Episode 02 ชักชวน
1596 Words
ห้องน้ำ
ซ่าาา!
"เฮ้อออ!" หมวยหมวยขออนุญาตอาจารย์ออกมาเข้าห้องน้ำเพราะว่าเธอเรียนไม่ค่อยเข้าหัวเท่าไหร่เลยวันนี้เพราะว่าเธอกำลังคิดมากเรื่องงานของเธออยู่นั่นเอง ไม่ใช่ว่าเธอไม่พยายามหางานหรือทำงานนะแต่ว่ามันมีอุปสรรคทุกครั้งที่เธอทำงานเลยน่ะสิแถมคนที่ไม่เคยทำอะไรอย่างเธอไปทำอะไรแบบนั้นความอดทนก็น้อยด้วย เธอไม่ได้คนอื่นหรอกแต่กำลังโทษตัวเองที่ไม่มีความอดทนมากพอเหนื่อยนิดหนักหน่อยเธอก็ไม่อยากทำงานแล้ว
"ทำไมป๊าไม่เข้าใจหมวย T^T" เธอพูดคนเดียวเพราะคิดว่าไม่มีคนในห้องน้ำ
"ถ้าเข้าใจหมวยก็คงไม่ต้องเหนื่อยมาทำงานแบบนี้แล้ว หรือมันผิดที่ฉันที่อยากเรียนตามใจตัวเองงงง! จะบ้าาา!" กึก! หมวยหมวยปิดน้ำและกำลังเดินออก ก็พบว่าองุ่นเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีเลย
"อะอ้าว! องุ่น" หมวยหมวยเรียกองุ่นอย่างตกใจเพราะว่าเธอคิดว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำด้วย
"ตกใจอะไรขนาดนั้นเห็นฉันเป็นผีหรือไง?" องุ่นยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเดินไปล้างมือบ้าง
"ก็ตกใจน่ะสิเพราะว่าฉันเอาแต่พูดคนเดียวอย่างกับคนบ้าแหนะ!"
"ไม่เหมือนคนบ้าสักหน่อยคนเราอะมีอะไรในใจก็ควรระบายออกมาบ้างไม่เห็นจะแปลกเลยนิ ว่าแต่เธอกล้าคุยกับฉันด้วยเหรอ?" องุ่นถามเพราะว่าคนในห้องไม่ค่อยอยากจะคุยกับเธอเท่าไหร่เพราะว่าเธอเป็นเด็กเสี่ย
"ทำไมจะคุยไม่ได้อะหรือเพราะว่าเธอเป็นเด็กเสี่ยเหรอ?"
"ใช่ไง คนในห้องเรียนไม่คุยกับฉันเพราะเรื่องนั้นแหละ"
"ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอนะและเธอก็ไม่ได้มาทำอะไรให้ฉันเดือดร้อนด้วย จะเป็นเด็กเสี่ยหรือว่าอะไรมันก็เรื่องของเธอทั้งนั้นอย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย" หมวยหมวยบอก
"ฉันก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วเพราะเงินมันสำคัญกว่าปากคนพวกนั้น ทำเป็นรังเกียจแต่ตัวเองยังหาเงินส่งตัวเองเรียนไม่ได้เลย"
"ก็จริง"
"ฉันน่ะบ้านลำบากมากพ่อแม่ไม่มีปัญญาส่งเรียนหรอกแต่ว่าฉันไปเจอผู้ใหญ่ดีใจที่เขาอยากส่งเสียให้ฉันเรียนจบ เพราะงั้นฉันเลยตอบแทนด้วยตัวของฉันเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันให้ได้น่ะ หลังจากนั้นฉันก็ได้เรียนและไม่มีเดือดร้อนพ่อแม่อีกเลย"
"เก่งนะเนี่ยไม่เหมือนฉันทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง T^T" หมวยหมวยตัดพ้อตัวเอง
"งั้นลองหาเสี่ยเลี้ยงไหมละ?"
