เสียงดนตรีพื้นบ้านจังหวะสนุกสนานเร้าร้อนแว่วอยู่ไม่ไกลนักผสานกับเสียงหัวเราะคึกคักของหญิงสาวนับสิบทำให้จัสมินกะพริบตาถี่ๆ ขึ้นอย่างยากลำบาก
กลิ่นหอมของเครื่องแป้งราคาถูกทำให้เธอระคายจมูกอยู่บ้าง ปกติเธอแทบไม่เคยแต่งหน้าฉาบเครื่องสำอางเลยด้วยซ้ำ ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างจนเผลอร้องครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ” เสียงแหลมสูงถามด้วยภาษาอังกฤษแปร่งหู
“ฉันพูดภาษาถิ่นได้” จัสมินตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแต่เมื่อตั้งสติได้ก็รีบยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน
ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างเมื่อเห็นว่ารอบข้างมีแต่สาวสวยในชุดเสื้อผ้าที่บางเบาแทบจะทะลุปรุโปร่ง แม้ดูด้วยหางตาเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นเนื้อผ้าอย่างหยาบแต่รูปทรงของเสื้อผ้าเหล่านี้ทำให้จัสมินนึกถึงบรรดานางในฮาเร็มของเสด็จพ่อ และเมื่อก้มมองสภาพตัวเธอเองก็สวมเสื้อผ้าแบบเดียวกับพวกหล่อน
“ทะ...ทำไมฉันแต่งตัวแบบนี้เนี้ย!” จัสมินยกมือขึ้นปกปิ
