“อา… อาไวทย์ อาไวทย์พูดอะไรคะ”
“อาไวทย์บอกว่า… อาไวทย์รักหนูหน่อย”
“จะเป็นไปได้ยังไงคะ อาไวทย์เกลียดหนูหน่อยจะตาย อาไวทย์ไม่อยากให้หนูเข้าใกล้ อาไวทย์ไม่เต็มใจให้หนูมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ และอาไวทย์ก็…”
คำพูดราวจะกลืนหายไปกับสายน้ำที่ตกกระทบใบหน้า เพราะดวงตาคู่คมที่มองมาคือหวานสุด ฝ่ามือของเขาประคองใบหน้าหล่อน จนความร้อนพลุ่งพล่าน นี่หล่อนกำลังฝันซ้อนฝันหรือเปล่า
ความสุขที่ได้รับจากเขาเมื่อคืน และคำสารภาพรักในเวลานี้ จะเป็นไปได้ยังไงที่ ‘นายสัตวแพทย์ไวทย์’ จะมารักเด็กอายุ 18 ย่าง 19 อย่างหล่อน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ อาไวทย์ไม่เคยแสดงออกว่าชอบพอหล่อนด้วยซ้ำ คงมีเพียงครั้งแรกที่ได้พบกันเท่านั้น ครั้งที่ลูกนกตกจากรัง แค่นั้นที่ดวงตาอ่อนโยนปลอบประโลม นอกนั้นก็เป็นอย่างทุกวัน หล่อนคงฝันไปและหล่อนควรตื่นได้แล้ว
หนูหน่อยหลับ
