สุกัญญาเปิดประตูออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้อง
“อ้าวนวล มีธุระอะไรเหรอ”
“พี่ไผ่ให้เอาสิ่งนี้มาให้คุณญาค่ะ”
ได้ยินชื่อกอไผ่ดวงตาคู่งามก็ทอประกายเจิดจ้าขึ้นมา “ขอบใจจ้ะ นวลก็รีบเข้านอนเถอะ” แสดงว่าเขารู้ว่าเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว ตอนรับประทานอาหารเย็นเสร็จเธอก็สอดส่ายสายตาหาเขาแต่ก็ไม่เจอ
“ค่ะ”
สุกัญญาปิดประตูลงแล้วอ่านข้อความ แม้จะเป็นเพียงข้อความสั้น ๆ อ่านไปใจก็สั่น
พรุ่งนี้เก้าโมงพี่จะรออยู่ที่ร้านกาแฟร้านเดิมข้างห้างสรรพสินค้านะ
สายนาทีละหนึ่งฟอด เพราะงั้นระวังแก้มช้ำ
รักที่สุด
ไผ่
อ่านจบสุกัญญายิ้มเขินอายอย่างมีความสุข และวนอ่านซ้ำอีกเกือบร้อยรอบ หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาประทับจูบจนรอยลิปสติกรูปปากติดอยู่ตรงกลางแผ่นกระดาษ
“ญาก็รักพี่ไผ่ค่ะ”
พูดจบเธอวางกระดาษแผ่นนั้นลงในกล่องรูปหัวใจแล้วปิดไว้อย่างทะนุถนอม ของทุกชิ้นที่กอไผ่มอบให้สุกัญญาจะเก็บมันไว้เป็นอย่างดี
เก้าโมงตร