"สภาพอย่างฉันอะนะถ้าสวยเหมือนองุ่นก็ว่าไปอย่าง"
"เสี่ยบางคนชอบเด็กใสใสนะพูดง่ายว่าง่าย" องุ่นพยายามชักชวน
"เหรอ...แต่ฉันยังไม่พร้อมเสียตัวเท่าไหร่อะสิ"
"ไม่จำเป็นต้องเสียตัวก็ได้เสี่ยบางคนแค่ต้องการคนดูแลเอาใจเท่านั้นแหละ บางคนก็ไม่ได้มีเซ็กส์นะแต่เลี้ยงอย่างดีส่งเสียจนเรียนจบก็อย่างว่าคนมันรวยนิเนอะ"
"มีคนแบบนั้นด้วยเหรอฉันคิดว่านะคนพวกนั้นก็หวังอะไรจากผู้หญิงอย่างเรา"
"ก็ใช่แต่ไม่ทุกคนไง ถ้าสนใจก็บอกได้นะเดี๋ยวฉันจะพาไปหาเสี่ยดี ๆ สักคน^^" องุ่นชี้แหนะด้วยรอยยิ้ม
"ขอบใจนะ" หมวยหมวยก็ยิ้มกลับไปและเดินออกมาภายในหัวของเธอก็ยังคิดเรื่องการเป็นเด็กเสี่ยอยู่ถ้าไม่ต้องมีอะไรกันมันก็น่าสนใจอยู่หรอกแต่ว่ามันจะเหรอคนที่ให้เงินคนอื่น เลี้ยงคนอื่นโดยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนน่ะ??
หลายวันต่อมา...
บ้านหมวยหมวย
"เฮียเฟยหมวยของเงินหน่อยดิ" ผ่านมาหลายวันเงินของเธอก็ใกล้จะหมดขอป๊าก็ไม่ได้ แม่ก็ไม่อยู่ด้วยเพราะงั้นเธอเลยต้องมาขอเฮียเฟยพี่ชายของเธอแทน
"ให้ได้ครั้งสุดท้ายนะหมวย" เฟยพูดและหยิบเงินมาให้น้องสาวคนเล็ก
"โถ่เฮียยย~หมวยไม่มีใครให้พึ่งแล้วนะแม่ก็ตัวติดป๊าตลอดอะขอไม่ได้ด้วยเพราะงั้นถ้าไม่ใช่เฮียก็ไม่รู้ว่าจะไปพึ่งใครแล้ว" หมวยหมวยทำหน้าเศร้า
"เฮ้ออ! หมวยเฮียเองก็มีครอบครัวที่ต้องดูแลนะไหนจะลูกไหนจะเมียอีกอะยังต้องมาเลี้ยงหมวยด้วยเหรอฮะ?" เฟยพูดซึ่งนั่นก็ทำให้หมวยหมวยหน้าชาขึ้นมาทันที
"นั่นสิเนอะ ก็ได้งั้นหมวยขอสุดท้ายและจะพยายามหาเงินทำจะไม่ทำตัวให้เดือดร้อนเฮียกับเจ๊หรอก" หมับ! หมวยหมวยพูดพร้อมกับหยิบเงินมา
"ถ้าเชื่อฟังและเรียนตามที่ป๊าบอกมันคงไม่เป็นแบบนี้และแกก็จะมีเงินใช้ตลอด ความฝันของแกมันสำคัญมากหรือไง?" กึก! หมวยหมวยนิ่งไปก่อนจะตอบกลับเฟย
"สำคัญสิเพราะหมวยอยากออกจากกรอบที่ป๊าตีเอาไว้ หมวยมีสิ่งที่ตัวเองอยากทำเฮียเองก็มีนิความฝันน่ะแต่เฮียก็ไม่กล้าออกจากกรอบของป๊าสุดท้ายจุดจบเลยเป็นแบบนี้ไงป๊าอยากเป็นวิศวะสุดท้ายต้องเรียนตามใจป๊า เจ๊ฟางอยากเรียนการโรมแรมก็ต้องเรียนตามใจป๊า ทุกคนตามใจป๊าแต่ไม่ได้เคยได้ทำตามความต้องการตัวเอง และหมวยแค่อยากทำตามใจตัวเองบ้าง"
"..."
"ไม่ใช่ว่าหมวยไม่ทำตามใจป๊าสักหน่อยที่ผ่านมาป๊าขีดเส้นมาตลอดแต่หมวยขอแค่ครั้งนี้...ที่เลือกเรียนตามใจตัวเอง ถ้าหมวยตายจะเกิดอีกไหมไม่รู้เพราะงั้นหมวยจะทำตามความฝันตัวเองในชาตินี่แหละ" หมวยหมวยพูดก็กำลังเดินออกจากห้องของเฟยก็เจอไฉที่ยืนอยู่และเขาได้ยินทุกอย่างที่หมวยหมวยพูดกับเฟย
"เก่งเหลือเกินนะหมวยหมวย" ไฉพูดเสียงเรียบทำให้ใจของหมวยหมวยแทบหยุดเต้น
"ป๊า"
"เก่งนักออกก็ไปจากบ้านอั๊ว!!!" ไฉไล่
"เฮีย!!นั่นลูกนะทำไมไล่แบบนั้นฮะ?!" บัวชมพูพูดกับสามี
"ก็ดูมันสิ!!มันหาว่าอั๊วขีดเส้นตีกรอบชีวิตมัน!!ทั้งที่ทุกอย่างก็เพื่อมัน!!ให้เรียนบริหารเพื่อจะได้มาช่วยงานที่บ้าน!!แต่กลับอยากเรียนแฟชั่นแต่งตัวเป็นผีบ้า!!เอาแต่ตัวเองเห็นแก่ตัว!!ความฝันเหรอ?!"
