ร่างสูงเดินตรงไปยังประตูกั้นคอกเปิดออกและอ้อมไปยังตำแหน่งที่หล่อนยืนเกาะคอกอยู่ หล่อนยังคงส่งยิ้มให้เขาราวกับดีใจนักที่เขาเดินมาหา แต่นั่นไม่ใช่จุดหมายของเขา
มือสากใหญ่คว้าหมับที่ข้อมือ ก่อนจะกระชากทีเดียว ร่างเล็กอวบอิ่มก็ถลาตกลงจากคอกกั้น
“โอ๊ย! น้าปัถย์ น้ำเจ็บ!”
“มานี่!”
“น้าปัถย์! ปล่อยน้ำนะ น้ำเจ็บ!”
น้ำว้าพยายามสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของน้าปัถย์ แต่ยิ่งสะบัดยิ่งดิ้นรนน้าปัถย์ก็ยิ่งบีบข้อมือหล่อนแน่นขึ้น เขาลากหล่อนให้เดินตามไม่สนใจว่าหล่อนจะเจ็บจะปวดจากแรงฉุดกระชาก ไม่สนใจว่าหล่อนจะสะดุดก้อนหินล้ม เพราะเขายังพยายามลากหล่อนออกจากบริเวณคอกม้าตรงไปยังออฟฟิศด้านข้าง
“น้าปัถย์! น้ำบอกให้ปล่อยน้ำ น้ำเจ็บนะ! ปล่อย!”
น้าปัถย์ไม่ฟังเสียงเว้าวอนร้องขอของหล่อนเลย เขาลากหล่อนเข้าไปในออฟฟ
