Episode 08 ยังไม่ได้เป็นเสี่ย
1626 Words
"ไปไหนแล้วเนี่ยแล้วเขามาทำอะไรที่นี่นะ?" หมวยหมวยเดินตามหาจีรังมาสักพักแล้วแต่ว่าไม่เจอเลยเดินจนปวดขาไปหมดแล้ว
"ถ้าติดพรีเซ้นนะจะวิ่งตามมาตั้งแต่เห็นแล้ว เฮ้อออ! ไปซื้อน้ำกินก่อนดีกว่า" หมวยหมวยเดินกำลังจะเดินโรงอาหารเพื่อหาน้ำดื่มแก้กระหายสักหน่อย
"ที่นี่ห้ามสูบบุรี่สถานศึกษาย่ะ!"
"ฉันไม่ใช่นักศึกษา" กึก! เสียงนั้นทำให้หมวยหมวยชะงักการเดินและหลบมุมตึกเพื่อฟังบทสนา รู้ว่ามันไม่ดีแต่จะให้เดินไปเลยก็แปลก ๆ อยู่ไง เพราะงั้นรอให้ทั้งคู่ไปก่อนแล้วเธอค่อยไป
"ถึงไม่ใช่ก็ไม่ควรช่วยรักษาหน้าตาพิ้งค์นิดหนึงจีรัง" เสียงของพิ้งค์พูดกับเขา
"หน้าเธอไม่ใช่หน้าฉันนิแล้วจะกลับเมื่อไหร่?"
"ยังไม่ได้กลับอีกหลายคนเลยอะ เพราะงั้นพิ้งค์เลยจะมาบอกว่าให้จีกลับไปก่อนเลยเพราะว่าเลิกจากนี้ต้องไปทานข้าวกับคณะอาจารย์อีกอะ" เสียงของพิ้งค์บอกส่วนหมวยหมวยก็ยืยฟังนิ่ง ๆ ไม่ขยับไปไหน
"แล้วจะให้รอเพื่อ?"
"เอ้าาา! ก็ตอนแรกไม่รู้นิว่านักศึกษาจะเยอะขนาดนี้เพราะงั้นจีกลับไปก่อนได้เลยนะ พิ้งค์กลับเข้าไปห้องเรียนละบายย!" พิ้งค์พูดจบก็โบกมือลาและเดินออกไป
"จะแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันอีกนานไหม?" เสียงของจีรังดังขึ้นหมวยหมวยก็ไม่รู้ว่าเขาพูดกับใคร
"...??" เธอได้แต่ยืนทำหน้างงไม่ปรากฏตัว
"หมวยหมวย!"
"อุ๊ย! รู้ด้วยเหรอว่าหมวยอยู่ตรงนี้แต่ว่า...จำชื่อของหมวยได้ด้วยเหรออออ^0^" หมวยหมวยดีใจมากที่เขาจำชื่อของเธอได้
"ชื่ออย่างกับลูกหมาใครจำไม่ได้แปลว่ามันโง่แล้วละและฉันก็ไม่ได้โง่"
"แล้วรู้ได้ยังไงว่าหมวยรู้ตรงนั้น?" หมวยหมวยถามอย่างสงสัยเพราะเธอคิดว่าเธอไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกไปนะ
"จำกลิ่นได้"
"อุ๊ย! เก่งจังเลยแปลว่าตัวหมวยหอมมมม!ใช่ม้าาา?"
"เหม็นฉุนน้ำหอมจะตายตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้รับกลิ่นที่แย่ขนาดนี้มาก่อนเลย"
"คุณจี -0-" พูดจาทำร้ายจิตใจมาก
"หึ!"
"ว่าแต่คุณจีรังก็แอบร้ายเหมือนกันนะคะเนี่ย" หมวยหมวยรี่ตามองอย่างจับผิด
"ร้ายยังไง?"
"เอ้า! ก็หมวยถามว่าคุณจีมีแฟนไหมแต่คุณจีบอกว่าไม่มี...แต่วันนี้กลับมาคุณพิ้งค์"
"ฉันมากับยัยนั่นเท่ากับฉันเป็นแฟนยัยนั่นหรือไง?" จีรังเลิกคิ้วถาม
"แล้วไม่ใช่หรือไง?"
"ไม่ใช่"
"ดีจัง ^^" แต่เหมือนว่าจีรังจะเสียรู้หมวยหมวยซะแล้วเธอแค่หลอกถามเขาเท่านั้นเพื่อความแน่ใจนั่นเอง
"เหอะ! แสบนักนะแล้วเธอเรียนที่นี่เหรอ?" เขาถาม
"ช่ายยย~ คณะแฟชั่นที่คุณพิ้งค์มาเป็นกรรมการวันนี้"
"แล้วได้คะแนะนเท่าไหร่?"
