บทที่12. เจ้าจะทำอะไร
1036 Words
“นี่ๆ ”
หลันหลันสะดุ้งแล้วรีบหมุนตัวไปตามเสียงด้านหลัง นางตกใจที่เห็นหมีดำตัวใหญ่จนเกือบเสียหลักหงายหลังตกน้ำ โชคดีที่อีกฝ่ายรวดเร็วยื่นมือมาจับแขนนางไว้ได้ทัน ประคองสองไหล่ของนางให้ยืนมั่นคงก่อนจึงปล่อยมือจากไหล่ของนาง
“เจ้าทำอะไร!” หลันหลันแยกเขี้ยวใส่
“ข้าต่างหากที่ควรถามเจ้า เจ้าเป็นอะไร” ต๋าฟู่ย่นจมูกใส่ทำเสียงไม่พอใจในลำคอ ‘คงไม่ได้คิดฆ่าตัวตายหรอกนะ’
“ข้าเป็นนก!” นางเชิดคางขึ้นพูดด้วยความภูมิใจ แต่คำพูดของนางทำเอาต๋าฟู่ผงะไป แต่เห็นนางจริงจังกับคำพูดนั้นเขาก็คิดไปว่าตัวเองคงฟังผิด
“เอาเถอะ เจ้าจะเป็นอะไรก็ช่าง แค่ไม่ได้ฆ่าตัวตายก็พอ”
“ข้าจะฆ่าตัวตายทำไม ข้าเพิ่งฟื้นขึ้นมาต่างหาก” นางโคลงศีรษะไปมา “ว่าแต่ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ข้าตามเจ้ามา” ต๋าฟู่ยกนิ้วโป้งปัดปลายจมูกตัวเองแก้เขิน “ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า”
“เรื่องใดเล่า?” นางยกมือขึ้นกอดอกเลียนแบบท่าทางพวกบัณฑิตทรงความรู้
“เรื่องมารดาของข้า”
“ท่านป้าต๋าซู” นางแย้มยิ้มออกมาทันที เพียงแค่นางยิ้มก็ทำให้ชายหนุ่มร่างใหญ่ถึงกับหน้าแดงขึ้นมา แต่เพราะผิวคล้ำกร้านแดดจึงมองเห็นไม่ชัดนัก
“มารดาของข้าถูกทำร้ายใช่หรือไม่”
คราวนี้นางหุบยิ้มลงอย่างรวดเร็ว “ท่านป้าต๋าซูดีกับข้าและคุณหนูมาก เป็นเพียงคนเดียวที่คอยแอบเอาขนมของกินมาให้คุณหนูอยู่เสมอ”
ต๋าฟู่เข้าใจไปว่าหลันหลันรู้แล้วว่ามารดาของเขาตายแล้ว ความจริงเขาคิดจะมาขอโทษท่านหมอเซียวเหรินที่เสียมารยาท แต่เห็นหญิงสาวเดินขึ้นเขาตามลำพัง เขาจึงเดินตามมาอย่างไม่รู้ตัว
“คนพวกนั้นใจร้ายยิ่งนัก”
“เหตุใดคนเลวชั่วช้าถึงได้กินดีอยู่ดี ฮ่องเต้ก็เลอะเลือน ข้าได้ยินว่าในวังฟอนเฟะยิ่งนัก ชาวบ้านอยู่อย่างแร้นแค้นแต่พวกมันกลับเสวยสุขสบาย ข่มเหงผู้อื่น สวรรค์ไม่เป็นธรรมเอาเสียเลย ข้าจะต้องแก้แค้นให้มารดาของข้า”
“แก้แค้น?” นางไม่เคยคิดถึงคำนี้มาก่อน แน่นอนว่าคุณหนูของนางจิตใจงาม ไม่ว่าจะถูกรังแกเพียงใด นางไม่เคยเห็นคุณหนูแก้แค้นใครสักครั้งครา
“ถูกต้อง ข้าจะต้องแก้แค้นให้มารดาของข้า”
เหมือนมีเข็มแหลมเล็กทิ่มหัวใจของนาง ใช่! นางต้องการให้คนที่ทำให้คุณหนูเจ็บได้รับความเจ็บปวดเช่นเดียวกับที่คุณหนูได้รับ ดวงตาของนางเป็นประกายวาบขึ้นมาราวกับคนมาจุดแสงสว่างให้
คนแรกที่นางอยากเห็นมันเจ็บปวดก็คือตาแก่ตัณหากลับผู้นั้น!
...
ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยาม เซียวเหรินก็ถูกเชิญลงจากรถม้า นับว่ายังเป็นการให้เกียรติตามสมควร ไม่ถึงกับฉุดกระชากมารักษาคน บรรดาคหบดีน้อยใหญ่มักมีคฤหาสน์สำหรับพักผ่อนอยู่ชานเมือง นอกจากพักผ่อนหย่อนใจเพื่อหาความสำราญแล้ว บางครั้งก็เป็นสถานที่ไว้หลบซ่อนยามมีภัยในเมืองหลวง
เสนาบดีกรมพระคลังนามหลี่จุ้นโป๋ขึ้นชื่อว่าเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ และยังเป็นพระญาติของฮองเฮา สกุลหลี่จึงทำสิ่งใดมิใคร่เห็นหัวผู้ใดนัก เสนาบดีหลี่จุ้นโป๋อายุหกสิบแล้วแต่ยังมีข่าวคาวน่ารังเกียจอยู่เสมอ แม้เป็นหญิงชาวบ้านหรือภรรยาผู้อื่น หากถูกตาต้องใจหลี่จุ้นโป๋แล้วไม่หลุดรอดเงื้อมมือไปได้ แต่เพราะเป็นคนสกุลหลี่จึงไม่มีใครกล้าแตะต้องหรือร้องเรียน
เซียวเหรินเดินตามชายฉกรรจ์ที่เขาคาดเดาว่าเป็นผู้อารักขาของเสนาบดีหลี่ ภายในคฤหาสน์ตบแต่งหรูหรา เครื่องเรือนล้วนเป็นของอย่างดีราคาสูง ภาพประดับจากจิตรกรที่มีชื่อเสียง ชายหนุ่มเพียงกลอกตามองมิได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมา แม้ได้ยินเสียงก่นว่าด่าทอดังมาก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออก ผู้อารักขาลอบถอนหายใจบางเบาก่อนส่งเสียงให้คนด้านในรับทราบ
“ท่านหมอเซียวมาถึงแล้วขอรับ”
“รีบเข้ามา”
เพียงบานประตูเปิดออก ร่างหญิงสาวเสื้อผ้าอาภรณ์หลุดลุ่ยก็วิ่งกรูกันออกมาสี่ถึงห้าคน บางคนหน้าตาบวมช้ำ ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตา เนื้อตัวเขียวช้ำเป็นจ้ำเลือด รอบคอมีรอยเหมือนถูกมัด ใบหน้าเซียวเหรินไม่ได้สะทกสะท้านหวาดกลัว เขายังคงสงบนิ่งแม้รู้ว่าคนที่เรียกตัวเขาเข้าพบเป็นใคร
ชายผู้นั้นนั่งอยู่บนเตียง เนื้อกายเต็มไปด้วยเหงื่อโทรม เส้นผมเป็นสีขาวโพลนไม่เป็นระเบียบ สาบเสื้อแบะออกเผยผิวเหลืองซีดเซียวเหมือนเทียนไขไร้ความสง่างามของเสนาบดีหลี่จุ้นโป๋ เซียวเหรินไม่คารวะยังคงยืนนิ่งสงบ ผู้อารักขาคิดจะถีบเข่าให้เขาคุกเข่าแต่เสนาบดีหลี่โบกมือห้ามไว้ก่อน
“เจ้านะหรือ? หมอเทวดาไร้ใจเซียวเหริน”
“ข้าไม่เคยเรียกตัวเองว่าหมอ ชื่อเสียงที่ท่านได้ยินล้วนแต่ผู้อื่นเรียกกันไปเองทั้งสิ้น”
" รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร”
“ข้าจำเป็นต้องรู้หรือไม่” เซียวเหรินยังคงมีสีหน้าสงบ แม้รู้ว่ารอบข้างมีคนที่พร้อมจะสังหารเขาได้ในทันที
“ตอบได้ดี” เสนาบดีหลี่พยักหน้าพอใจ “มาใกล้ๆ แล้วมาดูเจ้านี่ของข้าซิ เหตุใดมันไม่ผงกหัวขึ้นเหมือนแต่ก่อน”
เซียวเหรินเลิกคิ้วเล็กน้อย มองดูสายตาของเสนาบดีหลี่ที่กลอกตามองด้านล่าง ทำให้เซียวเหรินเข้าใจ ‘เจ้านี่’ ได้ในทันที
"เหตุใดท่านมิให้หมอหลวงตรวจดู ข้าเป็นเพียงแค่คนที่ศึกษาศาสตร์การรักษาเท่านั้น”
“หากพวกมันรักษาข้าได้ ข้าจะให้คนไปเชิญหมอเทวดาไร้ใจรึ”
“เชิญ?”
เขาเลิกคิ้ว น่าจะเรียกว่าคุมตัวมามากกว่า
- Writer
