ตอนที่ 15 ไม่ต้องกินข้าวเย็น

1370 Words

น้ำอ้อยเคาะประตูห้องแล้วถือถาดอาหารมื้อเย็นเข้ามาในห้องของสุรเชษฐ์ เจ้าของห้องย่นคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นคนที่ก้าวเข้ามาไม่ใช่เนื้อนวล “นวลไปไหนเหรอครับน้าอ้อย” “นวลไปขายผักที่ตลาดแทนน้ำขิงค่ะ” น้ำอ้อยใส่ความเพื่อให้เนื้อนวลดูแย่ในสายตาสุรเชษฐ์ สิ้นคำของน้ำอ้อยเหยือกน้ำที่เนื้อนวลตักน้ำมาวางไว้ให้เขาก็ถูกปาลงไปที่พื้น เพล้ง! “ว้าย!” น้ำอ้อยเต้นโหยงเมื่อเหยือกน้ำเฉียดนิ้วเท้าเธอไปเพียงนิดเดียว ดีที่มันเป็นพลาสติกก็เลยยังไม่แตกเพียงปาแค่ครั้งเดียว แต่ถ้าครั้งต่อไปก็ไม่แน่เหมือนกัน “ใครสั่งให้มันไป” ดวงตาคมกริบตอนถามดูน่ากลัวมาก “มันขอไปเองค่ะ ฉันก็เลยมาป้อนข้าวและเช็ดตัวให้คุณเชษฐ์แทน” สองอย่างนี้น้ำอ้อยยังไม่เคยทำให้สุรเชษฐ์แต่เธอคิดว่ามันคงไม่ยากเท่าไร เพราะตอนลูกเป็นไข้เธอก็เช็ดตัวให้ตลอด “ออกไป” สุรเชษฐ์กดเสียงต่ำ แววตามีประกายกรุ่นโกรธจนเห็นได้ชัด “แต่ว่า…” “ฉันบอกให้ออกไป!” ครา

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD