“ไม่หิวข้าวเหรอครับ ไปกินข้าวก่อนค่อยเข้าบ้านดีไหม” ผมชะลอรถแล้วหันไปถามคนข้าง ๆ ด้วยความเป็นห่วงเพราะมันเลยเวลามื้อเช้าจนจะถึงเวลามื้อเที่ยงอยู่แล้ว
“ไม่ค่ะ” น้ำเสียงไร้อารมณ์ตอบผมมาอย่างไร้เยื่อใย ถามคำตอบคำยังใช้ไม่ได้กับนับเงินเลยครับ ใช้คำว่าถามห้าคำตอบหนึ่งวลีน่าจะเหมาะกว่า
“แต่เรายังไม่ได้กินข้าวกันเลยนะไปหาร้านแถวนี้กินก่อนไหม ร้านข้างหน้าก็ได้ท่าทางน่าอร่อย” ผมพยายามชวนต่อ ผมเชื่อว่าเธอก็คงหิวไม่ต่างกัน เผื่อว่าความหิวจะทำให้เธอเคลิ้มตามยอมไปกินข้าวกับผมก่อน
“จอดค่ะถึงแล้ว” นับเงินไม่ตกลงและไม่ปฏิเสธแต่ตัดบทแทนผมเลยไม่กล้าเซ้าซี้ต่อต้องยอมทำตามความต้องการของเธอ
ผมมองตามหลังนับเงินที่เดินเข้าไปในซอยเพราะหลังจากที่เห็นนับเงินร้องไห้อ้อนวอนอย่างน่าสงสารแบบนั้นผมก็ไม่อยากเห็นน้ำตาของเธออีก ยิ่งเป็นน้ำตาที่ผมเป็นต้นเหตุยิ่งไม่อยากเห็นเลยรีบหาเสื้อผ้ามาให้เธอแล้วก็พาเธอมาส่งถึงหน้า
