอนฟันหญิง ฟันยังไงวะ ไม่แตะ ไม่จับนม ไม่ลูบคลำเลยรึไง" ไคยังถามต่อด้วยความสงสัย "ก็ใส่ถุงมือ ไม่ต้องถอดเสื้อผ้า ใส่ถุงยาง ไม่มีอะไรที่ต้องสัมผัสกับผู้หญิงด้วยซ้ำ ฉันไม่ใช่พวกหนอนจำศิลอย่างไอ้โทรานะ" ชิงหลงเรียกไป๋หูว่าโทรา เพราะมันเป็นชื่อที่คนเป็นน้องชายอยากให้เรียก [โทระ = แปลว่าเสือ] "ไม่ได้จำศิล แต่ผู้หญิงมันน่าตื่นเต้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ฉันตื่นเต้น" คนเป็นน้องชายรีบแก้ตัว "ที่จริงแกอาจจะชอบผู้ชายก็ได้โทรา" ไคหันมายิ้มให้คนเป็นน้องชาย "ฉันไม่ตลกนะ ทำแผลให้อาเฟิงเลยไป ฉันจะไปจัดการไอ้พี่น้องที่มันกล้ารังแกน้องสาวของเราหน่อย เอาแบบไหนดีนะ เจาะข้อมูลการเงินมันเลยดีไหม บริจาคเด็กกำพร้าสักล้านสองล้าน คงไม่หมดตัวหรอกมั้ง" โทราทำหน้าครุ่นคิด ถึงวิธีจัดการ คนที่มารังแกน้องสาว "เฮียไป๋เห็นทำไมไม่ช่วยฉันตั้งแต่แรก" ไป๋เฟิงมองคนเป็นพี่ชาย "ฉันเห็นเธอผ่านกล้อง จะไปช่วยยังไง ช่วยส่งไฟล์ภาพไปให้เฮียชิงหลงแล้วไง ไม่งั้นจะไปเอาตัวเธอมาทันหรอ ฆ่าคนมันผิดกฎหมายที่นี่นะ วันหลังทำอะไรให้มันเนียนๆ หน่อย อ่ออออ....แอบถ่ายคลิปเปลือยมันไปประจานดีกว่า สงสัยต้องแฮ็กกล้องโทรศัพท์ของมันซะแล้ว อื้มมมมมม" โทร่าเดินกลับแยกตัวเดินกลับไปที่บ้านของตัวเอง "ทำแผลให้เธอดีกว่า" ไคเผลอหยิบมีดขึ้นมา จนคนเป็นน้องสาวต้องคว้ามือเอาไว้ "ทำแผลไม่ต้องใช้มีดค่ะเฮีย" ชิงหลงหยิบ ipad ขึ้นมาเลื่อนไปมา ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะกำลังหาช่องทางการทำมาหากินของคนที่มารังแกน้องสาวของเค้า แล้วตัดท่อน้ำเลี้ยงของพวกนั้นจนหมด ไม่ให้พวกนั้นทำมาหากินอะไรได้อีก โทษฐานที่มาทำให้น้องสาวของเค้าต้องเจ็บตัว "ถ้าป๊ารู้เรื่องนี้ บอดี้การ์ดคนใหม่ เด้งแน่ๆ " ไคพูดถึงบอดี้การ์ดที่ปล่อยให้น้องเค้าเจ็บขนาดนี้ "ฉันไม่เห็นจำเป็นต้องมี ฉันเก่งขนาดนี้ ดูแลตัวเองสบาย" ไป๋เฟิงพูดขึ้นในขณะที่ไคทำแผลให้ ทำให้คนเป็นพี่ต้องต้องกดสำลีหนักๆ ให้คนตัวเล็กที่เก่งเหลือเกิน "โอ๊ยยยยย เฮียยยย เจ็บ" "ป๊าไม่มีทางยอม เฮ้อออออ เสร็จละ ไม่ต้องผ่าดูสมองจริงๆ หรอ" ไคแกล้งแหย่คนเป็นน้องสาว ด้วยมือที่ถือมีด "สมองฉันปกติดีค่ะ เฮียหลง อย่าบอกป๊าเรื่องนี้ได้ไหมคะ" ไป๋เฟิงอ้อนวอน เพราะไม่อยากให้บอดี้การ์ดของตัวเองที่เพิ่งจะสนิท โดนไล่ออก "คนที่ดูแลเธอไม่ได้ เอามาทำไม ฉันไปล่ะ ที่นี่มันกำลังทำฉันหงุดหงิด โต๊ะรกเกินไป ที่ปิดแผลไม่สมมาตรเลย ฉันไปที่บ้านตัวเองดีกว่า" ชิงหลงมองไปรอบๆ แล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปเก็บโต๊ะที่วางกล่องทำแผล แล้วเดินกลับบ้านของตัวเองไป "เฮียเริ่มสงสัย ห้องของอาหลงจะเป็นแบบไหน ทุกอย่างสองข้างตรงกันเป๊ะ เตียงนอนวางหมอนเป็นแพตเทิร์น คนอะไรประหลาดฉิบหาย อยู่ใกล้มันทีไรหัวใจเต้นแรงทุกที" ไคเอามือแนบอกตัวเอง เพราะตื่นเต้นกับโรคที่คนเป็นน้องเป็นอยู่ "ถ้าเฮียรักษาหาย เราไม่มีอะไรจะเอาคืนเค้า เวลาที่เราหมั่นไส้เค้าแล้วนะคะ เก็บโรคนี้ไว้ ให้ฉันรู้สึกว่ามีหนทางชนะเฮียหลงบ้างเถอะค่ะ ได้กราบเลย" "ไปหาป๊าได้แล้ว เฮียกลับบ้านดีกว่า สาวๆ รออยู่" ไคขยี้หัวคนเป็นน้องสาว ก่อนจะเดินออกจากบ้านใหญ่แล้วกลับบ้านตัวเอง ทำให้ไป๋เฟิงต้องเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองบ้าง "เฮ้อออออ...ต้องทำความรู้จักกับบอดี้การ์ดใหม่อีกแล้ว น่าเบื่อจัง" ไปเฟิงสบถกับตัวเองขึ้นมาเบาๆ ========================= ดีไม่ดี ฝากคอมเม้นท์ด้วยนะคะ จะได้ปรับแก้กันตั้งแต่เนิ่นๆ ​ ​ ​