ตอนที่ 26
น้ำใสๆ เอ่อล้นคลอหน่วยตา หัวใจคนเราเหมือนกระดาษ แค่ฉีกเบาๆ ก็ขาด ปะต่อให้ดียังไงก็ยังเหลือร่องรอยฉีกขาดให้เห็น แล้วเขาคือคนที่ฉีกทำลายมัน...เคยคิดถ้าตัดใจอย่างต้นไม้ใบหญ้าได้คงดี แต่นี่กลับไม่ใช่...ตัดยังไงก็เหมือนบัวยังคงเหลือเยื่อใยอยู่
เมื่อยืนอยู่ตรงนี้ สายตาก็ต้องวนเวียนไปมองเขาสองคนจู๋จี๋หวานจ๋อย รังแต่จะเพิ่มความเจ็บปวดชอกช้ำให้กับหัวใจ หนึ่งคนซึ่งรักหมดใจแต่ไม่เคยได้เข้าใกล้ ต่อให้ยืนอยู่ตรงหน้า จ้องตากันก็ยังเป็นเหมือนคนห่างไกล ด้วยม่านบางๆ ที่ขวางกั้นไว้ แต่เพียงแค่หันหลังจะเดินจากไปเท่านั้น...
“จะไปไหนหรือกระถิน” คนที่ทำเหมือนไม่สนใจ แต่สายตาไม่เคยห่างจากแม่น้องน้อย คอยกวาดมองไปทั่วทุกทิศ คอยป้องกันภัยให้เธอเอ่ยถามขึ้น
กัณฑ์กนิษฐ์ขบเม้มกลีบปากเข้าหากัน ตอนเธออยู่ก็มองเห็นเป็นตัวน่ารำคาญ ทำอะไรไม่ถูกตาต้องใจ ต้องคอยผลักไสขับไล่ให้ไปไกลๆ แต่พอเธอจะไปกลับรั้งไว้
กั
