ข้ามผ่านไปอีกวัน ดังคำท่านว่าสายน้ำไม่คอยท่าวันเวลาไม่คอยใคร
มุจรินทร์เก้เก้กังๆ นุ่งผ้าถุงไม่สะดวกแต่ก็เคยหัดนุ่งมาบ้างเมื่อยังเล็กๆ
“ใกล้มืดแล้วเอ็งไปอาบน้ำกับนางหอมเสีย ข้าจะตำน้ำพริกมะม่วงเสียหน่อย วันนี้เราตำกินกันแต่เราไม่ได้แบ่งให้เจ้านายข้างบน คุณธราดลแกชอบแกงเขียวหวานกับขนมจีน ข้าแกงหม้อใหญ่ให้หอมมันยกขึ้นไปตั้งแต่เย็นแล้วเสียงว่ามีแขก”
ป้าผิวเจื้อยแจ้วนับว่ามุจรินทร์ยิ่งพูดน้อยไม่เหมือนนางจิกที่ชอบต่อปากต่อคำ
“คุณธรรมรัฐป้า เขามาเมื่อบ่ายคงอยู่ทานเย็นด้วย”
ป้าผิวบ้วนน้ำหมากลงพื้น
“อ่อเจ้าของยาหม่องธรรมรัฐนะหรือ อือวันหลังเอ็งเจอเขาขอซื้อยาหม่องมาไว้ใช้บ้างเขาว่าหอมชื่นใจแล้วยังใช้ดีอีกด้วย”มุจรินทร์ยิ้มขำ
“เขาทำเขาไม่ได้เอามาขายหรอกป้า คนอย่างนายห้างธรรมรัฐนะหรือแกจะพกยาหม่องมาขาย”หอมพูดไปหัวเราะคิกคักไป
“อ้าวเขาก็ต้องมีไว้โฆษณาบ้างล่ะไปทางนู้นก็แบ่งให้คนลองใช้ทางนี้ก็แบ่
