ทางผ่านจอมเถื่อน

เด็กคนนั้นคือลูกของเขา

สามปีที่ผ่านมา เธอไปอยู่ที่ไหน แล้วทำไมวันนี้เขาต้องมาเจอเธอด้วย เขาลืมเธอไปแล้วด้วยซ้ำ แต่เพียงแค่ได้เห็นหน้าเธอวันนี้ ความร้อนรุ่มความสวยงามยามได้เคลื่อนไหวบนร่างของเธอมันก็หวนเข้ามาในมโนภาพอีกครั้ง ไอ้ช้อยมองไปยังผนังห้องทำงานของตัวเองแล้วคว้าหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวออกมาโทรสั่งงานลูกน้องของตัวเอง

เขาต้องรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน และยิ่งคิดถึงภาพที่หนุ่มต่างชาติเดินเคียงคู่และโอบไหล่เธอแล้วยิ่งโมโห ให้ตายสิ ก็แค่ของเหลือจากเขาแหละน่า แล้วทำไมเขาต้องไม่ชอบด้วย ผ่านมานานแล้วทำไมเขายังคิดถึงเรื่องราวในอดีตล่ะ และไม่แปลกใจเลย เพราะหลายอาทิตย์มานี้ เขามักฝันเห็นหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอจนเขานอนไม่หลับและไม่สนุกกับเด็กในเลานจ์ที่เรียกมาให้บริการตัวเอง

“ฉันไม่ต้องสนหรอกนะว่าตอนนี้เธอจะมีใคร” ช้อยเม้มปากแน่นเมื่อสั่งลูกน้องไปสืบหาที่อยู่ของกุลธิดาว่าปัจจุบันทำอะไร อยู่ที่ไหน และอยู่กับใครตอนนี้ เพราะตั้งแต่พ่อเธอตายแล้วใช้หนี้หมดก็ไม่ได้สนใจจะสืบหาเธออีกเลย เพราะเธอก็แค่ทางผ่าน แค่ดอกเบี้ยที่เขาเก็บเบี้ยรายทางเท่านั้น

“ทำให้ฉันนอนไม่หลับมาหลายอาทิตย์แล้ว อยากรู้เหมือนกันว่าการฝันถึงเธอจะสื่อถึงอะไร และวันนี้เราก็ได้เจอกันอีกครั้งเด็กน้อย ไม่สิ วันนี้เธอโตแล้ว เธอเป็นแม่คนแล้ว”

เขาพึมพำแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องทำงานของตัวเองไปทันที ตอนนี้เหมือนว่าเขาทำงานทุกอย่างคนเดียว เพราะนายและเพื่อนคู่หูอย่างเสริมก็ติดลูกติดภรรยา เหลือแต่เขาที่โสดตัวคนเดียว ไม่มีภรรยาให้คอยห่วงคอยคิดถึง ไม่มีลูกให้กลับไปเล่นด้วย นึกแล้วก็อิจฉาทั้งสองเหมือนกันที่มีครอบครัวที่สมบูรณ์

สองวันต่อมา รูปถ่ายและที่อยู่ของกุลธิดาก็มาวางอยู่บนโต๊ะทำงานของช้อย เขาหยิบซองเอกสารที่ลูกน้องเอามาวางไว้ให้แต่เช้ามาเปิดแกะดู เขาไล่อ่านประวัติของเธอที่ผ่านมาตลอดสามปี พร้อมกับรูปถ่ายหลายอิริยาบถของเธอแล้วก็ต้องหยุดนิ่งขมวดคิ้วกับรูปของเธอกับลูกน้อยที่กำลังนั่งหยอกล้อกัน

“เด็กนี่ไม่ใช่ลูกไอ้ฝรั่งนั่นแน่นอน” เมื่อได้เห็นเด็กน้อยชัดๆ ในรูปก็รู้เลยว่าไม่ใช่ลูกของฝรั่งที่มากับเธอแน่นอน และในประวัติของเธอก็บอกว่าเธอยังโสด ยังไม่ได้แต่งงาน แล้วเด็กนี่มาได้ยังไง และเป็นลูกใครกัน และยิ่งช็อกเมื่อเหลือบตาไปเห็นรูปสมัยเด็กของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานด้วย

