บทที่ 22
อีกครั้ง NC18++
SAIPAN’S PART ;
“อื้อ...” ความมึนตึงเมื่อยขบปลุกตื่นให้ฉันหลุดจากห้วงความฝัน ขยับตัวเหยียดแขนขาพลางส่งเสียงพึมพำในลำคอเบา ๆ ด้วยอาการงัวเงีย
ฉันยังคงหลับตาพริ้ม แต่หัวสมองก็ตื่นรับรู้ไปเกือบทั้งหมด เพียงแต่ความเหนื่อยล้าอ่อนกำลังที่ปรากฏกลับทำให้ฉันแทบไม่อยากขยับเขยื้อนร่างกายเลยสักนิด
เพราะหมอนนุ่ม ๆ ผ้าห่มอุ่น ๆ แถมอุณหภูมิภายในห้องก็ยังหนาวจนตัวสั่น การกกตัวนอนอยู่บนเตียงนี่แหละถือว่าเป็นสิ่งที่ควรทำมากที่สุด
“อืม ให้ไอ้ตุลย์จัดการได้ อืม...แค่นี้”
ทว่าเสียงเข้มคุ้นหูกลับดังเข้าสู่โสตประสาท ฉันถึงกับเบิกตาถลนก่อนจะพลิกตัวหันไปยังต้นเสียงถึงได้พบว่าเป็นคุณไตรที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ใกล้ ๆ
พรึ่บ!
ฉันดีดตัวขึ้นจากเตียงแทบจะทันที ขณะสายตาก็กวาดมองสิ่งรอบข้างจนรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง แต่มันกลับเป็นห้องนอนในบ้านของคุณไตรต่างหาก!
มันเป็นห้องเดียว
