yayaya

Chapter 5 Chrono's POV "Even you're the healthiest and wealthiest person in the world, you could die with your own hands." I don't get it. Bakit nag-su-suicide ang mga tao? They're idiots. They let themselves conquer by their emotion. Alas-quatro ng hapon, uwian. Bago bumalik ng dorm ay pumunta muna ako sa Symphony club upang tignan ang listahan ng mga miyembro. Pero wala pa rin si Laeron. Ni sa listahan ng mga nag-audition ay wala siya. Did he forgot his promise? Pagkatapos ay pumunta ako sa kakahuyan. Ang lugar na ito ay pangangalaga ng Agri-Sci department. Pero tanging mga 4th year lamang ang may responsibilidad dito. For starter pack, kamote planting ang project namin sa special subject at next week na iyon sisimulan. Kamote? Yuck. Pang-grade 1. Habang nakatayo ay isinandal ko ang katawan ko sa punong kahoy. Tumingala ako upang ipatong ang batok ko at pumikit. Nilanghap ko ang sariwa't malamig na hangin habang pinapakinggan ang bungisngis ng mga sanga at huni ng mga ibon. Napamulat naman ako nang nakarinig ng yabag. Nahagip ng mata ko si Lae through my pheripherall vision. Tumingin siya sa akin at nagtangkang tumalikod kaya naman naitama ko ang paningin ko. At nang napansin niyang nakatingin na rin ako ay bigla siyang ngumiti at inangat ang mga kamay. "Kororo!" sigaw niya at tumakbo papunta sa akin. Napapilantik ako ng dila. Kororo? Bago pa man niya gawin ang binabalak niya ay hinarang ko ang kanang palad ko sa mukha niya upang pigilan siyang makalapit. "Iyan na ang huling beses na babanggitin mo ang salitang Kororo." "Sige na, Kororo, hug lang!" Napabuntong ako ng hininga. Masyado pa rin siyang maingay at clingy. Hindi na akma sa edad niya. Inayos ko na ang sarili ko at humarap sa aking dadaanan, "Long time no see," ani ko at iniwan na siya upang umuwi ng school form. I shouldn't entertain him. He needs time for himself to practice for the autdition. ... Kinabukasan ay gumising ako ng alas-quatro. Dumeretso kaagad ako sa kusina upang magtimpla ng tubig na may apple cider. Ito ang iniinom ko pagkagising na pagkagising. Habang iniinom ang maasim at walang tamis na juice ay napatingin ako sa bote ng apple cider. Kailangan ko nang pumunta sa school mall next week. Mag-iisip na rin ako ng mga isasabay na bibilhin. Kung sakaling wala mang apple cider dito, maligamgam na tubig ang alternatibo. Bago pa man ako tumuloy sa eskuwelahang ito ay sinabihan na ako ng kuya ko na bumili na lamang ng bago. Aabot pa naman ng sampong inuman ito bakit ko aaksayahin? Masyadong mabigat sa bagahe ang dalawang bote. At kung iiwan ko man itong paubos na, malamang itatapon na agad nila ito. Tsk. Palibasa hindi sila nanghihinayang sa pera. Inalis ko muna ang pang-itaas ko upang makapagpush-ups at sit-ups ng kumportable. Tig 50 lang ang ginawa ko at bumalik na ako ng kusina. Sinuot ko ang apron at nagsimulang maghiwa ng sibuyas bago nagbati ng itlog. Nang luto na ay inihain ko na ito sa maliit na mesa at sinimulang kainin. Ramdam ko ang init ng sikat na araw na dumampi sa aking mukha mula sa bintana ng kusina. Healthy ang sunlight kaya hinayaan ko lang iyon at nagpatuloy kumain. Tahimik. At mag-isa. Ang ganitong klase ng tahanan ang matagal ko nang pinangarap. Iyong walang mga annoying na kapatid at mga katulong na sinusubukan kang kausapin dahil tahimik ako at mukha daw akong nababagot. Tapos lagi nilang i-o-open up na nagkaganito ako dahil sa pagkawala ni Mama. Tsk. Ba't di na lang sila tumahimik. They are fake empaths. Nag-co-conclude sila kung ano ang iniisip o nararandaman mo kahit walang sapat na batayan. Tapos papaniwalain nila ang sarili nila na iyon nga talaga ang kalagayan mo kahit hindi naman. Cringe. Nang natapos na ako ay hinugasan ko ang plato. Ang