ตอนที่ 12
“กระถิน...พ่อเมฆอยู่นี่นะลูก ทำอะไรหัดเกรงใจพ่อบ้างสิลูกเอ้ย!” โตยธรร้องเรียกเสียงขลุกขลักในลำคอ สายตาเข้มดุทอดมองโดโนแวนอย่างตักเตือนอยู่ในที...ได้เจอดีแน่แก
“ถ้าพูดแล้วกระถินไม่ยอมฟัง คุณป๋าไม่รักเหมือนกัน” โดโนแวนดันร่างเล็กถอยห่าง ทาบมือจับต้นแขนกลมกลึง “ทุกคนหวังดีกับกระถินทั้งนั้น ที่ทำและพูดไปก็อยากให้กระถินเข้าใจ ไม่ใช่เอะอะก็เอาแต่ใจ อะไรก็ต้องได้ ใครขัดใจก็ลงไปนอนชักดิ้นชักงออย่างกับเด็กอายุสามขวบ ไม่น่ารักเลยรู้ไหม” โดโนแวนเอ่ยเสียงเข้มกระด้าง ดันร่างเล็กออกห่างจากกาย ให้รู้ว่ากำลังทำนิสัยไม่ดีอยู่
กันต์กนิษฐ์ก้มหน้าหมองเศร้าลงมองพื้น ฟันขาวขบกัดกลีบปากอิ่มเต็มแรงจนเจ็บ “กระถินกลัวนี่นา คุณป๋าทำเหมือนรังเกียจ เอาแต่หนีไม่ยอมเจอหน้า” กัณฑ์กนิษฐ์ปล่อยน้ำตาที่เอ่อล้นคลอเบ้าให้ไหลคลออาบแก้มอย่างหักห้ามไว้ไม่ได้
“เกิดพรุ่งนี้ กระถินมาแล้วได้เจอแค่บ้านโล่งๆ ไร้คุณป๋าละคะ