“โอ้...พระเจ้า!” ช้อยไม่อยากเชื่อ เด็กนั่นเหมือนเขามาก เหมือนเขาตอนเด็ก ไม่หรอก...ไม่ใช่หรอก คงไม่ใช่ลูกของเขาหรอกน่า แม้พยายามคิดแบบนั้น แต่ก็ดูรูปอื่นๆ ด้วยยิ่งชัดเจน ดวงตา รอยยิ้ม และรูปหน้าเค้าโครงของเด็กน้อยนั้นเหมือนเขามาก ถอดแบบมาไม่ผิดเพี้ยน จะผิดแต่สีผิวที่ไม่เหมือนเขา เด็กน้อยขาวเหมือนกุลธิดา

“ลูกกูเหรอวะ” เขาพึมพำกับตัวเอง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เขามีลูกได้ยังไง และก็คิดย้อนไปถึงอดีต ตลอดเวลาที่ได้เสพสวาทกับกุลธิดา เขาไม่เคยป้องกัน ไม่เคยเลย และเผลอตัวปล่อยน้ำสวาทในกายหล่อนทุกครั้ง

“ให้ตายสิวะ! กูพลาดได้ยังไง เด็กนี่ลูกกูงั้นเหรอ”

เขาสบถพึมพำออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อ เมื่อได้มองรูปแต่ละรูปแบบละเอียดแล้ว มองยังไงเด็กน้อยที่เขาเห็นเมื่อหลายวันก่อนในรถเข็นก็เหมือนเขาไม่มีผิด เหมือนเขาแบบย่อส่วน ถ้าวันนั้นเด็กนั้นไม่นอนหลับหรือได้มองชัดๆ เขาคงรู้ตั้งแต่วันนั้นแล้วว่าเด็กนั้นเหมือนตัวเอง

เมื่อมั่นใจแล้วว่าเด็กคือลูกของตัวเอง และใจของคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเป็นพ่อคน มีลูกมาตลอดที่หล่อนหายไปก็เต้นตุบตับด้วยความตื่นเต้นระคนความโกรธ สันกรามแกร่งปูดโปนขึ้นด้วยความหมายมาดคาดโทษกุลธิดาแล้วกำรูปในมือแน่น ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปหาหล่อนตามที่อยู่ของเธอที่ได้มา ไม่ว่าจะเป็นร้านหรือคอนโดล้วนเป็นที่เดียวกัน

“เจอกูแน่กุล” ช้อยหมายมาดกับตัวเองแล้วคว้าหยิบกุญแจรถยนต์คันหรูพร้อมโทรศัพท์และเสื้อสูทราคาแพงของตัวเองมาใส่รีบๆ เดินตรงไปยังประตูกระชากเปิด แต่เปิดออกมาก็มาเจอกับไอ้เสริมพอดี

“มึงจะไปไหนไอ้ช้อย”

“วันนี้กูไม่เข้ามาแล้วนะ มึงดูแลทุกอย่างแทนกูด้วย” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็เดินผ่านเพื่อนไปอย่างรีบๆ ส่วนไอ้เสริมก็มองตามเพื่อนรักที่ดูเร่งรีบผิดปกติ ปกติไอ้ช้อยไม่เคยมีธุระอะไรสำคัญไปกว่างานที่กาสิโนเลยสักครั้ง แต่วันนี้ทำไมดูเร่งรีบ

“มีอะไรสำคัญกว่ากาสิโนอีกวะ” ไอ้เสริมพึมพำมองเพื่อนพร้อมเอกสารสำคัญในมือที่จะเอามาให้เพื่อนช่วยดูช่วยตัดสินใจ เมื่อเพื่อนไม่อยู่จึงหมุนตัวเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง วันนี้คงได้อยู่ที่กาสิโนทั้งคืนแล้วสินะแบบนี้ ไม่ได้กลับไปกอดลูกน้อยและอ้วนอ้วนของเขาแล้วสิแบบนี้ จึงรีบล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อสูทด้านในออกมากดต่อสายหาสมบุญ ภรรยาสุดที่รักทันที