น้ำอ้อยเคาะประตูห้องแล้วถือถาดอาหารมื้อเย็นเข้ามาในห้องของสุรเชษฐ์ เจ้าของห้องย่นคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นคนที่ก้าวเข้ามาไม่ใช่เนื้อนวล
“นวลไปไหนเหรอครับน้าอ้อย”
“นวลไปขายผักที่ตลาดแทนน้ำขิงค่ะ” น้ำอ้อยใส่ความเพื่อให้เนื้อนวลดูแย่ในสายตาสุรเชษฐ์
สิ้นคำของน้ำอ้อยเหยือกน้ำที่เนื้อนวลตักน้ำมาวางไว้ให้เขาก็ถูกปาลงไปที่พื้น
เพล้ง!
“ว้าย!” น้ำอ้อยเต้นโหยงเมื่อเหยือกน้ำเฉียดนิ้วเท้าเธอไปเพียงนิดเดียว ดีที่มันเป็นพลาสติกก็เลยยังไม่แตกเพียงปาแค่ครั้งเดียว แต่ถ้าครั้งต่อไปก็ไม่แน่เหมือนกัน
“ใครสั่งให้มันไป” ดวงตาคมกริบตอนถามดูน่ากลัวมาก
“มันขอไปเองค่ะ ฉันก็เลยมาป้อนข้าวและเช็ดตัวให้คุณเชษฐ์แทน” สองอย่างนี้น้ำอ้อยยังไม่เคยทำให้สุรเชษฐ์แต่เธอคิดว่ามันคงไม่ยากเท่าไร เพราะตอนลูกเป็นไข้เธอก็เช็ดตัวให้ตลอด
“ออกไป” สุรเชษฐ์กดเสียงต่ำ แววตามีประกายกรุ่นโกรธจนเห็นได้ชัด
“แต่ว่า…”
“ฉันบอกให้ออกไป!” ครา