"..."
"คนอย่างลื้อทำตามความฝันไม่ได้หรอก!!เพราะมันเป็นคนอกตัญู!!"
"ป๊า! เกินไปแล้วนะหมวยไม่เคยคิดแบบนั้นเลยถ้าหมวยได้เรียนและทำตามความฝันตัวเองคิดว่าหมวยจะลืมป๊า ลืมแม่ ลืมเฮีย ลืมเจ๊เหรอ?! "
"ลื้อไม่มีวันทำได้หรอกเต้นกินรำกินมันจะได้ดียังไง?!"
"ป๊า!! ออกจากโลกแก่ ๆ ของป๊าได้แล้วตอนนี้โลกมันไปไกลแล้ว!!ลิซา! แบมแบม!!รู้จักไหม?"
"ไม่รู้!!ไม่ใช่เตี่ยอั๊วเว้ย!!"
"ทุกคนมีความฝันป๊าและหมวยก็อนุญาตทำตามฝันของตัวเอง!!"
"ดี!!ถ้าเก่งนักก็ออกไปเลยอั๊วไม่อนญาต!!ให้ลื้อเข้ามาทำเสื้อผ้าอุบาด ๆ ในบ้านอั๊ว!!!"
"ป๊าใจเย็นก่อนเถอะไล่หมวยแล้วหมวยจะไปอยู่ไหน?" หมับ! ฟางเข้ามาห้ามไฉและกอดแขนเอาไว้เพื่อให้ไฉใจเย็นลง
"หมวยไม่เข้าใจเลยว่าสิ่งที่หมวยทำมันแย่ยังไง อึก! กับอีแค่ออกแบบเสื้อผ้าแฟชั่นมันดูไม่ดียังไงป๊าเอาอะไรมาตัดสินมัน" หมวยหมวยพูดไปปาดน้ำตาไปด้วยเพราะเธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าป๊าของเธอคิดอะไรอยู่ทำไมถึงได้เกลียดและไม่ชอบในสิ่งที่เธออยากเรียนขนาดนั้น
"อยากทำอะไรก็ทำตามใจลื้อ" พรึ่บ! ไฉพูดแค่นั้นก็เดินออกไปสะบัดแขนออกจากมือของฟาง
"ฮึก!! ฮือออออออ!!" พรึ่บ! ส่วนหมวยหมวยก็ทิ้งตัวกับพื้นบัวชมพูรีบเข้ามากอดลูกสาวเอาไว้
"หมวย...ทำตามใจป๊าไม่ได้เหรอลูก?"
"แม่..."
"ป๊าเขาก็เป็นแบบนี้ไม่ฟังใครหรอกแค่ลูกลองยอม ๆ ป๊าหน่อยแล้วทุกอย่างจะดีเอง"
"ที่ผ่านมาหมวยยอมไม่พอเหรอแม่?" หมวยหมวยถามเสียงสั่น
"หมวย"
"หมวยตื่นแต่เช้าเพื่อไปช่วยงานป๊า ไปโรงเรียนก็ต้องเรียนได้ที่ 1 ตามใจป๊า ฮึก! ไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อนเพราะต้องอยู่กับป๊า ทำงานบ้านทุกอย่างสั่งให้ไปทำอะไรก็ทำหมดแถมเฮียเฟยที่กำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเมื่อก่อนหน้าที่ทั้งหมดเป็นของหมวย นี่หมวยยังยอมไม่พออีกเหรอ?"
"แกจะพูดเพื่ออะไรหมวย?" เฟยถาม
"ตอนเฮียกับเจ๊ไปเรียนหมวยทำงานทุกอย่างแทนทั้งหมดแถมผลการเรียนก็ยังต้องดีได้ที่ 1 เสมอแล้วหมวยผิดตรงไหนที่เข้ามหาวิทยาลัยแล้วหมวยจะทำตามตัวเองเหมือนพวกเฮียบ้าง หมวยไม่เคยขออะไรป๊าเลยนะแม่แต่วันนี้หมวยแค่ขอเรียนตามใจตัวเองทำไมไม่ได้?!"
"..." ทุกคนเงียบ
"ช่างเถอะ...หมวยไม่ต้องคำตอบอะไรแล้วเพราะรู้ว่าคนเข้าข้างป๊าหมดนั่นแหละ" หมวยหมวยปาดน้ำตาลุกขึ้นและเดินไปห้องนอนตัวเองเพื่อเก็บของและออกจากบ้าน
- Writer