pagtatambak ng mga hugasin ay pag-iimbita ng mga peste tulad ng bulati, ipis at daga. Hindi ko na gusto ang environment sa room nang nakapasok na ako. Maingay. "Huy nabalitaan mo ba iyong vlogger? Nagbreak na sila!" ani random strangers. "Oonga! Naiyak ako kagabi, grabe!"" sagot ng random na kaklase. Hindi ko alam kung paano nila nasisikmura ang mga walang kuwentang topic na pinagkakakuwentuhan nila. Ganu'n na pala kababa ang kalidad ng pagtanggap ng eskuwelahang ito? Kaya pala parang pang-elementary lang ang mga test, siguro ganu'n na nangangailangan ng pera ang eskuwelahan para tumanggap ng mga bobo basta may pambayad. "U-uhm, Lesca." Kahit na nakaharap sa bintana ay kita ko ang lalaking nakahighlight na green ang mahabang itim ba bangs. Kita sa pangingig ng kaniyang mga kamay ang tensyon na nararamdaman niya. Ngumiti ang babaeng tinawag na Lesca at hinawakan ang sariling pulsuhan sa kaniyang likuran. "Bakit?" "P-puwede ka ba mayayang magdinner sa school mall mamaya!?" Ang ingay. Bakit kailangan niya pang sumigaw? "If it's just a friendly dinner, why not? Basta libre mo, ah!" kaswal niyang tugon at kumindat. "Oo naman!" Ang ingay talaga. "Wow, ganun kabilis? Ang suwerte ni Mark, bruh!" kumento ng nasa likuran ko. "Oonga, bruh! Sana tayo rin!" tugon naman ng katabi nito. Napapilantik ako ng dila. Sa gantong edad madami pa ring mga isip bata. Madaming naniniwalang totoo ang pag-ibig. They need to educate themselves more. Hindi ko rin maitatanggi na maganda ang babaeng iyon. Kahit may kaliitan ang tangkad ay may umbok naman ang dibdib. Gumegewang din ang abot baiwang niyang itim na buhok at maputi ang kutis. Mala-anghel din ang boses nito at paraan ng pananalita. And yes, madaming mai-in-love sa kaniya dahil sa taglay niyang kagandahan. "That proves that love is just based on physical attraction--sex." Sex lang ang habol ng mga tao kaya nila gusto magkaroon ng asawa. These dumb people can't live without it. And I don't need to join the bandwagon just to fit in. Just being alone is the best. Dumampi ang mga mata sa akin ni Lesca kaya hindi ko sinasadyang saluhin iyon. Ngumiti siya--pero tanging mga labi lamang ang umangat. Habang ang mga mata ay nanatiling diretso. Fake. I hate fake people. Stop staring at me, you're making me sick. I remembered my mother's eyes before she died. She smiled, but ingenuinely. You're stupid, Mom. You really are stupid. Who told you that you have the rights to leave me? [.] The Social Chameleon [.] NotAnEarthian Chapter 5 Chrono's POV "Even you're the healthiest and wealthiest person in the world, you could die with your own hands." I don't get it. Bakit nag-su-suicide ang mga tao? They're idiots. They let themselves conquer by their emotion. Alas-quatro ng hapon, uwian. Bago bumalik ng dorm ay pumunta muna ako sa Symphony club upang tignan ang listahan ng mga miyembro. Pero wala pa rin si Laeron. Ni sa listahan ng mga nag-audition ay wala siya. Did he forgot his promise? Pagkatapos ay pumunta ako sa kakahuyan. Ang lugar na ito ay pangangalaga ng Agri-Sci department. Pero tanging mga 4th year lamang ang may responsibilidad dito. For starter pack, kamote planting ang project namin sa special subject at next week na iyon sisimulan. Kamote? Yuck. Pang-grade 1. Habang nakatayo ay isinandal ko ang katawan ko sa punong kahoy. Tumingala ako upang ipatong ang batok ko at pumikit. Nilanghap ko ang sariwa't malamig na hangin habang pinapakinggan ang bungisngis ng mga sanga at huni ng mga ibon. Napamulat naman ako nang nakarinig ng yabag. Nahagip ng mata ko si Lae through my pheripherall vision. Tumingin siya sa akin at nagtangkang tumalikod kaya naman naitama ko ang paningin ko. At nang napansin niyang nakatingin na rin ako ay bigla