"ยังไม่รู้เลยค่ะแต่ว่ากรรมการมีความพอใจมากกกก แต่ว่าก็ยังมั่นใจไม่ได้ว่าจะคะแนนดีเพราะว่าหมวยตัดเย็บไม่ค่อยเรียบร้อยไม่รู้ว่ามีจุดไหนที่ผิดพลาดไปหรือเปล่าด้วย แหะ ๆ เพราะเย็บเองและก็งานเร่งเกือบทำไม่ทันแหนะ" หมวยหมวยพูดไปอายไป
"ทำไมไม่ทัน?"
"ก็หมวยไม่มีเครื่องจักรนิคะเลยต้องไปยืมของมหาวิทยาลัยและคนต้องการใช้ก็เยอะด้วยต้องต่อคิวค่ะ ถ้าจะให้ออกไปใช้บริการข้างนอกก็แพงหมวยไม่มีเงิน"
"ระหว่างมีเงินไปจ้างกับซื้อเครื่องจักรอยากได้อันไหน?" จีรังถามเธอนั่นทำให้หมวยหมวยงงนิดหน่อยแต่ก็ตอบไป
"เครื่องจัรกค่ะ^^"
"ทำไม?"
"เพราะหมวยอยากเย็บเองทำเองทุกขั้นตอนเลยยยยย" เมื่อพูดเรื่องการออกแบบตัดเย็บแววตาของหมวยหมวยเป็นประกายมากบ่งบอกว่าเธอชอบมันจริง ๆ
"หึ!" เขามองหมวยหมวยแล้วยิ้มออกมา
"ถามแบบนี้จะซื้อให้หมวยเหรอ?" หมวยหมวยพร้อมกับเอียงคออ้อน ๆ เล็กน้อย
"เธอเป็นใครฉันต้องซื้อให้?"
"อ้าวว! ก็เห็นถามมมมแต่ว่าหมวยคิดไว้แล้วว่าเราต้องได้เจอกันอีกแบบนี้เขาเรียกว่าพรมลิขิตหรือเปล่านะ อิอิ" หมวยหมวยยิ้มตาเป็นสระอีเลยสมแล้วที่เป็นอาหมวยชาวจีน
"พรมเช็ดตีนมากกว่า"
"แรงงงง! แต่ถ้าคุณจีคิดว่าเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นมาเป็นไหมคะ?" หมวยหมวยยื่นหน้าเข้าไปถามเขาใกล้ ๆ แต่ตัวไม่ถึงหรอกต้องเขย่ง
"เป็นอะไร?"
"อืม เด็กคุณจี^^"
"เหอะ! เด็กแบบเธอน่าจะดื้อนะ"
"ไม่ดื้อ ๆ เชื่อฟังมากกกกก แถมน่ารักยขี้อ้อนสุด ๆ" หมวยหมวยพยายามพรีเซ้นตัวเองเพื่อให้เขาสนใจในตัวของเธอ
"เอาโทรศัพท์มาสิ" จีรังแบมือตรงหน้าของหมวยหมวยทำให้เธอต้องรีบส่งโทรศัพท์ให้
"นี่ค่ะ!"
"รหัส"
"0908 วันเกิดหมวยเองงง"
"ไม่ได้ถามสักหน่อย..." จีรังตอบก่อนจะกดโทรศัพท์เป็นเบอร์ลงไปในเครื่องพร้อมกับบันทึกเรียบร้อยพร้อมกับกดโทรไปเครื่องของเขาด้วย
"..."
"นี่เบอร์ของฉันโทรเวลาจำเป็นเท่านั้น"
"รับทราบค่าาาา!!"
"หน้าตาเธอไม่น่าเชื่อถือสุด ๆ เลย" หมับ! จีรังบีบแก้มของหมวยหมวยแน่น
"อือออ~"
"กลับไปเรียนได้แล้วไป"
"หมวยไม่มีเรียนแล้ว วันนี้มีพรีเซ้นอย่างเดียวและก็พรีเซ้นเรียบร้อยแล้วด้วยคุณจีจะไปไหนเหรอหมวยไปด้วยได้ไหม?"
"ไม่...อ่อ ไปด้วยกันสิ" เขากำลังจะปฏิเสธแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจ
"เย่!! ไปไหน ๆ ๆ ๆ ไปด้วยยยยย"
ร้านขายเครื่องจักรเย็บผ้า
"ว้าววววว 0.0 เยอะแยะเลย" จีรังพาหมวยหมวยมาร้านขายอุปกรณ์เครื่องจักรเย็บผ้า
"สวัสดีค่ะต้องการเครื่องแบบไหนถามได้นะคะ" เจ้าของร้านเดินเข้ามาสอบถาม
"คะคุณจีพาหมวยมาที่นี่เพราะว่าอะไรเหรอคะหรือว่าพามาแกล้งทำให้อยากและจากไป T^T" พอมาร้านนี้มันยิ่งทำให้เธอโลภมากอยากได้ทั้งที่รู้ว่าไม่มีปัญญาซื้อ
"เลือกสิอยากได้แบบไหนฉันไม่รู้เรื่องหรอก" จีรังชี้ไปที่เครื่องเย็บผ้ามากมายที่ว่างอยู่
"ต้องการแบบไหนคะหรือว่าต้องการเอาไปเย็บแบบไหนเป็นพิเศษไหม?" เจ้าของร้านถามหมวยหมวย
"เอ่อ เดี๋ยวขอเวลานอกก่อนนะคะ" หมับ! หมวยหมวยจับมือของจีรังหลบมาอีกมุมของร้าน
"เป็นอะไรของเธอ?" เขาถาม
"เดี๋ยวนะคะคุณจีพาหมวยมาที่นี่ทำไมถ้าจะพามาแกล้งให้ซื้อแล้วหนีกันแบบนั้นไม่เอานะคะ หมวยยอมติดคุกเลยละเพราะว่าไม่มีปัญญจ่าย"
"ฉันเหมือนคนปัญญาอ่อนชอบแกล้งแบบนั้นหรือไง?"
