ทางผ่านจอมเถื่อน

หวนคืนชะตาลิขิต

ความเบื่อหน่ายหรือเปล่าที่ทำให้เขาต้องออกมาเดินซื้อของคนเดียวที่ห้างสรรพสินค้าแบบนี้ ตั้งแต่เจ้านายอย่างยักษ์ คีรี ดอว์สัน แต่งงานมีครอบครัว และคู่หูอย่างเสริมก็แต่งงานมีครอบครัวเช่นกัน ตอนนี้ก็ผ่านมานาน 5 ปี ใช่...5 ปี ที่นายและเพื่อนมีความสุขกับครอบครัว แล้วเขาล่ะ เขายังไม่รู้เลย มองชีวิตของตัวเองไม่ออก มองอนาคตแต่งงานตัวเองไม่ออก อย่าว่าแต่แต่งงานเลย แม้แต่ความรักเขายังไม่เคยคิดเลยว่าภาพวันข้างหน้าที่เขารักใครสักคนมากกว่าตัวเอง มันจะเป็นยังไง คิดแล้วก็ตลกตัวเอง เหมือนทุกวันนี้ใช้ชีวิตไปวันๆ เท่านั้น แม้จะมีงานมากมาย ทรัพย์สินมากมาย แต่เขาก็ไม่ได้มีความสุขกับเงินทองที่หามาได้เลยสักนิด

ไอ้ช้อย หรือช้อย สุขสันต์ วัย 35 ปี ในวันนี้ เขาดูดีกว่าเมื่อหลายปีก่อน ใบหน้าหล่อเข้มก็ยังคงความโหด ดุดัน ความเคร่งขรึมบนใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยหนวดเครา ใบหน้าเข้มคม คิ้วหนาดกดำพาดเหนือดวงตาสีทมิฬนั้นทำให้ลูกน้องที่ดูแลอยู่หวาดกลัวเกรงกลัวในอำนาจและดวงตาสีทมิฬคู่นี้

แต่ระหว่างเดินเลือกซื้อของนั้นก็ต้องหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดินเมื่อมองเห็นผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งตัวเองคุ้นเคย เขามองไปยังร่างเพรียวระหงที่กำลังเดินเลือกซื้อของอยู่ที่โซนเด็ก และตรงหน้าของเธอก็มีรถเข็นของเด็กด้วย

“กุลธิดา” ไอ้ช้อยพึมพำชื่อที่ตัวเองจำได้ดี จำได้ไม่มีลืม ตั้งแต่บ้านของเธอใช้หนี้กาสิโนหมด เขาก็ไม่ได้ไปบ้านหลังนั้นอีกเลย เท้าหนาก้าวเดินยาวๆ ตรงไปยังเธอ แต่แล้วก็ต้องหยุดเท้าเมื่อมีฝรั่งร่างใหญ่เดินมาหยุดยืนข้างเธอพร้อมกับโอบไหล่เธอ

“แม่งเอ๊ย! มีผัวแล้วเหรอ อย่าบอกนะว่าเด็กในรถเข็นคือลูกของเธอ” เขามองไปยังร่างเพรียวระหงที่แหงนเงยหน้ากระซิบกระซาบกับฝรั่งร่างใหญ่

“หึ! ไม่แปลกที่หล่อนจะมีผัว ก็นี่สามปีกว่าแล้วที่ไม่ได้เจอกัน” ไอ้ช้อยพึมพำยิ้มหยันภาพตรงหน้าแล้วหมุนตัวเดินจากไป แต่แล้วก็ต้องหยุดเท้าที่เดินหมุนตัวกลับไปมองทางเดิมแล้วสาวเท้ายาวๆ ตรงไปหาทั้งสามคน พอเดินมาถึงก็กระชากร่างเล็กออกห่างจากฝรั่งร่างใหญ่ทันที

ว้าย!

หล่อนร้องตกใจเมื่อถูกกระชากแบบไม่ทันตั้งตัว และพอเห็นคนกระชากไหล่ตัวเองแล้วก็ต้องอ้าปากค้างทันที

“ทำไม ตกใจเหรอที่เห็นผัวเก่า” ไอ้ช้อยเอ่ยพร้อมกับมองสำรวจร่างเล็ก เธอยังเหมือนเดิม เพียงแต่ตอนนี้เธอโตขึ้นกว่าเมื่อก่อน เพราะเมื่อสามปีก่อน เธอเพิ่งอายุสิบเก้าปีเอง

“แกไม่ใช่ผัวฉัน และไม่มีวันใช่ด้วย ไปกันเถอะเดฟ” หล่อนหันมาพูดกับเพื่อนต่างชาติของตัวเองต่อด้วยภาษาอังกฤษ

ส่วนหนุ่มตาน้ำข้าวก็ได้แต่มองหน้าของผู้ชายตรงหน้ากับหน้าเด็กน้อยที่นอนหลับปุ๋ยในรถเข็นแล้วก็รู้เลยว่าหนูน้อยเหมือนพ่อของเขา แต่ก็ไม่ได้ออกความเห็นอะไร เขายอมเดินตามแรงลากของกุลธิดาพร้อมกับอีกมือเธอดึงรถเข็นของลูกเข็นไปด้วย

“จะไปไหน ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะกุล” เขาเรียกชื่อเล่นของเธออย่างสนิท ให้ตายสิ กี่ปีแล้วเนี่ยที่ไม่ได้เจอกัน เธอสวยยั่วยวนมากและกลิ่นตัวก็ยังเย้ายวนเหมือนเดิม และที่สำคัญ เขาคิดถึงหล่อน เพราะกุลธิดาคนเดียว เขาถึงเป็นแบบทุกวันนี้