siyang ngumiti at inangat ang mga kamay. "Kororo!" sigaw niya at tumakbo papunta sa akin. Napapilantik ako ng dila. Kororo? Bago pa man niya gawin ang binabalak niya ay hinarang ko ang kanang palad ko sa mukha niya upang pigilan siyang makalapit. "Iyan na ang huling beses na babanggitin mo ang salitang Kororo." "Sige na, Kororo, hug lang!" Napabuntong ako ng hininga. Masyado pa rin siyang maingay at clingy. Hindi na akma sa edad niya. Inayos ko na ang sarili ko at humarap sa aking dadaanan, "Long time no see," ani ko at iniwan na siya upang umuwi ng school form. I shouldn't entertain him. He needs time for himself to practice for the autdition. ... Kinabukasan ay gumising ako ng alas-quatro. Dumeretso kaagad ako sa kusina upang magtimpla ng tubig na may apple cider. Ito ang iniinom ko pagkagising na pagkagising. Habang iniinom ang maasim at walang tamis na juice ay napatingin ako sa bote ng apple cider. Kailangan ko nang pumunta sa school mall next week. Mag-iisip na rin ako ng mga isasabay na bibilhin. Kung sakaling wala mang apple cider dito, maligamgam na tubig ang alternatibo. Bago pa man ako tumuloy sa eskuwelahang ito ay sinabihan na ako ng kuya ko na bumili na lamang ng bago. Aabot pa naman ng sampong inuman ito bakit ko aaksayahin? Masyadong mabigat sa bagahe ang dalawang bote. At kung iiwan ko man itong paubos na, malamang itatapon na agad nila ito. Tsk. Palibasa hindi sila nanghihinayang sa pera. Inalis ko muna ang pang-itaas ko upang makapagpush-ups at sit-ups ng kumportable. Tig 50 lang ang ginawa ko at bumalik na ako ng kusina. Sinuot ko ang apron at nagsimulang maghiwa ng sibuyas bago nagbati ng itlog. Nang luto na ay inihain ko na ito sa maliit na mesa at sinimulang kainin. Ramdam ko ang init ng sikat na araw na dumampi sa aking mukha mula sa bintana ng kusina. Healthy ang sunlight kaya hinayaan ko lang iyon at nagpatuloy kumain. Tahimik. At mag-isa. Ang ganitong klase ng tahanan ang matagal ko nang pinangarap. Iyong walang mga annoying na kapatid at mga katulong na sinusubukan kang kausapin dahil tahimik ako at mukha daw akong nababagot. Tapos lagi nilang i-o-open up na nagkaganito ako dahil sa pagkawala ni Mama. Tsk. Ba't di na lang sila tumahimik. They are fake empaths. Nag-co-conclude sila kung ano ang iniisip o nararandaman mo kahit walang sapat na batayan. Tapos papaniwalain nila ang sarili nila na iyon nga talaga ang kalagayan mo kahit hindi naman. Cringe. Nang natapos na ako ay hinugasan ko ang plato. Ang pagtatambak ng mga hugasin ay pag-iimbita ng mga peste tulad ng bulati, ipis at daga. Hindi ko na gusto ang environment sa room nang nakapasok na ako. Maingay. "Huy nabalitaan mo ba iyong vlogger? Nagbreak na sila!" ani random strangers. "Oonga! Naiyak ako kagabi, grabe!"" sagot ng random na kaklase. Hindi ko alam kung paano nila nasisikmura ang mga walang kuwentang topic na pinagkakakuwentuhan nila. Ganu'n na pala kababa ang kalidad ng pagtanggap ng eskuwelahang ito? Kaya pala parang pang-elementary lang ang mga test, siguro ganu'n na nangangailangan ng pera ang eskuwelahan para tumanggap ng mga bobo basta may pambayad. "U-uhm, Lesca." Kahit na nakaharap sa bintana ay kita ko ang lalaking nakahighlight na green ang mahabang itim ba bangs. Kita sa pangingig ng kaniyang mga kamay ang tensyon na nararamdaman niya. Ngumiti ang babaeng tinawag na Lesca at hinawakan ang sariling pulsuhan sa kaniyang likuran. "Bakit?" "P-puwede ka ba mayayang magdinner sa school mall mamaya!?" Ang ingay. Bakit kailangan niya pang sumigaw? "If it's just a friendly dinner, why not? Basta libre mo, ah!" kaswal niyang tugon at kumindat. "Oo naman!" Ang ingay talaga. "Wow, ganun kabilis? Ang suwerte ni Mark, bruh!" kumento ng nasa likuran