คอนโดของเขาหรูหรามาก แต่ถึงจะหรูหราแค่ไหน สะดวกสบายแค่ไหน ก็ไม่ทำให้เธอมีความสุขได้หรอก เพราะว่าจะออกไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ เนื่องจากหน้าห้องมีคนของเขาเฝ้าดูตลอดเวลา สามวันแล้วที่ช้อยหายไปและลูกน้อยก็เริ่มถามหาเขาแล้ว พอถามคนของเขาที่หน้าห้องก็บอกว่าเขาทำงานอยู่
“น้องแอลกินข้าวก่อนนะครับ” เธอชวนลูกน้อยทานข้าวเที่ยง
“ม่าย...ผมจารอพ่อ” หนูน้อยดื้อ ใช่...ดื้อตั้งแต่ที่ช้อยหายไปวันนั้น พอมาอยู่คอนโดของเขา คชาก็เอาแต่ถามหาเขา
“พ่อไปทำงานยังไม่กลับครับ น้องแอลกินข้าวก่อนนะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย” เธอบอกลูก
“โทรหาพ่อ...โทรๆ” หนุ่มน้อยที่ไม่เคยดื้อ ไม่เคยงอแงเริ่มงอแงตั้งแต่รู้จักคำว่า ‘พ่อ’ กุลธิดาถอนหายใจแล้วเอ่ยกับลูกน้อย
“ถ้าโทรหาพ่อแล้วน้องแอลจะกินข้าวใช่ไหมลูก น้องแอลจะไม่ดื้อกับแม่กุลใช่ไหมคะ”
“ก๊าบ” หนูน้อยตอบเสียงดังพร้อมพยักหน้ายืนยันซ้ำทับ
“สัญญานะครับ”
“สัญญาก๊าบ”
“งั้นรอแม่ตรงนี้นะ