"ก็..."
"ฉันซื้อให้"
"หืม?!"
"อยากให้ฉันเลี้ยงไม่ใช่หรือไงเพราะงั้นก็ไปเลือกเอาที่ดีและแพง"
"พะพูดจริง?"
"เออ -_-"
"คุณป้าเจ้าของงงง! เอาที่ดีและแพงงงงงงงที่สุดของร้านมาเลยค่าาาาา" หมวยหมวยรีบไปบอกเจ้าของร้านเพราะกลัวว่าจีรังจะเปลี่ยนใจ
"ได้จ๊ะ^^"
"เสี่ยจีมาจ่ายเงินค่าาาาาา"
"ยังไม่ได้ตกลงแต่จักรนี่ถือว่าเป็นค่าความมุ่งมั่นของเธอแล้วกันและต่อไปนี้ก็ตั้งใจเรียนอยากทำอะไรอยากได้มาบอกเดี๋ยวฉันจ่ายเอง"
"อบอุ่นจังขอบคุณนะคะเสี่ยจีเป็นผู้ใหญ่ที่ดีมากเลยยยย"
"บอกว่าอย่าเรียก!"
"เครื่องนี้เลยค่ะราคา 189,900 บาทค่ะ เป็นแบบไฟฟ้าและก็เป็นระบบดิจิตอลด้วยค่ะ"
"สะแสนแปด เอ่อ คุณจีมันแพงเอาอันอื่นก็ได้...."
"เอาเครื่องนึงครับโอนจ่ายไม่ต้องออกบิล"
"ได้ค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ"
"0-0" หมวยหมวยช็อกไปแล้วเพราะไม่คิดว่าเขาจะซื้อให้เธอจริง ๆ เป็นแสนเลยนะ!!
เวลาต่อมา...
หอพัก M
"แกไปเอามาจากไหนเนี่ย?" หลังจากตกลงซื้อแล้วเครื่องก็มาส่งที่ห้องของมันแกวเรียบร้อยตอนนี้ทั้งคู่กำลังมองเครื่องจักรอย่างตกตะลังไม่คิดว่าเครื่องราคาเป็นแสนจะมาอยู่ที่นี่
"เสี่ยจีให้มาอะ"
"เสี่ย...อย่าบอกนะว่าแกเสียตัวไปแล้วอะ?!" มันแกวถามอย่างตกใจไม่คิดว่าเพื่อนจะเอาตัวไปแลกเครื่องจักรมา
"ไม่ใช่!! ยังไม่ได้เสียตัวเขาแค่ซื้อให้เพราะว่าฉันมุ่งมั่นตั้งใจเฉย ๆ"
"แกมุ่งมั่นเรื่องอะไร?"
"อืม...ไม่รู้วะ" หมวยหมวยเกาหัว
"ไอ้หมวยยยยย!!"
"แต่ช่างเถอะ! ยังไงก็เอามาแล้วอะตอนนี้เขายังไม่ได้ตกลงเป็นเสี่ยเลี้ยงฉันสักหน่อย"
"นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นเสี่ยนะ...ถ้าแกเป็นของเขาแล้วจะขนาดไหน?!"
"นั่นสิ...แบบนี้จะเสียตัวก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง"
เพี๊ยะ!
"ยัยบ้า!!คิดแบบนั้นได้ยังไง...แต่มันก็...." มันแกวตีแขนของหมวยหมวยก่อนจะคิดตามเพื่อน...
"แต่ว่าเขาก็คือคนที่ฉันชอบนะการเขาไม่ปฏิเสธฉันนั่นแปลว่าเขาเองก็สนใจฉันหรือเปล่า?" หมวยหมวยถามเพื่อน
"อย่าพึ่งไปไกลเลยเพื่อนผู้ชายอะมันร้ายกว่าที่เราคิดที่เขาซื้อให้ก็คงหวังว่าแกจะเป็นของเขานั่นแหละ..."
"จะเป็นฐานะอะไรก็ได้ขอให้ได้ใกล้ชิดกันก็พอ"
"หมวย"
"แล้วจากนั้นฉันก็จะขยับจากเด็กเสี่ยเป็นเมียเสี่ยยยย >_<"
"เพ้อเจ้อออออออ!"
- Writer