ko. "Oonga, bruh! Sana tayo rin!" tugon naman ng katabi nito. Napapilantik ako ng dila. Sa gantong edad madami pa ring mga isip bata. Madaming naniniwalang totoo ang pag-ibig. They need to educate themselves more. Hindi ko rin maitatanggi na maganda ang babaeng iyon. Kahit may kaliitan ang tangkad ay may umbok naman ang dibdib. Gumegewang din ang abot baiwang niyang itim na buhok at maputi ang kutis. Mala-anghel din ang boses nito at paraan ng pananalita. And yes, madaming mai-in-love sa kaniya dahil sa taglay niyang kagandahan. "That proves that love is just based on physical attraction--sex." Sex lang ang habol ng mga tao kaya nila gusto magkaroon ng asawa. These dumb people can't live without it. And I don't need to join the bandwagon just to fit in. Just being alone is the best. Dumampi ang mga mata sa akin ni Lesca kaya hindi ko sinasadyang saluhin iyon. Ngumiti siya--pero tanging mga labi lamang ang umangat. Habang ang mga mata ay nanatiling diretso. Fake. I hate fake people. Stop staring at me, you're making me sick. I remembered my mother's eyes before she died. She smiled, but ingenuinely. You're stupid, Mom. You really are stupid. Who told you that you have the rights to leave me? [.] The Social Chameleon [.] NotAnEarthian Chapter 5 Chrono's POV "Even you're the healthiest and wealthiest person in the world, you could die with your own hands." I don't get it. Bakit nag-su-suicide ang mga tao? They're idiots. They let themselves conquer by their emotion. Alas-quatro ng hapon, uwian. Bago bumalik ng dorm ay pumunta muna ako sa Symphony club upang tignan ang listahan ng mga miyembro. Pero wala pa rin si Laeron. Ni sa listahan ng mga nag-audition ay wala siya. Did he forgot his promise? Pagkatapos ay pumunta ako sa kakahuyan. Ang lugar na ito ay pangangalaga ng Agri-Sci department. Pero tanging mga 4th year lamang ang may responsibilidad dito. For starter pack, kamote planting ang project namin sa special subject at next week na iyon sisimulan. Kamote? Yuck. Pang-grade 1. Habang nakatayo ay isinandal ko ang katawan ko sa punong kahoy. Tumingala ako upang ipatong ang batok ko at pumikit. Nilanghap ko ang sariwa't malamig na hangin habang pinapakinggan ang bungisngis ng mga sanga at huni ng mga ibon. Napamulat naman ako nang nakarinig ng yabag. Nahagip ng mata ko si Lae through my pheripherall vision. Tumingin siya sa akin at nagtangkang tumalikod kaya naman naitama ko ang paningin ko. At nang napansin niyang nakatingin na rin ako ay bigla siyang ngumiti at inangat ang mga kamay. "Kororo!" sigaw niya at tumakbo papunta sa akin. Napapilantik ako ng dila. Kororo? Bago pa man niya gawin ang binabalak niya ay hinarang ko ang kanang palad ko sa mukha niya upang pigilan siyang makalapit. "Iyan na ang huling beses na babanggitin mo ang salitang Kororo." "Sige na, Kororo, hug lang!" Napabuntong ako ng hininga. Masyado pa rin siyang maingay at clingy. Hindi na akma sa edad niya. Inayos ko na ang sarili ko at humarap sa aking dadaanan, "Long time no see," ani ko at iniwan na siya upang umuwi ng school form. I shouldn't entertain him. He needs time for himself to practice for the autdition. ... Kinabukasan ay gumising ako ng alas-quatro. Dumeretso kaagad ako sa kusina upang magtimpla ng tubig na may apple cider. Ito ang iniinom ko pagkagising na pagkagising. Habang iniinom ang maasim at walang tamis na juice ay napatingin ako sa bote ng apple cider. Kailangan ko nang pumunta sa school mall next week. Mag-iisip na rin ako ng mga isasabay na bibilhin. Kung sakaling wala mang apple cider dito, maligamgam na tubig ang alternatibo. Bago pa man ako tumuloy sa eskuwelahang ito ay sinabihan na ako ng kuya ko na bumili na lamang ng bago. Aabot pa naman ng sampong inuman ito