“เลโอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหรือยัง อุ๊ย!”
จัสมินอยากจะหมุนตัวกลับหรือไม่ก็ปิดตาตัวเอง แต่ทว่ากลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย เธอผลักบานประตูเข้ามาอย่างเคยชินโดยไม่ถามคนคนในว่าพร้อมที่จะเจอคนข้างนอกหรือเปล่า แต่ใบหน้าคมเข้มที่หันมาตามเสียงเรียกกลับมีรอยยิ้มขบขันในแววตาสีควันบุหรี่
ซาคีลขยับเสื้อคลุมตัวนอกสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำให้เข้าที่เข้าทาง ถ้ารู้ว่าหญิงสาวจะเข้ามาเขาคงแกล้งสวมเสื้อผ้าช้าๆ โชว์มัดกล้ามของตนเองไปแล้ว ตั้งแต่บาดเจ็บมาร่วมสองสัปดาห์แม้จะรักษาอยู่กับบ้านแต่ก็เหมือนว่าเขานอนอยู่ในโรงพยาบาลเพราะเสื้อผ้าที่สวมใส่มันให้ความรู้สึกอย่างนั้น
“ขอโทษนะ ฉันควรจะเคาะประตูก่อน” จัสมินเอ่ยอย่างตะกุกตะกักรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเอาเสียเฉยๆ
“ก็ไม่จำเป็นนี่...” เขาหัวเราะในลำคอ “ผมกำลังอยากหาคนช่วยหวีผมให้หน่อย ยังเจ็บแปลอยู่เลยทำไม่ถนัด”
จัสมินเผยอริมฝีปากจะเอ่ยถาม แต่พอเห็นสายตากรุ้มก
