ตุบ!
“อ๊ะ!” ร่างบางถูกผลักนอนราบไปที่โซฟาอีกครั้งอย่างแรง แม้ว่าโซฟาจะนุ่ม แต่มันก็สร้างความระบมที่แผ่นหลังบางไม่น้อยเลย
“กล้าดียังไงวะที่ตบหน้าฉัน กล้าดียังไงที่ลองดีกับฉัน!” กรฉัตรตามไปคร่อมทับหทัยยาก่อนจะเอ่ยถามเสียงเยือกเย็นในประโยคแรก และตะคอกขึ้นเสียงดังใจประโยคหลัง
“ทำไมฉันต้องกลัว แล้วฉันก็กล้าทำมากกว่านี้อีก!”
ตุบ! ตุบ! ตุบ! แล้วมือเล็กก็กำหมัดแน่นทุบอกแกร่งของกรฉัตรอย่างแรงเพื่อให้เขาออกห่างจากตัวเธอ แต่คิดหรอว่าจะมีประโยชน์กับคนที่กำลังโกรธและโมโหอย่างกรฉัตร
“เก่งให้ตลอดนะหทัยยา!” จ๊วบ! เมื่อสิ้นคำพูดของเขา กรฉัตรก็กระแทกจูบหทัยยาอย่างแรงทันที
“อื้อ!”
ตุบ! ตุบ! ตุบ! ร่างบางร้องท้วงขึ้นก่อนจะรัวหมัดเล็กใส่กรฉัตรอีกครั้ง
กึก! ฟันขมขบกัดริมฝีปากบางอย่างแรงทันทีจนได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งทั่วปากของเธอและเขา
“อื้อ!” น้ำตาคลอเบ้าทันทีเพราะความเจ็บ
“สะดีดสะดิ้งทำไม ลืมไปหรอว่าฉัน