bakit ko aaksayahin? Masyadong mabigat sa bagahe ang dalawang bote. At kung iiwan ko man itong paubos na, malamang itatapon na agad nila ito. Tsk. Palibasa hindi sila nanghihinayang sa pera. Inalis ko muna ang pang-itaas ko upang makapagpush-ups at sit-ups ng kumportable. Tig 50 lang ang ginawa ko at bumalik na ako ng kusina. Sinuot ko ang apron at nagsimulang maghiwa ng sibuyas bago nagbati ng itlog. Nang luto na ay inihain ko na ito sa maliit na mesa at sinimulang kainin. Ramdam ko ang init ng sikat na araw na dumampi sa aking mukha mula sa bintana ng kusina. Healthy ang sunlight kaya hinayaan ko lang iyon at nagpatuloy kumain. Tahimik. At mag-isa. Ang ganitong klase ng tahanan ang matagal ko nang pinangarap. Iyong walang mga annoying na kapatid at mga katulong na sinusubukan kang kausapin dahil tahimik ako at mukha daw akong nababagot. Tapos lagi nilang i-o-open up na nagkaganito ako dahil sa pagkawala ni Mama. Tsk. Ba't di na lang sila tumahimik. They are fake empaths. Nag-co-conclude sila kung ano ang iniisip o nararandaman mo kahit walang sapat na batayan. Tapos papaniwalain nila ang sarili nila na iyon nga talaga ang kalagayan mo kahit hindi naman. Cringe. Nang natapos na ako ay hinugasan ko ang plato. Ang pagtatambak ng mga hugasin ay pag-iimbita ng mga peste tulad ng bulati, ipis at daga. Hindi ko na gusto ang environment sa room nang nakapasok na ako. Maingay. "Huy nabalitaan mo ba iyong vlogger? Nagbreak na sila!" ani random strangers. "Oonga! Naiyak ako kagabi, grabe!"" sagot ng random na kaklase. Hindi ko alam kung paano nila nasisikmura ang mga walang kuwentang topic na pinagkakakuwentuhan nila. Ganu'n na pala kababa ang kalidad ng pagtanggap ng eskuwelahang ito? Kaya pala parang pang-elementary lang ang mga test, siguro ganu'n na nangangailangan ng pera ang eskuwelahan para tumanggap ng mga bobo basta may pambayad. "U-uhm, Lesca." Kahit na nakaharap sa bintana ay kita ko ang lalaking nakahighlight na green ang mahabang itim ba bangs. Kita sa pangingig ng kaniyang mga kamay ang tensyon na nararamdaman niya. Ngumiti ang babaeng tinawag na Lesca at hinawakan ang sariling pulsuhan sa kaniyang likuran. "Bakit?" "P-puwede ka ba mayayang magdinner sa school mall mamaya!?" Ang ingay. Bakit kailangan niya pang sumigaw? "If it's just a friendly dinner, why not? Basta libre mo, ah!" kaswal niyang tugon at kumindat. "Oo naman!" Ang ingay talaga. "Wow, ganun kabilis? Ang suwerte ni Mark, bruh!" kumento ng nasa likuran ko. "Oonga, bruh! Sana tayo rin!" tugon naman ng katabi nito. Napapilantik ako ng dila. Sa gantong edad madami pa ring mga isip bata. Madaming naniniwalang totoo ang pag-ibig. They need to educate themselves more. Hindi ko rin maitatanggi na maganda ang babaeng iyon. Kahit may kaliitan ang tangkad ay may umbok naman ang dibdib. Gumegewang din ang abot baiwang niyang itim na buhok at maputi ang kutis. Mala-anghel din ang boses nito at paraan ng pananalita. And yes, madaming mai-in-love sa kaniya dahil sa taglay niyang kagandahan. "That proves that love is just based on physical attraction--sex." Sex lang ang habol ng mga tao kaya nila gusto magkaroon ng asawa. These dumb people can't live without it. And I don't need to join the bandwagon just to fit in. Just being alone is the best. Dumampi ang mga mata sa akin ni Lesca kaya hindi ko sinasadyang saluhin iyon. Ngumiti siya--pero tanging mga labi lamang ang umangat. Habang ang mga mata ay nanatiling diretso. Fake. I hate fake people. Stop staring at me, you're making me sick. I remembered my mother's eyes before she died. She smiled, but ingenuinely. You're stupid, Mom. You really are stupid. Who told you that you have the rights to leave me? [.] The Social Chameleon [.] NotAnEarthian