“อาไวทย์… อาไวทย์ขา… อื้อ… เสียว… หนูหน่อยเสียว… อาไวทย์ขา… อื้อ… อาไวทย์…”
เสียงครางกระเส่าอ่อนแรงน่าสงสารทำให้ไวทย์ขยับกายขึ้นคร่อม เขาลูบเรือนผมที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศยามค่ำคืนไม่ได้ร้อนเลยสักนิด เปลือกตาสวยหลับพริ้ม ใบหน้าส่ายไปมา ริมฝีปากอ้าค้างผ่อนลมหายใจ และทรวงอกอวบก็สะท้านขึ้นลงอย่างเหนื่อยอ่อน
“อาไวทย์ขา…”
“ขา…”
เสียงทุ้มที่ตอบกลับทำให้สติของหนูหน่อยกลับคืน หล่อนเปิดเปลือกตาอย่างเร็วก่อนจะเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าของเขาลอยอยู่ตรงหน้า
“ไง… เห็นผีเหรอ แต่ฉันเห็น… หมี... ตัวสีชมพู”
“อาไวทย์… ปะ… ปล่อยหนูนะ!”
แรงที่มีทั้งหมดแม้จะน้อยนิดแต่หนูหน่อยก็พยายามจะผลักเขาออก แต่คนที่หัวเราะในลำคอทั้งที่คร่อมร่างหล่อนเอาไว้กลับไม่สะเทือนเลย นั่นทำให้แรงสะอื้นฮึกฮักเริ่มก่อตัวขึ้น