“เลิกยุ่งกับฉันสักที ตอนนี้เราไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันแล้ว ฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว” เธอบอกเขา

“มีลูกกับผัวสินะ ถึงบอกไม่เหมือนเดิม” ไอ้ช้อยมองหน้าฝรั่งอีกครั้งพร้อมกับมองหน้าเด็กน้อยที่หลับนิ่งในรถเข็น แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ทำไมเด็กนี่ผมดำและไม่เหมือนลูกของไอ้ฝรั่งนี้เลยล่ะ

“ใช่แล้วทำไม ไปกันเดฟ” เธอหันมาสนใจเพื่อนตัวเองต่อ ส่วนเดฟก็ส่งยิ้มแห้งๆ ให้ชายแปลกหน้าแล้วเดินตามหญิงสาวไปตามแรงลากพร้อมอีกมือก็ช่วยเธอเข็นรถเข็นของลูกเธอด้วย ทิ้งไอ้ช้อยให้ยืนนิ่งอยู่กับที่มองภาพของกุลธิดาเดินจากไปกับชายต่างชาติ

“ใครสนใจกัน มีผัวใหม่ก็มีไปสิ กูไม่ได้สนใจเธอสักหน่อย” เขาบอกตัวเองทั้งๆ ที่ในใจกำลังร้อนระอุด้วยไฟโทสะ เขาเกลียดมือของไอ้ฝรั่งนั้นที่กุมมือเธอ

“ให้ตายสิ เธอทำให้ฉันนอนฝันถึงเธอมากี่ปีแล้วกุล พอมาเจอกัน เธอกลับมีผัวใหม่ ให้มันได้แบบนี้สิวะ ระยำเอ๊ย!”

ท้ายประโยคเขาสบถออกมาแล้วเดินตามเธอไปอีกที เขาอยากรู้นักว่าตอนนี้หล่อนพักอยู่ที่ไหน เพราะตั้งแต่พ่อของหล่อนใช้หนี้หมดแล้วป่วยตายเพราะโรคหัวใจ เธอก็ขายบ้านแล้วย้ายไปอยู่ที่อื่น เขาบอกตัวเองว่าไม่ได้สนใจเธอ แต่เขาก็อดหวนคิดถึงเธอไม่ได้ พยายามปฏิเสธตัวเองว่าไม่ได้คิดถึงหล่อน และไม่สนใจจะตามหา แต่พอมาวันนี้ ผ่านมาสามปีแล้ว เขายังฝันถึงหล่อนและบังเอิญมาเจอแบบนี้ เขาจะปล่อยเธอไปงั้นเหรอ ไม่มีทาง!

“ไม่มีทาง! มีผัวกับลูกแล้วใครสนล่ะ เธอเคยเป็นของฉันมาก่อน แม่งเอ๊ย! ไอ้ฝรั่งนั้นคงกินเธอทุกคืนสินะ” พูดแล้วก็หงุดหงิดเมื่อเดินตามพวกเขามายังลานจอดรถแล้วเห็นฝรั่งนั้นอ่อนโยนเปิดประตูรถให้เธอด้วยท่าทางสุภาพ

หึหึ

“เจอกันแน่กุล! มาดูกันว่าลีลาของฉันจะทำให้เธอลืมได้ ไม่มีทาง! ฉันเด็ดขนาดนั้น แถมยังเป็นผัวคนแรกของเธอด้วยเด็กน้อย” ไอ้ช้อยพึมพำแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้างต่อ เพราะวันนี้เขาเจอเธอแล้ว เดี๋ยวค่อยไปสั่งให้ลูกน้องตามหาที่อยู่ของเธอทีหลัง

หึหึ

“ผัวใหม่เหรอ! หึ! ฝันไปเถอะกุล มีใหม่กี่คน ฉันไม่สนหรอก เพราะเธอคือของฉัน” ไอ้ช้อยหมายมาดกับตัวเอง ด้านกุลธิดาพอขึ้นมานั่งบนรถแล้วมองไปยังหน้าลูกน้อยที่หลับนิ่งอยู่ หนูน้อยเป็นคนหลับลึกและดีใจที่เมื่อกี้ไม่ตื่นมาตอนที่เธอกับคนเลวนั้นพูดคุยกัน

“โอเคนะกุล” เดฟถามเพื่อนสาว

“โอเคเดฟ ขอโทษนะ ที่ทำให้เดฟมาเจอเรื่องแบบนี้”

“ไม่เป็นไรหรอก น้องแอลเหมือนเขานะ ผมดูออก ยิ่งดวงตาของเขายิ่งเหมือนน้องแอลมาก”

“เดฟไปส่งกุลเถอะ กุลไม่อยากพูดถึงคนเลวคนนั้น”

“โอเค งั้นกลับกัน” แล้วเขาก็ออกตัวรถทันทีเมื่อเพื่อนที่เขาแอบหมายปองตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจนตอนที่เธอตั้งครรภ์ ทุกคนก็คิดว่าเขาเป็นพ่อของเด็ก แต่พอหนูน้อยคลอดออกมา ทุกคนก็รู้ว่าไม่ใช่ลูกของเขา และแน่นอนหากกุลธิดาให้โอกาสเขาได้ดูแลเธอและลูก เขาก็พร้อม แต่เธอมักย้ำเสมอว่าให้เขาเป็นได้แค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น และเขาก็พอใจกับสถานะนี้ แม้ว่าในใจจะต้องการมากกว่านี้ ยิ่งมาเห็นผู้ชายคนเมื่อกี้ยิ่งทำให้เขารู้ว่าตัวเองหมดสิทธิ์แล้ว เพราะแววตาของกุลธิดายามมองผู้ชายคนนั้น มันมีทั้งความเกลียดชังและความรักแฝงอยู่